غمچو:

یه چی هم میخوام سیتون بُگُم اما وَرِ خوتون بو. مو هف تا کُکا دارُم و پنج تا دِدِه. بوُام سه تا زَن اَسَده بی که وُ زنِ اوّلش هیچ بچه باری گیرِش نومِه خداراشکر.
یعنی زَنَک همو اوّلِ کاری مُرد و راعت واوی از دسِ بوُای ما.
زنِ دوّمیش هم چارتا پُسَر و دوتا دختر سیش اُوُرد.
 زن سوّمیش هم که دِی ما بوُ، پنج تا پُسَر و چارتا دختر زَی که یه دختریش و یه پُسَریش همو تو کُچیکی، مُردن.
 بُوام بِچیِلِ زنِ اوّلشه بیشتر از ما می خواس. قَدّ چیشِش می خواسشون. همیییییشه بیشتر از ما می خواسشونه. چه اُوسو که کچیک و بچه بار بیدیم و نمی فهمیدیم، چه ایسو که قَدّ ِ عَلَمی واویده دارِمون و همه چیه می فهمیم دیه.
 وختی ما دِنیا اومدیم، او کُکایل مون گُت بیدن و صُب تا صُب پُی بوا می رفتن کاربَنّی. وَختی هم می رسیدن خونه، خوشون و بُوا بساط تَش چاله شونه گرم می کِردن و شروع می کِردِن به چِی قیلون.
مانَم مثِ چن تا بچه گُلی کُچیک که دِیشون وِرِشون داده بوُ دیر، همیطَحری سی خومون مَنگِ مَنگمون بی تا یکی یه کَلِ نونی بِده دسمون.
شوُم که درمی اُوُردِن، یه تَکِ گُتی مینداختِن توُ پاپیشی و سینی برنجی یا لِلَکی هم مینِهادن ری سَرِ تَکِ کو. بوا مینِشِس پَسِ سینی و او چارتا کُکای گُتوم هم می نشسن ئی هَل و اوهَلِ بوا. دوتا زنِ بوا هم مینِشِسِن بعد از کُکایلِ گُتو و باقی مانَل هم پاک مون رُچ می بَسّیم و مینِشِسیم آخِرَلِ تَک.
 اوسونم سالَلِ فقر و بَدوَختی بی و مثِ ایسو کسی چی گیرِش نمی اِومه و کُمِش سیر نِوَیمی بِحساو. جمعَه تا جمعَه فقط، یه خُلفه یا دیگونی میکُشتِن و مینِهادِن ری سینی لِلَکی.
یادمه بوا مثِ رُستم که از جنگِ پُی اکوان دیو واگشته بو، پَهن ویمی پسِ سینی و پُی نُخونَلِش که قَدّ بیلِ لودر بیدِن، لو می داد تو کُلیمِ دیگون و دیگونه چن تا تکّه می کِرد و اوّلِش یه روُنیشه مینِهاد نُهای خوش و یه رونِ دیه اش هم تو غاپ میشکوند  و مینداخت نُهای زَنَلِش و سرسینه دیگون هم چارتا کَل می کِرد و هر کَلیشه مینداخت نُهای یکی از کُکایلِ گَپوم. پَر و پیشالَلِ دیگون و هَسّغونَلِش و بال و گردنِش هم تا وِسطَلِ سفره می رسی و تموم ویمی. باقی مانَل هم که آخَرَلِ سفره بیدیم و دیه هیچی گیرمون نمی اُومه، تَهدیکَلِ سُفتِ لِلَکیه ورمی داشتیم مینُهادیم لای تکّه ی لِلَکی مون و چیشَلمونه می بَسّیم و پُی مَزّه ی مُرخ میخاردیم سی خومون.
 یعنی یه دعفه هم نواوی که بوای ما دلِش بُسوزه سی ما مثلا و بگو تا یه غُوارِ گوشتیش هم بِدُم سی ئی بیزونَل.
جون خوتون ای ایقه شه دم چیشِ مانَم بِکَشی. هر چی باارزش و خوُ که تو خونه بی، یا مالِ بوا بی، یا مال او چارتا کُکای گَپو. مانَم هیچی نمی گفتیم و همیطَحری تَعمُل می کِردیم و میگفتیم گُت تر که واویم، بِختَر ویمو خدابخا.
 نمی فهمیدیم میخوا ایطَحری واوو خو! وختی کُکایلِ گُتو مُسُمِ زنشون واوی، بدوَختی مانَم بیشتر واوی. دوتاشون دخترلِ عامومونه اِسَدِن و دوتاشون هم دوُمای عامه مون واویدن. پُی ئی کارِشون ایقه که وَرِ بوا عزیز بیدِن، هُزار پله عزیزتر واویدِن.
