موشلو سوفلو
آقاجان عجب بساطي شده اينجا. با خودمون گفتيم تابستوني عيال و بچه ها رو برداريم و با پرايد اقساطي لكنته اي كه داريم، فارغ از بحث طياره هاي روسي توي همدان و دلاراي آمريكايي توي چمدان، بياريم شون مشهد كه هم استخوني سبك كنن و هم حال و هواشون تازه بشه. عيال كه برخلاف عيالات متحده جهان علاقه عجيبي به مادرشوهر داره، هر دو تا پاش رو كرد توي يه كفش كه اگه بي بي نياد، من هم نميام. هر چي دليل و مدرك آورديم و عكس از فيش حقوقي معلمي مون نشون داديم و با گريه و ناله و زاري خواستيم از اين تصميم فصل هفتمي قسر در بريم، فايده اي نداشت كه نداشت. فايده كه نداشت، هيچي، تازه نزديك بود با يه بگم بگم ساده، رابطه مادر و فرزندي ما رو هم نابود كنه. علي ايحال بي بي و عيال و بچه ها رو سوار كرديم و از شرجي برازجان زديم بيرون و راه افتاديم به طرف مشهد.

سه چهار روزي توي راه بوديم و از بس توي شهراي مختلف مدرسه عوض كرديم كه الآن اگه يه امتحان بگيرن و وضعيت استقرار مدارس ايران رو بپرسن، من و عيال و بچه ها تمام اونا رو با كروكي كامل رسم مي كنيم. ( بي بي رو مطمئن نيستم چون با اين داروهاي مسكني كه براي دست و پا و كمرش استفاده مي كنه، بيشتر اوقاتش رو توي خواب مي گذرونه و وقتاي بيداريش هم توي يه عالم نوم و يقظه هس) القصه نزديكاي ظهر جمعه بود كه رسيديم مشهد و هنوز نرسيده و مدرسه نگرفته، بي بي هوس رفتن حرم كرد.

گفتيم بي بي جان؛ بزار برسيم، پياده بشيم، مدرسه اي، كلاسي چيزي رزرو كنيم بعد همگي دسته جمعي مي ريم پابوس آقا. بي بي قبول نمي كرد. مي گفت عيبه كه برسيم مشهد و به آقا سلام نكرده، بچپيم كنج يه چارديواري. اصلا فايده نداشت و نمي شد متقاعدش كرد. عيال گفت بي بي رو برسونيم حرم و خودمون بگرديم دنبال مدرسه. همين كار رو كرديم. يعني نزديكاي حرم وايساديم و من بي بي رو بردم توي حرم و برگشتم. وقتي رسيدم، ديدم عيال و يه آقا پليسه دارن با همديگه كل كل مي كنن و يه جماعت هم جمع شدن دورشون. از قضايا معلوم شد كه ما جاي پارك ممنوع پارك كرديم و آقا پليسه هم جرثقيل آورده كه اعمال قانون كنه و ماشين ما رو انتقال بده به پاركينگ. عيال رو ساكت كردم و با آقا پليسه به دور از جماعت خشمگين، يه گوشه اي رفتيم و بعد از كلي معذرت خواهي عملي و چونه زدناي بيشمار و رد و بدل كردن يه مقدار ناقابل چرك كف دست، به توافق رسيده و پس از سوار شدن به ماشين مون، رفتيم به طرف  محل اسکان.

بعد از گرفتن يه کلاس توي يه مدرسه نزديكاي حرم، وسايل و خرت و پرتا رو ريختيم توي کلاس و نشستيم كه خستگي راه از تن مون دربياد. بچه ها كه توي تلويزيون تبليغ پديده شانديز رو ديده بودن، گفتن عصري بريم شانديز. عيال با توجه به شناختي كه از شانديز داشت  به شدت اين در خواست بچه ها رو وتو كرد و با اين تحليل كه تخم مرغ دزد شتر دزد مي شود، راه هرگونه بدآموزي رو بر روي بچه ها بست. همين جوري كه دراز كشيده بوديم با يك حساب سرانگشتي به عيال گفتم كه توي چند روزي كه مشهد هستيم، بايد شب ها نان و تخم مرغ بخوريم.

