دی هلیهو:

گفتُم دِی والا دورِت بگردُم، نمیخِی بییِی تو خُوم تا نُهُی عیدی یه کِشا بِوینُمِت، دلُم تازه واوو!؟
گفتُم اِی بییِی، قدِ دِنیا خاش وِیمو حالُم. ایقه خاش وِیمو که قِر میکنُم پام و پُی همی پُی شَلُم راس وِیمُم نِهات میرَخصُم. مث هَمو سالَل که کُچیک بیدی و شَپ میزدی تا سیت برَخصُم!
رَفتِیدُم سرِ خاکِش. چِقِه سُوز واویدِی خونِی بِچَم. یه بُتِی گل محمدینی هم که پار کِشتیدُم بالِی سرش، دراُومِدِی و یه دِ سه تا گل سرخ ریز هم کِردِی! یکیشونه وَر اُوُردُم، بَلگ بَلگِش کِردُم و رُختُم ری خاکِش. ری هَمو گُلی که اسمش بی.
گفتُم میوینی سال چِقِه جَلد میگذره. اُنگار کُو هَمی دیگ بی که خاکِت کِردِن. هَمی روزلِ آخر اسفند بی که خوم و میشزال دِتا بلیت اتوبوس گِرُفتِیدیم بِرِیم پابوسِ ایمام رضا. ساکِمون هم بَسّیدیم که خِوَر اُووردِن بی سِلیمون واویدیمِه. اِی خدا ساکِ کو هَنی هموطَحر بَسّه و وازِش نِکِردُمه!
یادته روزی که میخواسی بِرِی جبهه، دم بسیج مرکزی چِقِه پابلندَکونی کِردی که نِواگَردَنَنِت!؟ میشزال میخندِس و میگفت ری خوت رفته اِی خدا! مِی نه وَختی اُومِه خواسِگاریم، یه اُرسی پاشنه بلندی پام کِردیدُم که تو چیشِش بلندتر بیام، هَنی یادِش بی! تو وُ رفیقَلِت پابلندَکونی میکِردین تا بِرِین ری مین اُما ایسو آغازادِیَل خوشونه وُ هر طریقی کوتاک میکنِن تا شی سروازی هم در بِرِن!
یادته!؟ بعدی که قُولِت کِردِن و هاسِی سوار اتوبوسِتون میکِردِن، واگشتی وَرِمون و یه پاکتِ نامِینی دُزَکی دادی دَسُم و گفتی وَختی رفتُم، ئی پاکته بده آهو! پُئیز تازه تموم واویدِی وُ هاسِی میرفتیم تو زِمسّون! یه نم نم بارونی هم هاسِی میزِه و پاک خیابونه تَر کِردِی. بعدی که رفتی، میشزال خندس و گفت ووُی بچه مون خاطرخواه واویده!
دِلُم نُومِه بدُمِش آهو! گفتُم بوُ بِچَمِه میده. هر شُو مینِهادُمِش شی سرُم و میخوسیدُم. اُنگار یه شیشِی گُلاوی خالی کِردِیدِن ریش از بسکی بو گل میدا! بعد دیه بالیشته شکافتُم و اصلاً نهادُمِش تو دل بالیشتُم.
بَسکی بو گل میدا که تا تو خُو هم وِلُم نمیکِرد و چیشمه که ری هم مینِهادُم، یِکِشا میرفتُم تو یه باغِ گلِ گُتی که نه سرش معلوم بی وُ نه تهش! ایقه فراخ و دراز بی که اِی پاک دِنیا هم جَعم وِیمیدِن توش، جاشون وِیمی. خوم و خوت و میشزال هم از اول تا آخُرِش نِشسیدیم تو یه کُپِ گُلی وُ چِی میخاردیم. یادُمِه که یه کِشا پُرسِت کِردُم کُجِیِه اینجو!؟ واگشتی هَلِ بوات، خندِسی و گفتی سِیلِ دِی کُنا، اُومده بهشت و پُرس میکنه اینجو کُجِیِه!
یه کِشا، پار بی، پِریار بی، دِوارتِه خُو دیدُم تا تو هَمو باغیم. خوم و خوت و بوات بیدیم. سَلوُ هم بی اُنگار اِی خدا. بی اُما وَرِ ما زیاد نِمیمِه! اُفتیدِی دیندِی پَرپَروکَل وُ تا یه پَرپَروکی مینِشِس ری یه گلی، تندی میرفت اُستکانِ چِیشِه مینِها ورِ گلِ کو وُ چریک چریک پُی گوشیش وَشون عکس میگرُفت. مو نِمینُم ئی همه عکس، سی چِنِشِه. اِی خدا اِی مِلِکِی انگلیس ایقه عکس داشتُو که ئی سیرِق داره!
