دکتر اصغر علی خانی

راستش، منِ خاک بر سر، در میانِ آن همه مشاغلِ چرب و چیلی، پول پارو کن و بخور و نمیر، سِلبِریتی شو و یارانه بگیر، این شغلِ مزخرف را برگزیدم. شب خواستگاری، بعد از چایِ عروس و پیش از ماجرایِ "مهریه را کی داده، کی گرفته" پدر عروس پرسید: شغل تازه دامادِ شاخ شمشاد چیست؟ کُتم را جمع و جور کردم، به مِن و مِن افتادم و بر ذات خود هزار تف و لعنت فرستادم که آخر مردک نادان! این چه پیشه ای بود که دست گرفتی که از نام آن هم خجالت می کشی!  یاد شعر ناصر خسرو افتادم که:
اگر شاعری را تو پیشه گرفتی
یکی نیز بگرفت خنیاگری را
کاش خنیاگر می شدم. یک نی جفتی می گذاشتم گوشه یِ لبم. با تمام وجود در پوستکش می دمیدم. انگشتانم روی سوراخ ها بالا و پایین می شد. داماد از هیجان، بسته های هزاری را یک به یک روی پوستک می گذاشت. آن را می بوسیدم، بر سَر می نهادم و توی جیب هُل می دادم .  زنان و دختران مثل امام زاده دورم می چرخیدند و دستمال بازی می کردند. "بلیب بلیبم" آسمان را می شکافت و روحم با رقص جلا می یافت. شام و شیرینی ام به راه بود و ... در خاطرم گذشت که دانش آموزانِ مدرسه به شغلِ من می گفتند: مُخ بُر.( همان مُخبِر) بی گمان، منظور از مُخ در این فقره، درخت نخل-در گویش جنوب- نبود که کسی  بخواهد یا نخواهد ثمر آن را  بُبُرّد یا نَبُرّد. به هر جا که خاطرم پر کشید، دویدم اما نامِ مناسبی برای معرفیِ کسبِ خود ندیدم. بچه های جبهه و جنگ به ما می گفتند: ستون پنجم. در ادبیات می گفتند: منافق و ذیل آن به مار ماهی ماننده می شدیم که نه این تمام است نه آن. در میان  سیاسیون؛ جاسوس، در عربی؛ مفتش و مُنهی و در تداول عامه؛ مزدور و وطن فروش که هیچ یک مناسب آن محفل و شخصیت پدر زنِ آینده نبود. گپ توی گپ آوردم،  کوچه ی علی چپ زدم به این امید که همه گیج شوند و زیر بار سوال نشکنم. بعد از  کلی خودشیرینی و نقلِ جوک های خُل و بی مزه، نطق پیرمردِ سریش-پدرزن- دوباره باز شد و گفت: شغل داماد گُلِ گلاب چیست؟ این جور حرف زدنِ پدرزنِ آینده بیش تر کفری ام می کرد، لهذا درنگ نکردم و گفتم: عمقِ راهبردی انسان ها!
بیچاره ها فکر کردند: من توی قلب راکتور، اتم می شکافم! یا مانند پیامبری امتم را هدایت می کنم و این چنین، دختر دسته یِ گُلِ خود را با دستِ خویش توی فاضلاب انداختند.

اکنون پسرم بزرگ شده است و هم چنان فکر می کند من کارمند یک شرکت صادراتی ام.( صادرات داریم از نوع اطلاعات نخبگان و سرداران!!!)
پسرم در دو قدمی ام می نشیند و مثلِ تسبیحِ ریخته، قطار قطار،  فحش نثار پیشه ام می کند. چند روز پیش میتینگ گرفته بود که:
در پیچ های تاریخی کشور،  هر چه خورده ایم از این مردنمایان وطن فروش بوده است. از چشمه هایِ  زلال این کهن بوم، زهرمار می نوشند. نانِ گرم این مُلک را کوفت می کنند. زیر سایه یِ درختان این دیار می لَمند. مشام شان را با رایحه یِ گل های این اقلیم نوازش می دهند. روی گوهرِ خاک این سرزمین خانه بنا می کنند. با پول مردم زجر کشیده درس می خوانند. به یُمنِ سربازان وطن، آرام سر بالین می گذارند و ... آن وقت با نقشه ی سردسته شان امیر کبیر  را رگ می زنند. سرِ کوچک خان را دو دستی تقدیم سردار سپه می کنند.   با تیر نامردی، سرو قامت رئیس علی را خم می کنند. هفتاد ودو تن را در هفت تیر پرپر می کنند و بزرگان دولت را در هشت شهریور و ... و هم چنان و هم چنان ناجوان مردانه قربانی می گیرند. در پایان این نطقِ غَرّّا گفت:

"اگر خواستی سرزمینت را آزاد کنی
۱۰ گلوله در تفنگت بگذار
۹ گلوله برای خائنان و وطن فروشان
و تنها یک گلوله برای دشمن کافی است."

از خودم متنفرم...عقم می گیرد.               
‌‌