قسمت دوم

خان

سوزِ سردی می آید.  خورشید بی رمق می ٱید برون. روز از نو، روزی از نو. کفش آهنی ام را  پا می کنم و دوباره دوره می افتم تویِ اداراتِ شهر.
در مسیر دوست ادیبی را می بینم. بعد از سلام و چاق سلامتی می گویند:"در قسمتِ قبل، یک بیت "فرخی یزدی" را به نام "عارف" سند زده بودی!" خدا را چندین بار سپاس گفتم برای این که؛ بالاخره کسی هست که این نامطبوعاتی هایِ نامطبوع را -که به مثابه یک سوزن به خلق است و یک جوالدوز به مسئولان-  می خواند. پس شامه ام را باید بیش تر تیز کنم. دوم: منت خدای را عزّوجلّ، هر دو شاعر در یک دوره  می زیستند و نعوذ بالله صاحب و ورّاث  گردن کلفتی مثل حکیم ابوالقاسم، شیخِ اجلّ و خواجه ی شیراز نداشتند که با یک اشارت لقمه ی چپم کنند. شعر آن دو به هم نزدیک بود و بیت را مثلاً از "اثیر الدین اخسیکتی" یا "عمعق بخارایی" اسکی نرفته بودم.
 تشکر فراوان کردم و راهی شدم.  
درب که باز می شود، چند نفری پرونده به دست، هُل می خورند داخل.  نمی دانم پرونده یِ من دستِ  کدام مهندس! یا شاید دکتر! است. هر کس ما را حواله می دهد پیشِ یک مهندس!  پُرسان پُرسان، پس از زیارت روی تلخ و گاه شاد بسیاری کارکنان، مهندسِ جوانی با ریشِ بزی و کُتِ  آبی خیالم را راحت می کند.  می گوید:" فلانی، سریش نشو!. از شانس کج تو، طرفِ مقابل، دم کلفتش به یکی از گردن کلفت های این جا گره خورده است. نه خودت را اذیت کن، نه ما را آزار بده. اگر به لاهه هم شکایت ببری، آخر حواله ات می دهند این جا. وانگهی به جهت قانونی، فعلاً باید سکوت اختیار کنیم  تا کار به مرحله یِ آخر برسد. فعلاً مکتوب خویش را  امضا و پاراف کن و شماره بزن. از آقای بدخلقی که پشت میز نشسته بود، خودکاری طلب کردم. با آن که دو سه خودکار  کنار دستش بود ، گفت: ندارم. در دل گفتم: صد رحمت به پدر آن اداره ها که حداقل چهارتا خودکار  به بند کشیده می گذارند تا آدم برای یک خودکار سنگِ روی یخ نشود. گفتم: یادم باشد چند عدد خودکار -در راه خدا-  بگیرم و بدهم به این آقای یُبس!
 آفتاب درست وسط آسمان ایستاده است. تجربه ی اداری می گوید:  این زمان، پیکِ  عبادات و اذکار و نوافل است و فرشتگان دست راست و چپ، برای حمل و نقلِ ثوابِ پیشانی های لک و پیس میان زمین و آسمان در رفت و آمد هستند. بنابراین یک ساعت بعد به اداره بعدی پا می گذارم. به محض این که  دیدم کارمند پرونده را  مثل کهنه ی بچه بالا و پایین می کند. زیر لب مُنگ مُنگ می کند و به همه چیز انگ می زند، به اتاق رئیس که یک دو جین منشی و دربان نداشت، پا گذاشتم. بعد از عرض سلام و احترام، مشکل را شفاهی بیان کردم. رئیس با آن یال و کوپال برخاست و آمد به اتاق کارمند و محکم دستور داد: "مشکلی ندارد. انجام بدهید." چشمانم مثل دیدگان یک قورباغه یِ  له شده، زده بود بیرون. تشکر بالا بلندی کردم و او را در دل ستودم اما هنوز روی دلِ خود می گردم که رئیس با کدام ادلّه و منطق راضی شد: شرف و انسانیتش گُل کرد، رگِ مدیریتش زد بیرون.  موسم وداعش بود، انتخابات نزدیک است یا به معجزه ی وفاق دل خوش کرده است! الله اعلم...

ادامه دارد...