اتحاد خبر-شاکر شکیبا-زهره عرب: «مرتضی قائدپوری» متولد 10 شهریور 56 در محله شنبدی (چهارمحل) بوشهر است. وی دارای مدرک کارشناسی سینما و تهیه کننده، کارگردان، گزارشگر، مجری، بازیگر تئاتر و سینما و نویسنده صدا و سیمای مرکز بوشهر می باشد که سابقه طولانی حضور در تئاتر و در عرصه های بازیگری و مستندسازی دارد و همزمان بر چندین هنر موسیقی، اجرا، نمایش، سینما شعر، اشراف دارد؛ همچنین تسلط بالایی بر جغرافیای دشتستان و شناخت ظرفیت های این خطه دارد که باعث شده بخشی از فعالیت ها و پروژه های کاری خود را در این منطقه به انجام برساند.

به گزارش «اتحاد خبر»؛ قائدپوری بازی در نمایش هایی چون "ماه منیر"، "ویلچر"، "خاک و خورشید"، "روزگارمان را باد برد"، "مسافران شب آفتابی"، "مجلس مرثیه خوانی ماهدخت"... و کارگردانی نمایش های "تاروپود"، "چهارسو"، و کسب جوایز متعدد کارگردانی و بازیگری را در کارنامه خود دارد. وی همچنین داور جشنواره های زیادی بوده و فعالیت های فرهنگی و اجتماعی تاثیرگذاری داشته است. در صبح یکی از روزهای زمستان 97 میزبان او شدیم تا از جزییات سال ها فعالیتش صحبت کنیم، «اتحاد جنوب» شما را به خواندن این گفتگو دعوت می کند:

 

*وضعیت هنر استان را چطور ارزیابی می کنید؟

در عرصه هنر خصوصا در تئاتر، موسیقی و سینما پیشرفت های بسیار خوبی داشته ایم، به طوری که اگر ما به کل کشور سر بزنیم همه با این سه هنر بوشهر آشنایی دارند. از سینما که فاکتور بگیریم سیمرغ هایی که هنرمندان ما در تئاتر گرفته اند، به همین صورت در موسیقی، که آوازه موسیقی بوشهر در تمام جهان طنین انداخته است. در سایر هنرها نیز پیشرفت های خوبی داشته ایم ولی متاسفانه گمنام مانده است. برای نمونه در زمینه تئاتر، شاخه بازیگری و کارگردانی ما رشد بسیار خوبی داشته است اما نمایشنامه نویسی همچنان راکد مانده است.

مثلاً در آخرین رویداد هنری که جشنواره تئاتر دشتستان بود، ما برای انتخاب بازیگران چالش بسیار بزرگی داشتیم، یا در تئاتر "حسنک کجایی" که اخیرا در بوشهر به روی صحنه رفت بازیگران بسیار خوش درخشیدند؛ ولی در عرصه نویسندگی خیلی حرف جدیدی برای گفتن نبوده است.

در موسیقی از لحاظ فنی رشد بسیار خوبی داشته اند ولی در انتخاب شعر همچنان با مشکل و بی سلیقه گی مواجه هستیم. در رشته سینما هنرمندانی چون "رامتین بالف"، "کریم فائقیان"، "داریوش غذبانی" داریم که سینمای بوشهر را به سمت رو به رشدی سوق داده اند و این هنر همواره در جشنواره ها حائز رتبه های خوبی می باشد و در خصوص هنرهای دیگر از جمله تجسمی، شعر و... هم می توان به رشد این هنرها اشاره داشت اما نمود آنچنانی نداشته است. یکی از دلایلی که این سه هنر -تئاتر، موسیقی، و سینما- رشد کرده اند را می توان برگزاری جشنواره ها دانست. برای نمونه در استان بوشهر جشنواره ویژه خوشنویسی نداریم و اگر هم باشد خاص نیست و به شکل محدود برگزار می شود که این خود باعث شده دیگر هنرها نمود خوبی در بین مردم نداشته باشند.

 

*پس شما اعتقاد دارید که رشد هنر در استان بوشهر در طی سالهای اخیر قابل لمس بوده است.

بله، با توجه به موفقیتهای این روزهای هنرمندان بوشهر در عرصه های تئاتر سینما و موسیقی، و دریافت جوایز معتبر در جشنواره ها می توان به این مهم رسید که هنر در بوشهر رو به رشد هست و در حال حاضر هم با توجه به نگاه ویژه اداره کل فرهنگ و ارشاد به مقوله هنر می توان به رشد هنر در استانمان اشاره کرد.

