تامین اجتماعی و صنعت:
از زمانی که جوامع به صنعت روی آوردند و انقلاب صنعتی، کشورهای غربی را یکی پس از دیگری در نوردید، کلیت جامعه دچار دگرگونی شدیدی شد، این تغییر به گونه ای بود که نوعی ساختار جدید، در تمامی ساخت های نظام اجتماعی به وجود دارد که تفاوتی بعضا ماهوی به ساختارهای پیشین داشت، نظام منسجم خانوادگی که در آن، امنیت اجتماعی و اقتصادی بر اساس نهاد خانواده استوار بود، از هم فرو پاشید و با گسترش و رشد صنعت، آسیب هایی که زندگی صنعتی برای کارگران به وجود آورد روز به روز بیشتر شد.
این وضعیت موجب به وجود آمدن جنبش های اجتماعی گردید که اساسا صنعت را عامل فلاکت و بد بختی می دانست (نهضت سابوتاژ). این تنش ها زمینه ساز به وجود آمدن نظامی بود که بتواند حداقل ها را برای نیروی کار فراهم سازد تا هم امنیت خاطر کارگران حفظ شود و هم چرخ های صنعت از حرکت باز نایستند.
در واقع نیاز به توسعه و تعمیم تامین اجتماعی، از دیدگاه جدید، زمانی مطرح شد که کشورها در مسیر فرآیند صنعتی شدن قرار گرفتند. بنابراین از اواخر قرن نوزدهم و پس از وقوع انقلابات کارگری، مفهوم دولت در کشورهای صنعتی با بحث های رفاه  اجتماعی و چگونگی ایجاد درآمد و باز توزیع آن صورت جدیدی به خود گرفت. در نتیجه زمانی که بیسمارک صدر اعظم وقت آلمان در سال 1881 میلادی برای اولین بار اقدام به شکل دهی حمایت های تامین اجتماعی کرد، با وجود اعتقاد سرسختی که نسبت به سرمایه داری مبتنی بر رقابت آزاد داشت ولی از اهمیت فرآیند نیروی کار گریزی نداشت. 

وی برخلاف انتظارات آن دوران، نظام تامین اجتماعی را قانونمند کرد و به مرحله اجرا درآورد. او در کنار اعتقاد راسخی که به تولید و اشتغال و اقتصاد داشت، رقابت را اساس دوام و پیشرفت صنعت و تولید می گماشت و سالهاست که همگان بر این اندیشه اتفاق نظر دارند که دستیابی به عدالت اجتماعی و برابری، در گرو تحقق و گسترش تامین اجتماعی است.

بدون شک کارکرد این نظام، هیچ منافاتی با تولید و پیشرفت و توسعه صنعت ندارد، بلکه کاملا اقتصادی و به نفع صنعت است.

تکامل نظام تامین اجتماعی و بهبود شرایط کار و زندگی در کشورهای صنعتی غربی که با عدول از برخی اصول اساسی سرمایه داری و به اجرا درآوردن بخشی از ایده ها و برنامه های مورد تایید مارکس و سوسیالیست همراه بود، نه تنها از استقرار حکومت های مارکسیستی و انقلابی و توتالیتاریانیسم چپ در اروپای غربی و آمریکا شمالی و گسترش نفوذ اتحاد شوروی درغرب جلوگیری کرد، بلکه به موازات طولانی تر شدن زندگی تولیدی نیروی کار که ارتباط مستقیمی با بهبود قوانین، مقررات و شرایط کار و استقرار مناسبات انسانی تردر روابط بین نیروی کار و صاحبان سرمایه داشت، رشد و توسعه اقتصادی گسترده ای را برای این گروه از کشورها به ارمغان آورد و گسترش نظام تامین اجتماعی به سایر کشورهای جهان، امکان طولانی تر شدن زندگی نیروی کار، افزایش امید به زندگی،تقویت نهادهای مدنی و سیاسی و نهادینه شدن روندهای دموکراتیک زندگی ، امکان توسعه اقتصادی و تکنولوژیکی بیشتری را فراهم ساخت.

این تاثیر از طریق افزایش تمایل کار در کارگران و نیز تضمین آتیه نیروی کار در صورت بروز حوادث احتمالی، افزایش اطمینان خاطر صاحبان صنایع از جهت کاهش دغدغه ها و درگیری های احتمالی مربوط به تامین آتیه نیروی کار در دوران پس از اشتغال و بیکاری های احتمالی و دوران بازنشستگی کارگران از یک سو و فعالیت های سرمایه گذاری از محل وجوه و ذخایرخود، در صنایع مختلف، از سوی دیگر، موجبات رشد و توسعه هرچه بیشتر صنایع را برای این کشورها به ارمغان آورده است.

خلاصه بحث:

با عنایت به اینکه، تامین اجتماعی زاییده صنعت است و به دنبال پیدایش و حیات صنعت، تامین اجتماعی رویش پیدا کرد، بنابراین رابطه کاملا متقابلی بین صنعت و تامین اجتماعی است. صنعت به واسطه پرداخت سهم خود و اشتغال نیروی مولد در جامعه، یک  نوع پس انداز بلندمدت برای جامعه، امید ایجاد می کند. وقتی کارگری که در صنعت مشغول به کار است، در مورد آینده خود دغدغه و نگرانی نداشته باشد نه تنها تولید افزایش می یابد، بلکه بهره وری و بازده کاری او بیشتر می شود و به همین دلیل درکار، مهارت کسب نموده و به عبارتی افزایش سرمایه یا به نوعی ارزش افزوده پیدا می کند.

افزایش ارزش افزوده در دانش پرسنل و کارگر اثر گذاشته و از طرف دیگر، منجر به رابطه خوب بین کارگر و کارآفرینان خواهد شد.فلذا صنعت و تامین اجتماعی به مثابه دو بال هستند که برای پیشرفت کشور امری ضروری می باشند. /ح