چون قلی بینوا آمد به هوش،
دید اذان ظهر می آید به گوش
گفت من باید روم سوی ستاد
دیر شد باید شتابم مثل باد
رفت اما دید تا دیر آمده
باز هم در کار، تاخیر امده
در ترافیک شدید پایتخت،
خان قلی در جست و جوی غول بخت،
شد فراری از در بیمارگاه
کرده از انگشت دردش آه آه
در خیابان دستپاچه می دوید
یک موتور آمد قلی رویش پرید
گفت راکب: مقصدت؟ گفتا ستاد
تندتر رو تندتر مانند باد
گفت راکب: گر روم مانند باد،
ترس می گیرد تو را خیلی زیاد
گفت من یک بچه دشتستانی ام
من نمی ترسم چو تو می رانی ام
تند رو . تک چرخ زن . پرواز کن
بوق زن . ویراژ ده . پرگاز کن
بنده در شهر خودم این کاره ام
کاش می دیدی ابوطیاره ام
از چه آرامی تو مانند شتر
از من آموز ای پسر راندن، موتور
چون جوان راکب این ها را شنید
از خجالت شد کمی سرخ و سفید
بعد تا آخر موتور را گاز داد
تا ستاد کل، موتور پرواز داد
چون قلی آمد به درگاه ستاد
یک سخنگو گفت با فریاد و داد :
ای قلی خان از چه رو دیر آمدی؟
باز هم جانا به تاخیر آمدی
نامه ای داد او سپس دست قلی
گفت :تصمیم ستاد است ای گلی
چون قلی برخواند متن نامه را
از تاسف پاره کرد او جامه را
نامه گوید: هر کسی در دست راست،
پنجه ی سبابه اش بشکست و کاست،
می توان با دست چپ انگشت زد
از چه رو محروم گردد تا ابد؟
در ادامه، نامه می گفت : ای قلی
ای که اهل خلوت و اهل دلی
هفته ی دیگر بیا انگشت زن
تا شوی خدمت گزار این وطن ...

/ج