برای داشتن جامعه ای سالم باید کودکانی سالم پرورش داد. حال برای این معماران آینده چه برنامه ای داریم کودکانی که گروه سنی هفت تا هجده سال را در بر می گیرد و تا چه حد برای سلامتی روح، جسم و نفس آنها سرما یه گذاری نموده ایم. این امر مهم بعد از خانه بر عهده خانه دوم آن ها یعنی مدرسه؛ که به تعبیری دیگر خانه اول را نیز تحت شعاع قرار داده، واگذار شده است و اما این
 وزارت خانه موسوم به وزارت آموزش و پرورش به صورت کجدار و مریض این رسالت مهم را به دوش می کشد چنانچه بخواهیم راهکارهایی برای خروج از  این بن بست  بیابیم بطور خلاصه  به چند موارد اشاره  می کنیم؛ که امید است که هر شخص با حس مسئولیت در آینده این کودکان راهکارهایی ارائه دهد،  ابتدا باید به مقوله پرورش توجه شود که شاید یکی از این راهکارها اختصاص ساعتهایی برای این امر است. قطعن اگر بخواهیم با موعظه روی بایدها و نبایدها برای دانش آموزان وقت بگذاریم، بازدهی  بسیار کمی خواهد داشت  بنابراین با واگذار کردن این کار به خود آن ها و با نظارت مسئولین بسیار عالی جواب خواهد داد، مثلن از
 آن ها خواسته شود در مورد موضوعی با یک  نمایش و اجرا در حضور شاگردان دیگر به صورت بسیار ساده و قابل فهم پیام آن موضوع مورد بحث را برسانند، بدین گونه کودکان ما ادبیات سخن گفتن را نیز می آموزند. چنانچه نهادینه شود که یکی از دروس کلاسی به درس بازاریابی اختصاص پیدا کند، یک گام بزرگ برای آینده فرزندانمان برداشته ایم بدین گونه کودکان ما با ابزار کار و نحوه ایجاد اشتغال آشنا می شوند به طور مثال: با توجه به گروه سنی و مقطع تحصیلی از دانش آموزان بخواهیم در ساعتی که به این درس اختصاص دارد برای یک کار خیریه با یک کار گروهی محصولی چه به صورت خوردنی یا یا کاردستی و حتا یک نمایش برنامه ای تدارک ببینند و دست آورد خود را با تشکیل بازارچه مدرسه ای و با دعوت از والدین و... به معرض دید بگذارند و هزینه  بدست آورده را خود به نیازمندان اهدا کنند. بدین طریق علاوه بر حس انسان دوستی  همکاری و روح تعاون به آنها آموخته ایم که دست آوردهای آنها تا به حد می تواند مفید و برای خود و جامعه مفید و با ارزش باشند.که این همدلی و همراهی والدین معلمین و مسئولین الگوی موثری برای دانش آموزان خواهد بود. علاوه بر تمام این موارد علم وآگاهی کودکان ما به جامعه ای که در آن زندگی می کنند،  ضروری است.نه باید شناخت کودکان ما از استانشان در دوره دبستان وراهنمایی در این حد خلاصه شود که مردمی خونگرم و استانی دارای آب وهوای گرم وخشک دارد و در دوره دبیرستان متوجه می شود در ردیف استانهای محروم و در دوره کنکور جزو سهمیه منطقه سه است. اینگونه است که کودکان و نوجوانان ما تصورشان از استان بوشهر استانی است بدون صنعت و پس از اتمام دوره دانشگاه و پایان دوره سربازی  و مدتی بیکار بودن متوجه می شوند که عسلویه متعلق به استان خودشان است  و نه تنها هر کسی به آنجا رفته معتاد نشده بلکه عظیم ترین پروژه های صنعتی کشور در آنجا اجرا می شود.آن  زمان است که دست افسوس بر پیشانی نهاده که ای کاش کتاب درسی جغرافیای استان به معرفی بیشتر و با ارزشتر و مهم تر بودن صنایع استانمان تآکید می کردند و مسئولین با تآکید بر منابع عظیمی که برای اشتغال در استان داریم سیستم آموزشی را هدفدارتر می کردند و اینجاست که بخاطر ضعف سیستم آموزشی موجب  لطمه ای جیران نا پذیر به جوانان می شوند و این کودکان دیروز و جوانان امروز بدون درک مناسبی از آینده در رشته ای تحصیل می کنند که عاقبت آن بیکاری است و چنانچه وارد بازار کار شوند مرتبط با رشته تحصیلی آنها نیست.