 

*به نظر شما چه چیزی باعث سیر رشد مطلوب شده است؟

در تمام هنرها مسئله بدی که وجود دارد اتفاقات پشت پرده است. مثلا یک معضل در تئاتر بوشهر نداشتن کرسی در پایتخت است که هیچ ارتباطی با تهران وجود ندارد، در صورتی که استان های دیگر با افرادی که در تهران فعال هستند ارتباط تنگاتنگی داشته و با کوله باری از تجربه در جشنواره ها و رویدادها شرکت می کنند. ولی استان بوشهر همواره گمنام است کما اینکه وجود این ارتباط باعث معرفی بیشتر و موفقیت گروه ها از استان های دیگر می شود. این ارتباط قبلا ایجاد نشده است و هنرمندان ما سالها طول می کشیده تا اثرشان به پایتخت برسد و تا ارتباط نباشد کار و اثر شما حتی به جشنواره نمی رسد و دیده نمی شود. اگر تعامل در هنر باشد همه هنرها رشد خوبی می توانند داشته باشند هر چند خود هنرمند می تواند با هنر خود معرفی شود.

 

شهرستان دشتستان یک جغرافیای جدی در حوزه فرهنگ و هنر است

*نگاه شما به دشتستان در عرصه فرهنگ و هنر چیست؟

از نظر من دشتستان یکی از شهرستان های خاص استان بوشهر است، به خاطر وجود فرهنگ غنی و آیین های موجود در این سرزمین کهن. و اگر به تاریخچه این دیار نگاه کنیم دشتستان سرزمینی بوده که به دریا راه داشته، و وجود این اقلیم جغرافیایی باعث شده فرهنگ ها، گویش ها، آیین ها و رسوم متنوع در آن شکل بگیرد که می توان آن را به عنوان یک سرزمین فلکولور ارزشمند معرفی کرد. وقتی وارد دشتستان می شویم وجود آثار ارزشمند باستانی گوردختر، و کوشک اردشیر، بردک سیاه... را که می بینی و یا خیلی از آثار دیگری که در روستاهای نقاط مختلف آن پنهان شده اند خود نشان دهنده تاریخ و پیشینه و تمدن این شهرستان می باشد. مثلا "حمیدرضا ریشهری" یکی از مطرح ترین هنرمندان این سرزمین است. خیلی از شخصیت های بزرگ چون غضنفرالسلطنه، شهید شفیعی و... حتی اگر به حوزه ورزش نگاه کنیم وجود داوران و فوتبالیستهای مطرح در سطح ملی که همه و همه نشان از خاص بودن این شهرستان دارد؛ یا در شعر و ادبیات که ما هیچگاه نمی توانیم فرج الله کمالی را نادیده بگیریم و یا منوچهر آتشی را فراموش کنیم و این متمایز بودن دشتستان را نشان می دهد. شهرستان دشتستان یک جغرافیای خاص در حوزه فرهنگ و هنر است که شاید 50 درصد آن معرفی شده است.

 

*شما در تولید برنامه های رادیویی و تلویزیونی هم فعالیت داشته اید، در این حوزه چه کاری برای معرفی شهرستان دشتستان انجام داده اید؟

من مدت 24 سال در سازمان صدا و سیما خدمت کرده ام. از سال 74 که می توانم بگویم 12 سال آن را به شکل مفید در دشتستان بوده ام و نقاطی از این منطقه را رفته ام که به جرات می گویم خود اهالی این شهرستان به آنجا نرفته اند، ما برای تهیه مستندها و گزارش، ماه ها در منطقه باغتاج و سوک ماندیم طوری که با مردم آنجا انس گرفتیم. اتفاقات بعدی تهیه گزارش از عشایری بود که در دشتستان حضور داشتند و بسیاری از اقداماتی که به نظر من توانست در معرفی پتانسیل ها و داشته های این شهرستان مثمرثمر باشد.

 

هرگاه می خواهیم از فرهنگ و هنر صحبت کنیم اولین انتخاب دشتستان است

*در شهرستان دشتستان، به خصوص روستاها، چه ظرفیت هایی داریم که می تواند باعث رشد و توسعه جامعه دشتستان شود ولی تا کنون مغفول مانده است؟

اگر مردم دشتستان بدانند که چه شخصیت های مهمی در این شهرستان زندگی می کنند و زندگی کرده اند، توانسته اند کل تاریخ و فرهنگ منطقه جنوب را بشناسند. شما وقتی به تنگ ارم یا منطقه بوشکان سفر می کنید چکیده ای از ایران را می بینید به طوری که نقطه ای از این منطقه (تنگ زرد) را به عنوان مازندران جنوب می شناسند. شخصیت های سیاسی، فرهنگی، ادبی، و مردم بافرهنگ و مهمان نوازی که خلاصه ای از ایران هستند و من احساس می کنم خود مردم دشتستان کمتر آن را شناخته اند. صنایع دستی دشتستان که خانم شادمان در آبپخش دارای برند صنایع دستی در سطح ملی است و چند تا از آثار ایشان نیز در موزه صنایع دستی کشور قرار دارد. همیشه برایم سئوال بود. سنگ هایی که در کاخ های دشتستان وجود دارد از کجا می آید، تحقیق کردم و کارگاه این سنگ ها را در کوه های گیسکان پیدا کردیم و این مشخص کننده غنای تاریخ و فرهنگ عام مردم این منطقه است.

