دی هلیهو

یِهنا میگرده وُ هَسکِی گُت میده. مث کسی که تازه بُواش مُردُوا، همیذات ناراعت و دِمَقِه.
گفتم مِی سی چه یه دِقِه نمیشینی بینُم چه مرگِتِه.
مینُم دِکِشا یه هَسکِی گُتی دا وُ مث دیواری که بُرُمبِه وُ بِفتِه ری زمین، رُمبِس ری صندلی نمازیم که تو سیکِ خونه نِهاده. جوری اُفتا ریش که مار و جانماز و تَسویم از جاماریش اُفتادن دومَن.
گفتم دُختِه گَپ میزنی یا بیام کُلکِتِه بکَشُم!
گفت دِی والا تو چه میفهمی که سیت بُگُم!
گفتم دلیرِ سیرِق، مو قَدِ تموم طِیفَت میفهمُم، وُ مو میگی نمیفهمی!؟
سِیییییلُم کِرد و گفت یه کارگردانیه کشتِنِه!
گفتم بوش دِی ریم سیاه. کی بیده!؟
گفت تو کجا میشناسیش که اسمشه بُگُم؟
گفتم تو بُگو، بینُم میشناسُم یا نه.
گفت مهرجویی.
گفتم داریوش؟
مینُم یِکِشا عِلقُم واوی وُ گفت تو از کجا میشناسیش!؟
گفتم مِی نِه کارگردان گاو و لیلا و سارا و بانو و هامونه میگی!
مینُم وَرِسا رفت پُی شیر، یه تُپِ اُوی زِه توریش و واگشت. بِخیالِش که هاسِی خُو میوینه!
گفتم آخِی دِی والا، چِقِه حیفه. ایسو کی کشتشه؟
گفت نِمینُم، میگِن قوم و خویشَلِش بیدِنه.
بعدش دِکِشا یه هَسکِی بلندی دا وُ گفت مو نمیفهمُم ئی چه مملکتیه که داریم! طرف دویس سالِش واویده وُ پُی پمپرز ئی هل و او هل میره و یِهنا هم آرزو شهادت میکنه، سیش پونصدتا بادیگارد و محافظ نهادنه که مبادا یه جِی پمپرزش سیلاغ واوو، اُما سی یه آدمی که فخر و افتخار هنر کشوره وُ مث یه ستونی سی فرهنگ مملکته، یه تیتَرونی هم نِنهادِنِه که اٌی کسی نزیکِ خونَش واوی، ،،دُزی دیدُم دُزی دیدُم،، کنه !
سیش خُومِه تعریف نکردُم. تعریف نکردُم که دوش خُو دیدُمه تا یه گُلی ووُیسیدُمه وُ هاسِی یه پیرمِردیه دلداری میدُم. پیرمِردو همیطَحر نِشسِه بی ری صندلی پارک و کُرَه کُرَه میگِروِس! گفتم عامو والا چه خیرِتِه که ایطَحری میگِروی !؟ مینُم همیطحر که مُفکِه میدا، گفت اخراجُم کِردِنه! گفتم سی چه مِی!؟ گفت سی محض ئی که نِتِرِسُمِه کارُمه دُرُس انجام بدُم. گفتم چه کاری!؟ گفت چن ساله که ماوِینِ زمین و آسمون سرگردونُم تا یه چن نفره وردارُم بییِرُم بالا اّما از بسکی سیشون محافظ نهادِنِه، نِمیتَرُم ! بعدِش چیشِشِه پُی پینجَش تِلوند و گفت قوُوَم وَشون نمیرسه! سِیییییلِش کِردُم و گفتم تو کی هَسی مِی!؟ گفت نومکَرِت عزرائیلُم زنخالو!؟ ...
چه هاسِی میگفتُم !!!!!