میش رمضون برازجونی:
یه هَفش ده مُیی گذشت و هر هفته زاغو تار گـُتی پس کولِش می زه و می رَف کلاس، هرکی هم نِمیفمی چنه، بُخالش وینچستر پس کولشه، وختی هم میومَ خونه یه مُشتی دلنگ دلنگی میکرد، از اووَل هم دی زاغو اوصول شعر گفتنه پُی هر کِل و کـُشتیر و دِکندِکاوی بی یاد گرُف و پُی هم توو جلسات شعر و انجمنل و کلاسل میرفتیم، پُی هم رفتنمون سی محضی بی که دی زاغو میگف: رمضون وختی ورمی اِحساس امنیت میکنم، والا انگاری کلاس شعرکو میدون تیره و مُنم تانک نفر برم، موچیم والا، خلاصه دیرازگوشتون ئی مدت خونه ما مِی خونه فرهنگیل، واویده جُی شعر و موسیقی، مُنم مِی چو باقله، شنوندیم.

دی زاغو یه دفتر شعری بنام "مُرخ کـُرُک" گفته و شعرلشم پاک اسم راس کرده، کلا هم شعر نو محلی میگو، بوا بوا اَصن شعرلش بُلمبه میدا ای خو! یُو تا ایکه دوشنه خـُدِ زاغو و دی زاغو از انجمن شعر که واگشتیم و شومی رُمانتیک خاردیم، پُی دِلنگ دِلنگِ زاغو و شعر خاگ تماته از دی زاغو، بحثل هنریمونه هُموسُو سر سفره ای شورو کردیم، راسی تا یادم نرفته شومِمون فـَس فود بی، دی زاغو خـُو وَخت شوم دُرُس کردن نداره، یَک ساله که فس فود میخارم، هِمی طـَر که پوکورا مینادُم توو نونـُم و لیمو می چُرُندم ریش، دی زاغو گف: اَصَن ولات ما مهد هنر و شعر و داستانه، گفتم: سیچه؟ گف: از روزی که آشپلای استعدادم سر رَف و همی طر شهپال شهپال شعر وَش چُر کرد و رفتم انجمن شعر و داستان، نوم خدا، چقه شاعر و داستان نویس واجفتم.

وژدانن توش مُندمه ایقه استعداد سیچه اینجُو هاسِی غر و تش باد میخاره؟ گفتم: موچیم والا، دی زاغو گف: بیَه، هرسال شاعرل و نویسندیل ما توو استان و کشور رتبه میارن، بنظرم توو داستان نویسی و شعر و تفسیرش ما خودکفا واویدیمه، وژدانن وَم رای بدین تا نماینده واوم، پاکشونه صادر میکنم، زاغو که تند تند تیکه میگرف و نجُویده قیت میدا، گف: مانی بَدِ شوم سیشون زاغدینشت دید کُ که ای بالاسونیل چیششون نزنن! دی زاغو گف: راس میگیا، باشه حتما.

چه کار دارین (خلاصه) بَدِ شوم دی زاغو گف: مُو دی تصمیم گرفتمه که ئی انجمنل و اینا نرم و شعرلمه بـِیلـُم تو سایتل شعری، گفتم: سیچه مِی؟ گف: اَصن مِی ویمو مُو در مقابل ای استادل که هر کـُموش کوپ رتبه و لوح تقدیر دارن، شعر بگم؟ گفتم: مِی کسی چی وَت گفته؟ دِی زاغو گف: نه، ایقدی آدمل خووین که نگو اَلوته یه بَضیشون قدشون خیلی بلنده، نه یوختی بخام بگم چنا، نه، قدشون بلنده، ها، والا منم کوتاک نیسم ولی همیشه وختی شعرلمه می یرُم میدمشون و سِیل مُو می کنن، زهلم می ره گردن درد بیگیرن بَسکه مُو دومنم، گفتم: مِی استاد هم قِدِت نبی؟ دی زاغو گف: بله بیدِن ولی اونا خو وخت ندارن، پاک توو شب شعر و روز شعرن؛ دی عَودَن پس گپ نرفتم و گفتم: خو باشه باشه، زاغو هم گپمه قط کرد و در اومَ گف: بوا مُنم دی فِقد سی خـُم تو خونه تار میزنم، گفتم: تو دی سیچه؟ زاغو گف: بَسکه کنسرت برگزار ویمو که مُو وَخت نمیکنم کاری کنم، خـُمه بُکـُشم هیلتا برم سِیل کنسرتل کنم والا ! گفتم: خو خدا بیامرزه امواتتونه، آمپربانگ مُنه اِخ کنین تا بیا. ها خالووو ها.

                                                       فایل صوتی این قسمت میش رمضون برازجونی را کلیک کنید