مهندس رضا نوشادی

مدیرعامل شرکت مهندسی و توسعه گاز ایران

روزهای نخستین دانشگاه در سال ۱۳۷۲، به تازه‌جوانی پرشور و گرم برخورد کردم که در دوران قحط دبیرستان‌های نمونه و غیر انتفاعی، فارغ‌التحصیل دبیرستان نمونه توحید شیراز بود. در دوران ابتدایی هم یک کلاس جهشی خوانده بود. این تازه جوان پرشور، در هیچ جمعی معطل نمی ماند و با همه‌ی دانشجویان وجه اشتراکی پیدا می کرد در پیدا کردن لااقل یک حسن از هر کس و تمجید از او، به شدت حرفه‌ای بود و به همین واسطه او را استاد مسلم ارتباطات و شبکه سازی می دیدم در اولین روز برخورد می دیدی که چشمه‌ی زلال سخنان سعدی از زبانش جاری بود و اینقدر این موضوع پررنگ بود که بیش از استاد شجریان، از او اشعار و حکایات سعدی را می شنیدی. حکومت حکمت در رفتار و بیان او برآمده از طنز ملیح و پررنگی بود که از تربیت پدربزرگ برآمده و حاصل همنشینی هایش با پدربزرگش بود. اصلا وقتی از پدربزرگ می گفت دلت غنج می رفت برای ابتهاجی که در چهره‌‌اش می دمید.
طوری صحنه‌ی سیاست در پشتکوه را جذاب ترسیم می کرد که فکر می کردی در دهه شصت بلافاصله پس از جماران، تصمیمات اساسی کشور در پشتکوه دشتستان گرفته می شده است! جناحهای سیاسی و فعالان کشور و البته بوشهر را خوب می شناخت. آزادی برایش عروسی بود که جز در دامن رفاه و زندگی مدرن قابل تحقق نبود و در تمام عرصه های تسامح و تساهل، تکیه کلامی داشت که می گفت «چه اشکالی داره» و واقعا در ذهن سیالش، اون موضوع اشکالی نداشت هرچند به شدت پایبند جغرافیای فرهنگی ایران و اسلام بود.
وقتی در میان اشتغالات خاص و دلمشغولی‌های فرهنگی، قرار بود سریعا خود را برای آزمون آماده کند پشت سد فهم مساله ترمودینامیک متوقف نمی شد و با طیب خاطر از حافظه مثال زدنی‌اش بهره می برد و راه حل و پاسخ را به حافظه می سپرد. همین ذکاوت و مداومتی که در یافتن روشهای اختصاصی برای حل مساله داشت در عرصه کار و اشتغال هم جلوه‌گر شد و اصلا برایش مهم نبود که حالا که مهندس است حتما باید در واحد سرمایش پالایشگاه فجر جم بدرخشد یا نمودارهای عملکرد توربین و کمپرسور را زیر و رو کند اگر پا می‌داد همان استعداد در پیدا کردن حسن در دیگران را با مهارت شبکه سازی تلفیق می کرد و آن را به صحنه روابط عمومی می کشاند بله، او می خواست برای مجموعه مفید باشد و در پالایشگاه فجر جم کدام برج رفیع تر از کارکنانی بودند که در آن پالایشگاه به کار و تلاش می پرداختند و کدام پمپ، کمپرسور و توربینی، پیچیده تر از روحیه‌ی انسان‌هایی بودند که دکتر می توانست برای آنها مفید باشد.
او زیرک بود و مثل ما فریب کاردستیهای انسان (کمپرسور و برج و توربین و ...) را نمی خورد بلکه بجای کاردستیهای انسان، مجذوب کاردستیهای خدا یعنی خودِ انسان شد و همان شد که این چتر روز به روز گسترده تر شد و دامنه‌ی آن از پالایشگاه فجر جم به شهر جم گسترش یافت و در اندک زمانی به نفت و گاز پارس سرایت کرد و پس از آن همه ی عسلویه و بوشهر را در قامت مدیرعامل منطقه ویژه اقتصادی در برگرفت تا جایی که به رسم دیرینه‌ی روزگار‌غدار، حسودان دست به کار شدند چراکه جولان او را نمی‌پسندیدند و با جولان او عرصه بر خودشان تنگ می شد لذا تهرانی های رقیب برآن شدند که برای متوقف کردن او، خوبیهایش را، به عنوان عیب نمایش دهند و آنچه در قالب مسوولیت اجتماعی برای منطقه انجام می داد را مشوه کردند.  بماند که خودشان در جلسات و همایشهای رنگارنگشان در باب مسوولیت‌های اجتماعی قصیده غرا سر می دادند و تراوش سوشال رسپانسیبیلیتی از فضای بین دندانی آنها یک لحظه قطع نمی شد. آنها نتوانستند دکتر یوسفی را متوقف کنند چون موج هیچ وقت متوقف نمی شود.
و دکتر یوسفی امروز با کوله باری از تجربه و با همان مهابت، استوار و پایدار به دنبال درانداختن طرحیست که فراتر از پشتکوه، عسلویه و بوشهر، یک ایران از آن منتفع شود.  

از او بسیار و بسیارتر خواهیم شنید/ توفیق رفیق راهش.