آموزش ابتدایی تا راهنمایی مرحله بسیار مهمی است که در تمام دنیا بر روی آن سرمایه گذاری زیادی صورت گرفته اما در ایران اهمیت چندانی داده نمی شود و در استان بوشهر(که موضوع این نوشتار است) آن قدر ضعیف است که به عنوان مثال تقریبن تمام کسانی که در مقطع راهنمایی درس می خوانند (مقطع پر اهمیتی که پس از آن شخصیت دانش آموز و مسیر زندگی او شکل واضح تری به خود می گیرد) از امکانات استان خود در جهت اشتغال چیزی نمی دانند.آنها نمی دانند که نود در صد نفت صادراتی ایران متکی  به جزیره کوچکی به نام خارگ است و بنا براین تمامی اقتصاد ایران متکی به همین جزیره کوچک است. آنها نمی دانند که حجم پروژه های عسلویه و در آمد آن، به قدری عظیم است که شریک جنوبی ایران در پارس جنوبی(قطر) را مبدل به ثروتمندترین کشور دنیا کرده است. آنها نمی دانند که محل کار بهترین شرکتهای نفتی ایران( فلات قاره، نفت وگاز پارس و پایانه های نفتی) در استان بوشهر است و تقریبآ تمامی شرکتهای خصوصی معتیر
ایران و خارجی و خصوصی با زمینه فعالیتهای مختلف در عسلویه کار می کنند و یا نمایندگی دارند. البته شاید تا حدودی در مورد نیروگاه اتمی بدانند اما نمی دانند که مطابق قانون و تلاش دلسوزین استان!!!! تمام شرکتهای دولتی وخصوصی
موظف هستند که حداقل پنجاه درصد نیروی کارگر مورد نیاز خود را از ساکنان بومی استان تآمین کنند! مسلمآ برای این شرکتها بهتر و با صرفه تر است که محل زندگی نیروی کار آنها در نزدیکی محل کارشان باشد. چرا باید در استانی که ثروتمند ترین استان کشور است، پیشرفته ترین صنایع کشور را در خود جای داده است و به تنهایی بیشترین سهم را در گرداندن چرخ های اقتصاد یک کشور هفتاد میلیونی دارد به جای مشاهده جوانانی در بهترین مشاغل و پستها باید ننگ زشت اعتیاد و بیکاری و بزهکاری را ببینیم برای اینکه قبل از دیپلم بر روی این بچه ها آموزشهای لازم و اطلاعات مناسب صورت نمی گیرد لازم به یادآوری است که قرار نیست همه به دانشگاه بروند اگر دانش آموزی علاقه مند به ادامه تحصیل نباشد و به حقوق خود اشراف کامل داشته باشد و میدانست که یک جوشکار دارای تخصص و توانایی در کار خود در صنایع پارس جنوبی ماهیانه بین دو تا سه ملیون درآمد دارد مسلمآ مسیر زندگی خود را بهتر انتخاب می کرد هر چند بحث پیمانکاران بماند که سهم بسزایی در فقر و بیکاری دارند اینها گوشه هایی از ویژگی ها و توانمندیهای استان است. با تمام بحثها استان بوشهر دارای توانمندیهای قدرتمندی در زمینه های دیگر نیز می باشد. استان بوشهر بزرگترین  تولید کننده خرما در کشور است. دارای امکانات گردشگری و تاریخی است و از پتانسیل خوبی در زمینه تولید صنایع دستی مانند: گلیم  گبه و فرش برخوردار است و این استان مرزی دارای بنادر اقتصادی که این مسئله توانایی استان را در زمینه تجارت دو چندان می کند. بزرگترین مرکز صید آبزیان  در این استان می باشد که متعاقبآ بزرگترین صنعت کشتی سازی  نیز در استان بوشهر می باشد جناب دکتر سالاری شما استاندار چنین استان ثروتمندی هستی اینها همه فرصتهای برتر شغلی هستند اما تنها زمانی به صورت عملی در می آیند که برای کودکانمان که جوانان آینده  هستند برنامه مدون و پیشرفته  تدارک ببینیم تا خود با توجه به علاقه مندی هایشان و پیدا کردن جایگاهشان به آن منزلتی دست پیدا کنند که سزاوارند

*فریده دهملایی؛ مدیر و موسس اموزشگاه هنری آرتا و فعال مدنی حقوق کودک - پرورش هنرجویان کودک در طی سال های متمادی و هدایت هنرجویان به سمت کسب 40 مقام بین المللی در حوزه هنرهای تجسمی- عضو جامعه کنشگران مدنی برازجان