عبدالرحیم‌نوروزی_تنها

اَوغانی خواردمونا...
خومون چی گیرمون نمیا اینایم اومدنه ری دلمون. آخو میخوام بفهموم جا ری سرتون پیچسه که ول کردینه اومدینه اینجو؟! ایهَم تو برازگون!؟
کودک افغانستانی سکوتش را در چشمان بهاریَش جمع کرد. گونی نیمه‌پرش را به دوش کشید و نیم‌نگاهی به سهراب انداخت. خیابان را زیر قدمهایش به حرکت واداشت. موهایش زیر آفتاب دم ظهر، پاییزترین رنگ سال را بخاطر می‌آورد.
سهراب قیافه عبوس و هیکل سنگینش را چرخاند. رو به امیر کرد و گفت:
عنداله تو سی قیافه لجمارش کو. همینا دو روز دیه رفتمون میلن. ایسو سیخوت سی‌کو!

بعد کنار سطل آشغال به شکل چهاردست و پا گارد گرفت.
گربه‌ای خسته که زیر سایه‌ی سطل مشغول استراحت بود پا به فرار گذاشت.

_ امیرو بیو برو بالا سی کو بینوم چیم توش ناده یا نه؟

_ عامو ایخو قدش و سطلکوهم نمیرسی. خوش تهنا بیدا. بنظروم تازه اومده بی. فکر نکنوم چی ورداشتو.

_ نه که قد خوتم مث چوبرقیه!
همه‌چیش مث خوت بی. فقط اوِکی کمی قشنگتر بی!

امیر همینطور که سوار بر پشت سهراب میشد گفت:
_ خو ما دونفریم. راحتتر داخل سطلکوئه میوینیم.

_ ایقه گپ نزنا... جلد سی کو بینیم چی توش هسی یا نه؟

_ ها... دوتا لنگ دمپی و سه‌تا بشکه نوشاوه خونواده.

_ خو وردارشون تا بریم بعدی.
اوغانیکوهم هاسی میرَه همو هل.

سهراب و امیر به راه افتادند. حدود صد متر جلوتر کودک افغانستانی پشت تیر برقی نشسته بود. تکه‌ پارچه‌ای را به کف پایش گذاشته بود و درد میکشید.

سهراب گفت:
می چه واویده؟

او پارچه خون‌آلود را برداشت. شکافی کف پایش را تسخیر کرده بود.

سهراب بعد از وارسی به امیر گفت:
سی کو بینوم یه چی تیزی پیدا میکنی بیاری؟
انگار شیشه رفته تو پاش.

امیر داخل کیسه چاقوی کهنه‌ای را پیدا کرد. آن را به سهراب داد.

_ کف پاته بیا بالا.
همینطور که داشت شیشه را از پایش بیرون میکشید از او پرسید:
اسمت چنه؟
می تو کفشی دمپایی‌یی نداری؟

کودک افغانستانی با نگاهی نافذ توجه سهراب را جلب کرد. و بعد سرش را به نشانه منفی بالا انداخت.

سهراب شیشه را از پای او بیرون کشید.
امیر گفت:
بنظروم گنگه. گپ نمیزنه. سرشه تکون میده. انگار دمپایی نداره.

سهراب:
برو دم در او فده‌کو بزه. بگو کل لکه‌یی بدن تا پاشه بیندیم. یه بشکه نوشاوشم هموجو او خنک توش بریز بیا بیل ورش.
او دوتا لنگ دمپیکو هم بدش تا کنه پاش.

بعد از انجام کمکهای اولیه سهراب و امیر به راه خود ادامه دادند.

سر و صدای زیادی پشت سرشان شنیده شد.
چندین کودک افغانستانی به سمت سهراب و امیر در حال دویدن بودند.
دور سهراب و امیر حلقه زدند.
چاقوی سهراب در دست یکی از آنها بود. چاقو را در شکم سهراب فرو کرد. امیر را هم با چوب کتک زدند و کیسه‌های آن دو را برداشتند و فرار کردند.

آسمان سیاه شد و دیگر هیچ صدایی جز صدای گربه‌ای که در آن اطراف ناله میکرد شنیده نشد!