هرگاه می خواهیم از فرهنگ و هنر صحبت کنیم اولین انتخاب دشتستان است؛ اما متاسفانه هیچ تبلیغ و اتفاق مهمی برای معرفی و رشد این ظرفیت ها در کل استان بوشهر انجام نشده است.  

*به نظر شما راهکار این معضل چیست؟

 ما متاسفانه خودمان را خوب معرفی نمی کنیم. من سوال می کنم تا الان فیلمی درباره غضنفرالسلطنه ساخته شده است؟ یا فرج الله کمالی به عنوان یک شخصیت ادبی آنطور که باید معرفی شده است؟ یا مناطق دیگر و آثار باستانی و ظرفیت ها و چهره ها و آیین ها... متاسفانه مویرگ هایی معرفی شده اما این حجم عظیم از فرهنگ و هنر این منطقه هنوز شناخته نشده است.

مثلا وقتی به شاه پسرمرد و مقبره غضنفرالسلطنه سر می زنید می بینید که چقدر نامناسب است در صورتی که من فکر می کنم شایستگی یک شخصیت ملی با این شخصیت و پیشینه تاریخی نباید در این جایگاه باشد و احساس می شود به ایشان بی مهری و کم لطفی شده است.

 

یک برنامه ریزی برای آشتی فرهنگی صورت بگیرد

*مردم دشتستان می توانند چه کاری برای رشد این خطه انجام دهند؟

هنرمندان استان تک بعدی شده اند و انفرادی کار می کنند. حتی در رشته تئاتر که مجبور هستند گروهی کار کنند ولی باز هم وحدتی ندارند و چنددستگی وجود دارد. یک نوع رقابت کاذبی به وجود آمده است که این آسیب می زند. مهمترین راهکار این است که این هنرمندان دور هم جمع شوند، خوشبختانه در برازجان مجتمع فرهنگی و فرهنگسرا وجود دارد که ظرفیت خوبی دارد و من خیلی لذت بردم از فضایی که در آن وجود داشت. من می گویم که باید مدیریت فرهنگسرا و یا ریاست فرهنگ و ارشاد در دشتستان کاری انجام دهند که همه هنرمندان دور هم جمع شوند. من افتخار می کنم که طرح برنامه آخر هفته با تئاتر را در بوشهر برگزار کردیم و بوشهری ها می دانستند که آخر هر هفته یک تئاتر اجرا می شود و اگر هم نبود از شهر دیگر گروه می آوردیم و اجرا میشد و برای اولین بار هم بلیت فروشی انجام دادیم. دشتستان هم پتانسیل و ظرفیت این کار را دارد و فضای خوبی برای این کار فراهم است؛ ولی نقطه ضعف ما عدم اتحاد است که در این مورد باید برنامه ریزی صورت بگیرد و یک آشتی فرهنگی انجام شود.

 

*به عقیده شما ظرفیت هنرمندان دشتستان برای تحقق این رشد کافی است یا بایستی از بیرون افراد و نیروهایی به این روند کمک نمایند؟

من وقتی که از بیرون نگاه می کنم درمی یابم که دشتستان از حیث فرهنگ، ادب، هنر، تاریخ، و...یک شهرستان کامل است. ما در جشنواره امسال تئاتر دشتستان پیشنهادی مطرح کردیم مبنی بر برگزاری جشنواره فرهنگ عامه یا فولکلور، که این خود یک حرکت بزرگ فرهنگی هنری اجتماعی است و باعث رشد خوب فرهنگی در معرفی شهرستان می شود.

در بوشهر یک زمانی هفته فرهنگ و هنر برگزار میشد. در این هفته سینما، تئاتر، شعر و... داشتیم، ولی این روزها متاسفانه همه برنامه های فرهنگی. سیاسی می شوند. من نمی گویم که سیاست خوب است یا بد، اما وقتی یک جشنواره و رویداد فرهنگی برگزار می شود اما خواسته و نخواسته شکل سیاسی پیدا می کند. الان در برازجان دژ وجود دارد که ده سال است هیچ تعمیر و بازسازی در آن صورت نگرفته است؛ در صورتی که می تواند یک پتانسیل عالی برای استفاده های فرهنگی و هنری باشد و همچنین ماوایی برای هنرمندان و فعالان این حوزه باشد اما از آن غفلت شده است.

