خان:
به محضِ این که توپِ سال نو در شد. در آن تاریک روشنِ صبح به محمدو زنگ زدم. صدایش مثلِ یک سی. دیِ قدیمی بود که بچه ای از لجِ پدر و مادر، تمام رو و زیرِ آن را خط خطی کرده باشد. تویِ دستگاه بگذاری، بایستد، زُل بزند به چشمت و هی جیر و جیر کند!

هنوز  عید مبارکی از دهانِ خرد شده یِ ما تویِ هوا پخش نشده بود که محمدو گفت: "دوازده ساعتِ روزِ خدا را از تو گرفته بودند که درست، همین الان که می خواستم کپّه ام را بگذارم غَرو غَرو زنگ می زنی؟!"

 گفتم: "کاش گذاشته بودم در این پیکِ "مُقلّب القلوب" می تمرگیدی تا در سیصد و شصت و پنج روزِ ایامِ عمرِ نهنگ، مثلِ کبکِ زیرِ برف، سرت زیرِ لحاف بود و در خوابِ نوشینِ غفلت، روزگار را سَر می کردی!"

حدود ساعت ۱۲ ظهر بود که ولدِ خلف پیغام رساند که عمو محمد، دربِ منزل، چشم به راه توست. تا خواستم دمپایی را نوکِ پا بیندازم و بروم پیشواز. دیدم محمدو یاالله یاالله گویان مثل این حاجیانِ بازاری وارد شد.
سلام علیکی کردیم، روبوسی و عید مبارکی.

ننه توی طارمه نشسته بود و  داشت با تسبیح ورد می خواند. محمدو سلامِ بالا بلندی به ننه کرد. سال نو را تبریک گفت و آرزویِ سلامتی کرد. ننه هم به عادت معهود، کلّی قربان صدقه یِ رویِ نشسته، قدِّ دیلاق، دک و پوزِ عقابیِ او رفت و شروع کرد به باز کردنِ دفتر تا خورده یِ تقدیر:
"رمضان که می آمد. پدرت -خدابیامرز- بساطِ قلیون و منقل را مثلِ رمیدنِ جِنّ از بسم الله، تویِ یک گونی می پیچید و می گذاشتش ته کاهدان تا هوس آن به کلّه اش نزند..."

محمدو  رو کرد به ننه و گفت: "یادت هست تویِ چِلّه شرجی و گرما، هندوانه ها را تویِ زنبیل می گذاشتیم و می فرستادیم تویِ آبِ چاه تا هنگام افطار خنک باشند."

من گفتم: "مقابله یِ خانه یِ کل حسن یادت هست؟... مش قلی چشمش درست نمی دید و به اندازه موهای سرش، فتح، کسر و ضم را عوضی ادا می کرد. تا اشتباه را گوشزد می کردی دهانش را می آورد کنارِ گوشت و می گفت: "مََی مُ چه گفتم!..."

محمدو نگاهی به تلفن همراهش انداخت. یک باره سگرمه هایش تویِ هم رفت
 گفتم: "تو عین آتشِ خارشتری. یک باره گُر می گیری. ماجرا چیست؟" گفت:  "صبح روزِ عید، یک پیام از اینترنت اسکی رفتم و برای تمامِ مخاطبین؛ بزرگ و کوچک، غنی و فقیر، رئیس و مرئوس و ... ارسال کردم. بسیاری معرفت نشان دادند و با یک پیامِ پرآب و تاب تر سرافرازمان کردند. عده ای هم در شبکه هایِ اجتماعی بذلِ محبت کردند. در این میان، گروهی از مسئولین جوابِ سلامِ ما را -که می گویند واجب است- ندادند." ننه رو به محمدو کرد و گفت: "عزیز ننه، مگر شگردِ مسئولین را نمی دانی؟"

یکی دو روز پیش از عید، سفارش می دهند که یک متنِ طویل که در آن: "آسمان از رخوتِ زمستان خسته است.خورشید، چشمک می زند. مهتاب نور می پاشد. ابرها، هق هق، گریه می کنند. شاخ درختان به رقص در آمده است. ترنّم چشمه در کوهساران می پیچد. لاله هایِ وحشی در دشت نوا سر داده اند. پرندگان مست اند. نقل و نبات از در و دیوار می ریزد. غوغایی است..." را برایشان بنویسند یا از کانال بی در و پیکرِ مجازی اسکی روند. آن را با گُل، بلیل و سنبل آذین ببندند. با خط خوش نستعلیق تحریرش کنند و با پیشوند دکتر و مهندس و امضایِ خرچنگ قورباغه ای رئیس قابش کنند و ارسال کنند برای عالم و آدم."

 دنباله حرف ننه را گرفتم و گفتم: "در ثانی؛ با این اوصاف، آن ها آن قدر درگیر مسائلِ کلان!!! اند که وقتِ سر خاراندن ندارند! توقع داری جواب سلام تو را بدهند؟!"

ثالثاً؛ "تو چه سود و منفعتی برای ایشان داری! بالادست آن هایی؟ میلیاردری؟ گرین کارت داری؟ توی کانادا برج داری یا بنگاه املاک؟ اهلِ معامله و رانتی؟ و ... یک آدمی که مثلِ کنه پاپیچ شان می شوی و دم به دم مجوز می خواهی! ناراحت نشو. منِ منتقدِ زپرتی هم به کارشان نمی آیم. تازه موی دماغشان هم هستم با این قلمم!"

ادامه دادم:"محمد جان؛ مقصر خودت هستی که محبتت را به پای هر کسی می ریزی!"
 
همه ساکت شدند...