بهادر قائدی برازجانی

در گوشه‌ای از این سرزمین، در شهری که هنوز عطر آموزگاری و تلاش در کوچه‌هایش جاری است، مردی زیست که رسالت خود را نه در بزرگی نام، بلکه در روشنی دل‌های شاگردانش جست‌وجو می‌کرد. ابراهیم قائدی برازجانی، معلمی که ساده زیست و سخت کوشید، نه به دنبال آوازه بود و نه در تمنای افتخارات، بلکه رسالتی را بر دوش داشت که در تک‌تک لحظات زندگی‌اش تجلی می‌یافت: تعلیم، تربیت و خدمت به مردم.
او در سال ۱۳۱۸، در برازجان چشم به جهان گشود؛ اما سرنوشت از همان آغاز مسیرش را دشوار رقم زد. در دو سالگی پدرش را از دست داد و دوران کودکی‌اش را در سایه رنج و سختی گذراند. اما گویی مشقت‌های زندگی، عزم او را برای ساختن آینده‌ای روشن‌تر راسخ‌تر کرد. با عشق به دانستن، راهی شیراز شد و در دانشسرای مقدماتی، دیپلم گرفت. عشق به معلمی در وجودش شعله‌ور بود، اما این شعله، مسیری هموار پیش رویش نمی‌گذاشت.
او در نوجوانی، در رشته پزشکی دانشگاه آمریکایی بیروت پذیرفته شد، اما فقر و تنگناهای مالی، اجازه نداد که این مسیر را ادامه دهد. اما چه باک، که او راهی پرنورتر یافت راه تعلیم. در روستاهای سپیدان فارس مشغول تدریس شد و در کنار آن، بی‌وقفه آموخت. در روزگاری که معلمان را از ادامه تحصیل بازمی‌داشتند، او به صورت مخفیانه در دانشگاه اصفهان پذیرفته شد و لیسانس زبان و ادبیات انگلیسی خود را دریافت کرد. هنگامی که آموزش‌ و پرورش متوجه شد، او را اخراج کردند، اما عشق به آموختن، در برابر چنین سدهایی سر خم نمی‌کرد. پس از مدتی، به دستور وزیر، دوباره به عرصه تدریس بازگشت و این بار، مسیر خود را در مرودشت ادامه داد.
زندگی او تنها به تدریس محدود نمی‌شد؛ او همیشه در جستجوی راه‌هایی برای توسعه و آموزش بود. به همین سبب، موسسه زبان حافظ را در مرودشت تأسیس کرد و پس از چندین سال تدریس در آن دیار، راهی آمریکا شد تا تحصیلات عالی خود را در رشته تعلیم و تربیت در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی ادامه دهد. اما هیچ جاذبه‌ای برای او بالاتر از زادگاهش نبود. با دستی پر از دانش و دلی سرشار از عشق به مردم، به برازجان بازگشت و در مدارس و دانشگاه‌های استان بوشهر، سال‌های عمر خود را وقف آموزش کرد.
اما او تنها یک معلم نبود؛ بلکه کشاورزی بود که در کنار تدریس، به زمین هم عشق می‌ورزید. مزرعه‌ای بنا نهاد و بیش از سی سال در کنار تربیت دانش‌آموزان، به زراعت پرداخت، آن‌چنان که حتی به عنوان کشاورز نمونه شناخته شد. در همین حال، نخستین موسسه زبان انگلیسی برازجان را با نام "حافظ" بنیان گذاشت، که بعدها شعبه دیگر آن را به نام "زبانسرای قایدی" تاسیس کرد و همچنان پابرجاست.
ابراهیم قائدی بیش از نیم قرن به تعلیم و تربیت پرداخت، نه با هیاهو، بلکه با گام‌هایی آرام و قلبی پر از امید. سرانجام، پس از سال‌ها تلاش، دچار سکته مغزی شد و پس از چند سال تحمل بیماری، از میان ما رفت. اما درختی که او کاشت، همچنان سبز است؛ شاگردانش، خانواده‌اش و موسسه‌ای که پایه گذاشت، همه میراثی هستند از آن مردی که فروتنانه زیست و بی‌وقفه آموخت و آموخت.
امروز، زبانسرای قایدی نماینده انحصاری المپیاد جهانی زبان انگلیسی هیپو در ایران است و فرزندان او، که عموما در مسیر زبان‌آموزی و آموزش گام برمی‌دارند، راهش را ادامه می‌دهند. اگر این موسسه اکنون به جایگاهی والا دست یافته، بی‌گمان، حاصل تلاش‌های آن معلم ساده‌ای است که بزرگی را در فروتنی و تأثیرگذاری جست.
نوروز که می‌آید، خاطره او در دل‌های بسیاری زنده می‌شود؛ نه تنها در میان خانواده‌اش، بلکه در قلب شاگردان و همکارانی که او را استاد می‌دانستند. اما اگر از من بپرسند، خواهم گفت: او نه استاد، که معلمی ساده بود معلمی که زندگی‌اش را به پای علم و عشق به مردم گذاشت و در نهایت، به دست‌های ما گلی سپرد که هنوز در بهار دانش می‌شکفد.
 یادش گرامی