چه میگفتُم هاسِی؟
ها، گفتُم تو هَمو باغ بیدیم و هاسِی خوم‌ و میشزال چیش چیش میکِردیم و دیندِی حاج موسی میگشتیم. چارچیشی دینداش میگشتیم اُما هر چی سِیل میکِردیم، نمیدیدیمِش اُنگار. نه پشت دار و درختَل بی وُ نه هلِ باغلِ گُلی. میخواسیم اِی او نزیکییَلِه، بُنگِش بدیم بیا یه چِینی بُخاره وَرِمون.
یه کِشا واگشتی هل میشزال و گفتی بوا، دیندِی چه هاسِی میگردین!؟ میشزال گفت دیندِی حاج موسی. پُرس کِردی کَمو حاج موسی!؟ بوات گفت حاج موسی که پیل قرض میدادا! مینُم یِکِشا رفتی پَسِ خنده وُ گفتی یعنی واقعاً فکر کردینه حاج موسی اُومده بهشت!؟ گفتُم بُوی، نِپه چه! گفتی حاج موسی هَمو روز اول بسیش کِردِن جهنُم. بوات گفت سی چه مِی!؟ گفتی سی محضِ ئی که هرچی پیل قرض میدا، سه براوَر سود میکَشی ریشون وُ پَسِش میگرُفت. گفتم آمحسین چه!؟ گفتی او هم جهنُمه. بخاطر ئی که وَختی تو شورا بی، بِچَش محموده بدون استخدام، گیر کِرد تو شهرداری وُ نِنِها کسی که حقش بی، استخدام واوو! بعدش دِوارتِه خندسی و گفتی اِی سیت بُگُم کی بهشته وُ کی جهنُمه، سرِت صدا میده!
گفتی تمومِ اینایی که میوینی ادعاشون وُ سیلو هم میره بالاتر، روزی که میرسِن اینجو، کمرشون تا زونی خَل وِیمو وُ شروع میکنِن التماس و التجاء. خوشونِه تو گِل میپِلکنِن که رنگ کیچه میگیرن اُما فُیدِه نداره. آخرش هم سوارِ یه پنگاشی میکُنِن و هُلِشون میدِن هل جهنُم. از آدم عادی و معمولی بگیر تا نظامی و دکتر مهندس و شیخ و سید و مسیحی و یهودی!
بوات گفت بیشترین عذابه کی میکشه تو جهنُم!؟
گفتی بیشترین عذاب مال سیاستمدارله. مالِ اُونِی که مردمه وُ هیچ جاشون نگرُفتن و پاک بهارلشونه پاییز کِردِن. مالِ اختلاسگرَل وُ دروغگووَل و ریاکارله که هر کموشون قدِ یه خاگی ری پیشونیشون سیاه واویده و روز به روز هم هاسِی سیاه تر وِیمو.
همیطَحر هاسِی عصبی وِیمیدی وُ جوش میوُوردی که یِکِشا وُ خُو راس واویدُم. راس واویدُم تا نزیکَلِ صُووِه و نزیکه که نمازُم قضا واوو.
وَرِسادُم یه دس نمازی گرُفتُم وُ بالیشته ورداشتُم نهادم شی مُهرُم که نماز بخونُم اُما هَمی که سرمه بردُم دومن سی سجده، دوارته همو بو خاشو، اُومِه تو پوزُم.
ایسو بعدِ ئی همه سال، میخوام صُوا پس صُوا که آهو خوش و میرَش و بچه بارَلِش میان خونِی دِی بواش سی عیددیدنی، پاکته بدُمِش. بِدُمِش و بُگُم سِلیمون قَدِ چیشِ بیناش میخاسِت. میخاسِت اُما نِواوی که وَت بگو!
ایسو میخوام بعدِ نماز یه کمی بُخوسُم و استراعَت کنُم. دِی والا دورِت بگردُم، اِی حرفی چی داری که بُیَد وُ آهو بُگُم، بیُو تو خُو وَم بُگُو تا وَش بُگُم. عیدِ تونَم مُوارَک، چیشِ بینام ...