دِی هِلِیهُو:

 یه روزی وُ مدرسه وامیگشت تا موز دسشِه، یه روزی می اُومِه تا پِسّه وُ گردو وَش دادِنِه، یه روز دیِه وامیگشت تا کلوچِی خاشوُوَل دادنِه وَشون، روز بعدِش لوُبیه وشون میدادِن. کیک، بُسکوُت، کُندُر، بِلیسوُ، مَت و میوه، هرچی بگی، میدادِن وشون. ایقِه چی خاش خاش میدادِنشون که ما گُتتَرَل هم دلمون میخاس برِیم مدرسه اِی خدا !
یه روزی، دِشَمبِه بی، سِشَمبِه بی، یادُم نی، واگشت تا هیچی تو دسِش نی. نِه سیو و پرتقال و موزی داشت، نِه کلوچه وُ بُسکوُتی تو دسش بی وُ نِه پِسّه وُ گردویی ورِش وِیمی بِوینی.
میشزال هم بسکی کُمِش گَند بی، همیشه ووُیمیسا تا سِلیمون وُ مدرسه واگرده وُ یه چی وَرِش بُخاره. همیطحری که می اُومِه تو فِدَه، هَپِرون میکِرد و پِسّه وُ بُسکوتِشِه وَش میسِه وُ کُریچ کُریچ بُنا میکِرد وُ خاردن. کَهخدا اُومِدِی دیدنُم، یه شیشِی ویمتوُنی اُوُردِی وُ یه قیاسِ مَویزی. گفت سیم از فیروزآواد اُوُردِنِه. مِی نِه دخترِش شی وُ یه ترکی کِردِه، سیش از اُونجُو چی بِسی میکنه! گفتُم بَهرَت کم نبوُ! بعدی که رفت، هاسِی مُرکُر میکِردُم که شی چمدونِ پلیتی میشزال که کُلَه وُ کوت پاتلونشه مینِها داغُلِش، یه قاغُذِ پیسیدِینی دیدُم تا چَسویدِه وُ زمین. قاغُذِ سرخی بی قدِ کف دس. دورش بگردُم، پُی میشزال رفته بی مَجّت سی رأی گیری وُ یه مشت قاغُذِ سُوز و سرخی جَعم کِردِی اُوُردِی خونه پُی خوش. می گفت میخام پاشون بادبادوک دُرُس کنُم. هرچی چَسووُندِشون وُ هم وُ مث یه دیمِ ماری درازشون کِرد، فُیدِی نداشت. باد کجا بی اُوسُنَلا! یه لیمِ بادی می اُومِه پُی مغرُو وُ تندی هم می‌رفت. نِه مث ایسو بی که شُو تا صُو باد میا و آدمَلِه ئی هل و اوهَل میکنه!
چه هاسِی میگفتُم! ها، هیچی، اُومِه خونه تا هیچی دسِش نی. نه موز و پرتقالی، نه پِسّه وُ گردویی، نه نقل و بلیسویی، هیچی. میشزال یه کمی تَپِکوُش کِرد که بینُم کی وَش اِسَدِشِه. گِروِس بِچَم وُ گفت اِی خدا ندادِنمونِه. میشزال باور نکِرد. مِلکیشِه پاش کِرد رفت مدرسه وُ یه نیم ساعت بعدِش پُی لُنجِ واری واگشت. گفتُم چه واوی!؟ خدا بیامرزِش وُ هرچی خاکِشِه، باقی عمر شما بو، گفت نِدادِنشونِه! گفتُم یعنی صُوا میدِنشون!؟ گفت نه! گفتُم سی چه مِی؟ یه هَسکِی گُتی دا وُ گفت هیچی، میگِن انقلاب واویدِه وُ دیِه خِوَری وُ ئی چییَل نی!
نِشونِ سَلوُ که دادُمِش، گفت هَع، کجا ئیِه واجُفتیِه! ئی خو مالِ عهدِ تیرکمونِه! قاغُذِکو همیطحری خوش خوش تو دسِش پِرزالِه وِیمی وُ میرفت دیمِ باد. هَمی باد سردوُ چن روز پیشا ! اِی خدا تمامِ لار و کوُارُمِه رُختِه تو هم.
خدا وُ فریاد ئی بدوَختَل برسه. تو ئی سرما وُ برف و بارون، زلزله هم اُومده سِراقِشون. سَلوُ می گو پنج شیش تا طیاره پتو و کمپوت و کنسرو بسی کِردِنه سوریه وُ یه شیخی هم بسی کِردِنه خوی که دِلداری بِدِه وُ زلزله زده یَل! می گو خُو پتو وُ کنسرو و کمپوتَلِتونِه بسی کنین خوی وُ بیس تا طیارِی شیخ بسی کنین سی دلداری دادنِ مردم سوریه. والا مُو خُو نمیفهمُم چه می گو. شما اِی میفهمین، سی مُونَم بِگین...