صبح ها نان و پنير و خربزه و سر و ته ناهار رو هم بايد با كنسرو به هم بياريم. عيال گفت پس عجالتا همين الآن به فكر كنسرو باش كه بچه ها گرسنه ان  و خودمون هم مي خورن. با وجود خستگي شديد از مدرسه زديم بيرون و از اولين سوپري مقدار معتنابهي كنسرواي لوبيا، باقلا، بادمجان، كدو، عدسي و غيره گرفتيم و دوباره راهي مدرسه شديم. موقع خارج شدن از سوپري هم فروشنده با لهجه غليظ مشهدي گفت :" آقا موخواي ببري، نگاه تاريخاشون كن بعدا پس نموگيرما!" هنوز وارد اتاق نشده بوديم كه عيال چند كنسرو بادمجان و عدس و لوبيا رو انداخت توي قابلمه پر از آب و اون رو گذاشت روي اجاق. ت

وي فاصله اي كه ناهار آماده شود، ما هم رفتيم دنبال بي بي و اون رو از حرم به خونه آورديم. با رسيدن به كلاس ناگهان بي بي با ديدن انبوهي از قوطي هاي كنسرو كه روي ميز رديف شده بودن، استغفرالله بلندي گفت و شروع كرد به لرزيدن. عيال كه حال بي بي رو ديد، براش ليوان آبي آورد اما بي بي بدون اعتنا به آب، به قوطياي كنسرو اشاره كرد و گفت:" اينا رو كي آورده اينجا؟"  پسرم گفت :"بي بي جان، بابايي خريده واسه ناهارمون " بي بي گفت:" بابايي خيلي غلط كرده " بعدش هم گفت :"همين الآن آقا توي حرم گفت كنسرو توي حريم حرم ممنوعه و هركي كنسرو مي خواد، بايد از مشهد بره بيرون! "

عيال كه با چشمان از حدقه زده بيرون ما رو نگاه مي كرد پرسيد:" اينا رو آقا گفت؟" بي بي قسم خورد كه با گوش خودش شنيده كه امام جمعه مشهد گفته كسي حق ندارد توي حريم آقا كنسرو استفاده كند. وقتي قسم بي بي رو ديديم، همه كنسروايي رو كه داغ شده بودن، ريختيم توي سطل زباله و باقي قوطيا رو هم برداشتيم و رفتيم به طرف سوپري كه از اون خريد كرده بوديم. فروشنده وقتي فهميد براي پس دادن كنسروا مراجعه كرده ام، چند بد و بيراه مشهدي حواله ام كرد و كنسروا رو هم پس نگرفت! جلوي چشمش همه شون رو ريختم توي سطل زباله مغازه و از اونجا زدم بيرون كه دنبال غذايي بگردم.

كمي كه توي خيابان مشرف به حرم راه رفتم، زن جووني كه خودش رو توي چادر پيچيده بود، صدام  زد و گفت:" يه سال مي شه شوهرم مرده و يه بچه كوچيك هم دارم، اگه كاري داشته باشي، در خدمتم " گفتم:" دنبال غذا مي گردم "  از او جدا شده و به راهم ادامه دادم اما انگار از اين جور آدما يكي و دوتا نبودن. همه خيابون پر بود از آدماي متنوعي  كه مشكل مالي داشتن. خودم رو انداختم توي مغازه اي و با چندتايي نون و بسته اي تخم مرغ بيرون اومدم. خواستم به طرف مدرسه برم اما راه رو گم كرده بودم. از بس اطراف حرم برج هاي آنچناني بالا برده بودن كه آدم حرم رو نمي ديد كه به عنوان نشونه از اون استفاده كنه. يكي دو ساعتي بعد كه مدرسه رو پيدا كردم، عيال و بي بي و بچه ها از زور گشنگي و خستگي خواب شون برده بود ...

آقا لطفا بگيد مسئولين يه فكري به حال اقشار كم درآمد بكنن. ما توي شهر خودمون انواع و اقسام كنسروا رو مي خوريم و طوري مون هم نمي شه. يعني چه كه توي حريم حرم نمي شه كنسرو استفاده كرد!؟ پس چي بخوريم ما قشر فرودست؟ ما كه نمي تونيم كباب شانديز و چلوبوقلمون بخوريم، چيكار كنيم جلو زن و بچه؟ اگه پيگيري نكنيد، بخدا شكايت تون رو به خود امام رضا(ع) مي كنم!!!/ج