خداداد رضایی:

چشممون به آسمون بود تا خرنگ افتو تکش بیافته و اجازه خروج از خونه رو پیدا کنیم سوت نمکی که مدام در آن می دمید  توی کوچه مثل شیپور آماده باش شنیده می شد  و ما هم حرکت بسوی زمین فوتبال را آغاز می کردیم مثل الان نبود تا گروه واتساپی و اینجور چیزها داشته باشیم. توی همون چهار دیواری کاهگلی خونه که داخلش مملو از عکس‌های فوتبالیست های مورد علاقه امان چسبیده بود لباس رزم می پوشیدیم، کفش دانلپ سیاه میخ دار چینی که از کویت وارد می شد و توپ بلیدری که بعدها سوزنی شد با یه قمقمه آب که تا آخر بازی آبش داغ می شد، کافی بود تا مسلح سر تمرین حاضر شويم. همه چی با رویا ها و ژست های فوتبالی که در عکس های مجله های کیهان و دنیای ورزشی دیده بودیم، شروع می شد.

اگه حداقل به نصفی از رویاهامون می رسیدیم الان در زوریخ برای خود جایگاه و کرسی داشتیم و منت ای اف سی هم نمی کشیدیم که بخواد هر روز فوتبالمون را تهدید به تعلیق کنه ولی رویاهامون تا بستن  بند کفش ها بود که دور کفش و پایمان تاب می خورد تا محکم بسته می شد و به قولی ضربه شوت پامون قویتر بشه. سوت شروع بازی که زده می شد دیگه نه رویا بود و نه بازی فیرپلی، فقط توپ بود و در دو طرف دروازه و زمین خاکی ریگ دار تیرک های گاه چوبی که اندازه آن در هیچ بند قانون فیفا قیاس نمی شد. مطمئنا اگه توی زمان ما سریال فوتبالیست ها بود پیشرفت بیشتری میکردیم و قانون پرواز تو زمین فوتبال مثل سوباسا را بهتر یاد می‌گرفتیم.. اینقدر با عشق فوتبال بازی می کردیم که به تاریکی شب می رسیدیم و همدیگه را بخوبی نمی دیدیم و با سوت پایانی که معلوم نبود کی برنده شده و بازی هم در هیچ برد بین المللی قرار نگرفته، زمان بازی تمام می شد.

بعدش هم می رفتیم طرف جوی آب و ریکاوری و آب درمانی می کردیم وقتی هم می رسیدیم خونه،  خوردن شام و دراز کشیدن زیر پشه بند روی تخت تابستونی روی آب انباری حیاط منزل بود. تا بخواستیم ستاره های آسمون را بشماریم اگه از لگد و ضربه های سنگین گلادیاتورها یعنی بچه های خشن تیم در امان مانده بودیم، به خوابی عمیق فرو می رفتیم که هیچی بیدارمون نمی‌کرد جز جرنگه نور افتو در روزی نو که تابشش ما را روانه اتاق می کرد. هیچکس هم نبود که این عشق را ثبت کنه فقط چند تا عکس سیاه و سفید که خاطرات آن روزها را بازگو می کنند.