از او به بعد، عامووَل و زنَلشون یه هلِ بوا مینِشِسِن و عامه یَل و میره یَلشون هم یه هلِ دیه. بعدِشَم چارتا کُکای گُتو پُی زنلشون رقات ویمیدن و دیه ما اصلا دیده نِویمیدیم که بخوایم حساو بیایم.
جوری واویدی که دیه همو تَهدیکِ سیُوُ مال ته تَسکِواوِ لِلَکی هم گیرمون نمی اوُمِه.
 با ئی که اوضاع مالی مون بِختَر واویدی و یه باغِ کَوکاوی مالِ باپی گیرِمون اومده بی و سه چار تا مُرخ می اُوُردِن تو سفره، بازَم غیرِ یه کُدیکِ سری و یه کُتِلِ گردنی، هیچی وِ آخِرَلِ سفره نمی رسی.
 ایسو علاوه بر بوُا، عامووَل و زنامووَل و عامه یَل و میره یَلشون هم هر کموشون کَلِ رونی یا سرسینه ای دسشون بی و پِرخ میکِردِن سی دومایَل و دخترل شون. مانَم مث ئی سِمیرِکو که اسمِش اُسکاره و کارتِنکشه دُرُس کردنه، سیل مون مُرَتَّو تو فضای بالای سفره بی که رون و سینه هاسی فِر میکِردِن سی خوشون توش.
همه مون از گُشنه ای هلاک بیدیم و دلمون سی یه ذره آلو پُی مُرخ هم می رفت اما از ترس بوُا و کُکایل و دِدِیَلِش و کُکایل گُتومون و زنلشون، زَهله نمی کردیم کلامِ گپی بزنیم.
 یه مرتوه ای یادمه دِدِی کُچیکوم که تازه رفته بی دانشگاه و هاسی درس وکیلی میخوند، سر سفره وُ یکی از بیگَلِمون که دختر عامه ام بی، گفت قمر والله تُنگَ اُووِیِه رد کن بیا آخر سفره، نونِ خشک تو بُتُم گیر کرده. آآآغا نمی فهمین چه قیومتی برپا واوی. قمرو سیلِ کُکام کرد و گفت قاسو، وُ تونَم میگِن مِرد؟ سی چه نمیزنی تو دهنش تا زهله نکنه ئی حرفَله بزنه. دِدَم گفت بوی، می چه گفتمه. میگُم نون خشک بُتُمه گرُفته، یه کمِ اُووی بِدینُم. قاسو گفت تو گا میخاری که وُ زنِ مو میگی.
دِدَم گفت خو تُنگ وَرِش نِهاده، وِ کی بُگُم نِپِه؟ قمرو گفت تو مال بدجنسیته، نه اُوو میخای و نه نون بُتِتِه گرُفته.
 بوام که دوکُلو واویدی بره دِدِی کُچیکومه بزنه، پُرس کرد نپه چه بیده منظورش کَل قمر؟ قمرو گفت ئی سرِپوزنزده منظورش ئیه که یعنی میخا بگو چی گیرمون نومَدِه و هاسی نون خشک میخاریم. آآآغا، تا ئی حرفه زد قمرو، بوُا کمربندشه دراُوُرد و رفت سی دِدِی کُچیکوم. همیطوری غِلوِه وُ دَهنش چُر میکِرد و میرفت جلو. تا رَسی وَش، دوتا کمربند شِلال کرد ری مازَش که پاک از هوش رفت. بعد هم گفت بندازینِش تو خونه ی کَهدونی و در هم قُلف کنین ریش.
 وختی دِدِمه بردن صحرا، بوُا دِوِلا نِشِس سرِ جاش و شروع کرد بد و بیراه گفتن به ما که ته سفره نشسیدیم. قِسمتو دِدِی قمرو که اوهلِ سفره نشسه بی، گفت هَمیه که هَسی، هرکی نمیخا، گورِشه گم کنه و از ئی خونه بره صحرا.
 بوُا هم یه لا اله الا اللاینی گفت و همیطَحری که یه پارچِ اِووی میخارد، گفت از ئی به بعد نفهمُم کسی وُ بیگَلُم وُ گل نازُکتر چی بگو. بعد یه گُلُپِ دیه اُو خارد و گفت وُ ئی سرِپوزنزده ی گَلَمبو هم بگین دیه حق نداره بره دانشگا. همینجو بخوسه تو خونه ی مَرگَشتَش تا یه خری پیدا واوو بیا بُسونِش ...
سرتونه درد اُوُردُم اولِ عیدیا. عَیوی نداره اَلوِته. یه چی بی که تو دِلُم بی و بویَد خالیش می کِردُم ... بوُا هم پیر واویده دیه اما بازَم دس از جانبداریش نمیکشه.
از سرِ صُب تا شو میگرده تو فِدَه و تَک تَک میده ومون اما ما هیچی وَش نمیگیم و احترامشَم قَدِ دنیایی داریم. ویمو چه وَش کنی! هرچی نبو، بوُامونه خو دیه ...

عیدتون هم موُارک