يه قوم و خويش خيلي ديري داريم كه مال ولاتل ديلمن . يعني بين ديلم و گناوه . هل گُرّه و ايمام حسن تقريبا . چن روز پيش اومه خونه ما كه پي هم بريم عسلويه شايد بتره يه كاري گير بياره . راسشه بخواين ، مو تو زمان خاتمي يه كشا رفته بيدم عسلويه و از بسكي اونجو شُلُق بي و ماشينل پس سر هم رقات واويديدن و آدم نمي ترس از جاده هم رد واوو ، ديه تا ايسو پام هم ننهاديدم اونجو اما ايسو به خاطر ابوالحسن بايد مي رفتم . يادمه اوسو كه باپيرم بيدش و هني نمرده بي ، خيلي سفارش خونواده ابوالحسنه به بوام و عاموم و اينا مي كرد . خلاصه ما ورداشتيم پي ابوالحسن رفتيم عسلويه . ايسو كه رسيديم اونجو تا گجيك هم پر نمي زنه . انگاري آخرالزمون بي . خلوتِ خلوتِ خلوت . بايد پنج شيش دقه وايميسادي تا يه ماشيني از تو جاده رد واوو . پرس راننده اي كه پاش مي رفتيم كردم كه سي چه اينجو ايقه سوت و كور واويده ! راننده گفت چن وخته كه نومديه عسلويه ؟ گفتم يه هش نُه سالي ويمو . خندس و گفت عسلويه  ايسو تازه هاسي كم كم دُرُس ويمو . اي تا يه سال قبل مي اومدي ، بايد يه ساعت وايميسادي تا يه ماشيني تو جاده بويني . گفتم مال چنه كه ئي طحري واويده ؟ راننده خندس و گفت عامو والله مو فكر كردم ئي مدت فقط عسلويه نبيديه ، تو خو مث ئي كه اصلا ايران نبيديه . گفتم چطو مي ؟ گفت از ئي پُرسلي كه مي كني ، انگاري اصلا تو ئي دنيا نبيديه . بعدش سرشه جموند و گفت محمود و دار و دسه اش دوپايي ورتنگسن تو مملكت و رفتن ،  ايسو تو مي گي سي چه عسلويه خلوت واويده ؟  سيل پالايشگاهل كردم تا واقعا هم ورتنگسنه توشون . به هر حال رسيديم عسلويه و رفتيم مركز كاريابي منطقه ويژه . يه فرمي سي ابوالحسن پر كرديم و وايساديم تو نوبت . نزيك برس اذون ظهر بي كه مانه و يه دختريه پي هم بردن داغل دفتر . اول نوبت دخترو بي . مو و ابوالحسن نشسيم ري دو تا صندلي كه تو سيك اتاق بي و دخترو هم كه يه مشت روزنومه و مجله اي شي بغلش بي ، رفت ور ميز مسئول كاريابي . مسئول گفت بفرما . دخترو پي لهجه ديگريني كه داشت و ريش مي اومه مال بالاسون بو ، گفت مو فلاني ام . مسئول گفت خو بفرما . دخترو گفت مونه نمي شناسين ؟ مسئول گفت نه خير . يه سُكي ابوالحسنه دادم يعني كه ئي دخترو حتما سفارششه كردنه و ايسو مي خوا به مسئول يادآوري كنه . دخترو دواره اسمشه گفت و انتظار داشت كه مسئول بشناسش اما باز هم نشناختش . دخترو ، هرچي مجله و روزنومه شي بغلش بي ، رختشون ري ميز مسئول و هميطوري كه گروه اش گرفته بي ، شروع كرد به بد و بيراه گفتن به آغاي روحاني و آغاي ظريف و تيم مذاكره كننده ژنو و هميطوري مي گروس و بد و بيراه مي گفت . مسئول كو از جاش راس واوي و گفت خواهر ، اي بخواي بي نزاكتي كني ، مي گم بيان بيرونت كنن . بعدش از دخترو كه يه كمي ملايم تر واويدي ، پرس كرد كه چنه قضيه ! دخترو گفت دُرُسه كه آغاي روحاني و آغاي ظريف و تيم مذاكره ژنو ، پي ئي كاري كه كردن ، مملكته نجات دادن اما زندگي مونه نابود كردن . مسئول گفت مي تو كي هسي ؟ دخترو هميطوري كه پي اُفتينش ، مُفشه پاك مي كرد ، گفت مو همو كسي هسم كه تو حموم خونه مون ، اورانيوم غني مي كردم . تا ئي حرفه زد ،  دواره شروع كرد به گروسن . همي طوري بين گروسنش هم نك و ناله و نرفين آفرين مي كرد به روحاني و ظريف كه پي ئي كارشون ، نون خوش و خونواده شه آجر كردنه و مجبورش كردنه كه بيا عسلويه دينداي كار بگرده . ئي حرفه كه زد ، مونم دلم سيش سُخت . يادمه اوسو خيلي احمدي نژاد تعريفشه داده بي و گفته بي يه دختريه كه تو حموم خونه شون اورانيوم غني مي كنه . مي خواسم ايسو كه وَرُم بي پرسش كنم سي چه تو حموم ئي كاره مي كرد و سي چه نمي رفت تو اَمباريني ، كَهدوني ، پاركينگي ، يه جايي كه در شان اورانيوم بو . اما هركاري كردم كه پرس كنم ، زهله نكردم . دخترو همي طوري هاسي مي گروس و نرفين تيم هسته اي مي كرد ...  خالو ، ئي هم واوي سراكو !!!؟ /ج