حسین برازجانی

اتحاد جنوب قلم شکسته ام را ترمیم کرد اما قسمم را شکست.
در ایام جوانی که به دوران قبل از انقلاب بر می گردد برای برخی از نشریات کشوری، مقاله یا نوشته ای ارسال می کردم  که اغلب آن ها مُهر تایید می خورد و چاپ می شد.
 تا این که در سال۱۳۵۲ خورشیدی، مرحوم عبدالرسول حامدی دفتر شعر نیمایی خود را با عنوان «خار در گلدان» را به چاپ رسانید.
 چند زمانی از انتشار آن کتاب شعر نگذشته بود که فردی نقدی ناروا بر آن نوشت که در روزنامه ی کثیرالانتشار کیهان چاپ شد آن نقد مملو از تناقض گویی بود و از روی عناد و حسادت نوشته شده بود. با خواندن آن انتقاد، دست به قلم شدم تا از دبیر عزیزم مرحوم حامدی که دغدغه ی اصلی اش فقط اشاعه فرهنگ و ادب بود دفاع کنم.
به منظور تنویر افکار عمومی، نقدی بر انتقاد آن فردِ غیرمنصف نوشتم و برای موسسه کیهان ارسال نمودم... چند روز بعد مرحوم محمدحسن مطهری (عبدالله زاده) که مدیر کتابفروشی در میدان دژ بود و همزمان نمایندگی توزیع و فروش چند روزنامه را بر عهده داشت روزی مرا فراخواند و با لحنی طعنه آمیز که بوی دلخوری می داد گفت: آقای برازجانی شاهکارت در روزنامه رستاخیز چاپ شده است.
گفتم: جناب مطهری چرا می فرمایید شاهکار؟
پاسخ داد: چون روزنامه رستاخیز وابسته به حزب رستاخیز و منتسب به شاه است به همین علت نوشته شما هم نوعی شاهکار تلقی می شود.
روزنامه رستاخیز را از وی گرفتم، دیدم تمام مطلبم را بدون کوچکترین دخل و تصرفی در نخستین شماره آن چاپ شده است.
روزنامه ای به نام رستاخیز که تازه متولد شده بود به همین علت نه تا آن روز نامش را شنیده بودم و نه از وابستگی اش اطلاعی داشتم به هر حال مقاله من منتشر شده بود و مورد تایید برخی از تحلیلگران و منتقدان ادبی آن روزها قرار گرفت و بدین طریق لبخند رضایت بر چهره مرحوم حامدی نشست.
 اما این پایان ماجرا نبود ... بعضی از دوستانم که در شهرهای مختلف دانشجو بودند و در جبهه مخالفان رژیم شاه فعالیت می کردند مرا مورد شماتت قرار دادند که چرا با رژیم شاه و روزنامه رستاخیزش همکاری کرده‌ای؟
توضیح ام برای دوستان راه به جایی نبرد و فریادِ توجیه ام هم به جایی نرسید.
اما چون نتوانستم نگرانی و دلخوری دوستانم را  تحمل  کنم لاجرم در حضور جمعی از یاران، سوگند یاد نمودم که تا زنده هستم هیچگونه مطلبی برای هیچ نشریه ای قلم نزنم. اما معمای ارسال مقاله برای روزنامه کیهان و انتشار آن در روزنامه رستاخیز همچنان برایم حل نشده مانده و ذهنم را مشغول خود کرده بود.
 دیری نگذشت که توسط مرحوم حاج ماشاالله کازرونی که نمایندگی روزنامه کیهان در برازجان را بر عهده داشت مراتب اعتراض ام را به موسسه کیهان ارسال کردم و از آن نشریه نامه ای دریافت نمودم با محتوای این پاسخ: «چون همشهری شما آقای دکتر مهدی سمسار اخیراً از سردبیری روزنامه کیهان کناره گیری کرده و امتیاز و سردبیری روزنامه جدید التاسیس رستاخیز را عهده دار شده است تعدادی مطلب از جمله نوشته شما را از کیهان برای انتشار در اولین شماره روزنامه رستاخیز برده و چاپ کرده است.
 (آقای دکتر مهدی سمسار متولد سال ۱۳۰۷ شهر بوشهر بود و در سال ۱۳۸۲ در پاریس درگذشت)
من چند کپی از جوابیه کیهان گرفتم و برای دوستان ارسال کردم تا به طریقی خود را تبرئه نمایم.
 اما بر اساس سوگندی که خورده بودم هیچگاه قلم را برای نوشتن مطلب و ارسال به نشریه از غلاف بیرون نیاوردم و عملاً با نوشتن قهر کرده بودم. اما روزگار برایم به سختی می گذشت چون ماهی که از آب جدا افتد. زیرا قلم توتم من بود.
 تا این که در اسفندماه سال ۱۳۷۷ نخستین شماره اتحاد جنوب به صاحب امتیازی و مدیر مسئولی جناب حاج اکبر صابری در برازجان منتشر گردید.
این نشریه پس از یک سال و اندی که از انتشار آن می گذشت در تیر ماه سال ۱۳۷۸ مجوز رسمی اش در جلسه هیات نظارت بر مطبوعات به تصویب رسید و من که عاشق این هفته نامه و نام دشتستان بودم سوگند خود را شکستم تا قلم شکسته ام را ترمیم نمایم.
و بدین طریق نخستین مطلب خود برای اتحاد جنوب ارسال نمودم تحت عنوان. (من قسمم را شکستم، باز هم نوشتم حتی اگر خواننده هم نداشته باشد)
 و از آقای سید حسن لواسانی که در آن زمان سردبیر نشریه اتحاد جنوب بود خواهش کردم که مقاله را با نام مستعار چاپ کنند.
 اما ایشان مطرح نمود که طبق قانون ما نمی توانیم مطالب را با نام مستعار چاپ کنیم و سرانجام نوشته من با نام خودم «حسین برازجانی» به زیر چاپ رفت و از آن زمان تاکنون هر از گاهی مطالب و مقاله هایم را در این نشریه وزین و مردمی منتشر نموده وتا انجایی که از دستم برآمده با این هفته وزین که هموار پلی بوده میان مردم و مسئولین برای انعکاس آلام و مشکلات آنان همکاری کرده ام. چرا چون خودم را بنوعی مدیون این نشریه می دانم چون بار دیگر قلم را به دستم داد و برای نوشتنی دوباره مشوقم شد  نوشتنی که سالها با او قهر بودم.
 ولی این هفته نامه با هدایت گری های زیبایش و دلگرمی های به جایش باعث شد که بار دیگر در عرصه نویسندگی فعال باشم.
 و امروز به عنوان عضوی کوچک از خانواده «اتحاد جنوب» بر خود می بالم و افتخار می کنم که در کنار سایر عزیزان شاهد جشن هزارگان شماره انتشار این نشریه مستقل و مردمی هستم.