من شاید جزو معدود کسانی باشم که برای برگزاری برنامه ها اولین چیزی که در ذهنم می آید بحث بودجه و هزینه نیست، بلکه می گویم باید کار ارائه شود و حتی اگر شده از جیب هم خرج می کنم. دشتستان باید هفته ای داشته باشد به معنای کامل فرهنگی، هنری، ادبی و اگر این کار انجام شود هنرمندان دور هم جمع می شوند و استفاده از ظرفیت رسانه ها برای برجسته کردن فعالیت ها و تبلیغات برای موضوعات فرهنگی و هنری می تواند بسیار تاثیرگذار باشد، یکی باید متولی جمع کردن هنرمندان در یک جایی به عنوان خانه هنرمندان باشد. یک فرد، یک گروه، یا یک اداره، فرقی نمی کند، و اگر هم بخش خصوصی وارد شود برایش سودآوری دارد، و چه ایرادی دارد که این کار انجام شود؟ وقتی روی یک موشکی که به فضا پرتاب می شود و چیزی از آن نمی ماند تبلیغ می کنند چرا ما که روی زمین هستیم این کار را نکنیم.

اتفاقی که من می خواهم اینجا به آن اشاره کنم یازدهمین جشنواره استانی تئاتر دشتستان است، خبرگزاری «اتحاد جنوب» اولین جایی بود که پوشش خبری این رویداد را انجام می داد. می خواهم بگویم که چقدر یک نشریه می تواند در پوشش رسانه ای یک رویداد و برجسته سازی فرهنگ و هنر تاثیر داشته باشد! در شرایطی که حتی در سطح شهر نیز تبلیغاتی به شکل قابل ملاحظه وجود نداشت و این هوشیاری یک رسانه است که از یک فعالیت گمنام و بدون بازخورد که مغفول مانده است خبرسازی نماید. من احساس می کنم دلیل برخی از کم کاری ها و یا غیبت ها و کارشکنی ها، عدم خودباوری است. در صورتی که در این اتفاق افراد زیادی درگیر بودند و یک اتفاق فوق العاده خوب فرهنگی و هنری بوده است.

 

*برای برگشت چهره ها به بوشهر، و بازگشت و فعالیت کسانی که از این دیار هجرت کرده اند چه برنامه ای را پیشنهاد می دهید؟

هنرمندان بوشهر به نوعی ریشه در این خاک دارند، و اگر هم کار نمی کنند چون کسی از آنها کار نخواسته و برنامه ای برای آنها ریخته نشده است؛ بهترین کار جمع کردن اینهاست. در دهه 70 نشریه ای در بوشهر که به دنبال فرهنگ و هنر بود بحث جشن فرهنگی را پیگیری می کرد، چه خوب است که این بار اتحاد جنوب بانی این کار در دشتستان باشد و در یک هفته، یک محفل خوب در همین دژ برازجان به عنوان هفته فرهنگ و هنر برازجان برگزار نماید و تعدادی از این افراد و هنرمندان هم استانی را دور همدیگر جمع کند من تعمدا می گویم دژ برازجان، چون هر چه از این محل فاصله بگیریم تبدیل به یک فضای نمور می شود و اگر این اتفاق بیفتد مطمئن باشید هزینه های آن نیز تامین می شود.

می توان کلاس ها و کارگاه های آموزشی برگزار شود، ورکشاپ های مجسمه سازی توسط هنرمندان خوبمان، "عین الله بحرینی"، "یوسف اعتصامی"، "سبحان خادمی" و یا آموزش سازها و سنتور و غیره... توسط "علیرضا رمضانی" که خبره این کار است. در مجموع ایجاد یک فضای آموزشی فرهنگی و هنری خوب برای استفاده جوانان و نوجوانان و مردم فرهنگ دوست این دیار نیاز مبرم می باشد که بهترین دستاورد آن همین گردهمایی و ایجاد وحدت می باشد. حتی یک رسانه، یک سمن، یک نهاد و افراد و هنرمندان می توانند با همکاری همدیگر، دست به دست هم داده و این کار بزرگ را انجام دهند.

 

*چرا در استان ما، هنرمندان به یک جایگاهی رسیده و ناگهان گم می شوند؟

ما باید از فضای دریاچه ای بیرون بیاییم، تا زمانی که هر کسی برای خودش کار می کند نمی توانیم رشد کافی کنیم و به دریا نمی رسیم. ببینید دریاست که به اقیانوس وصل می شود، ولی اگر ما رود باشیم و به هم بپیوندیم به دریا می رسیم و اتصال صورت می گیرد. ما اگر پیشرفت کردیم و به یک جایی رسیدیم نباید پل های پشت سرمان را خراب نکنیم، به گذشته خود هم نگاه کنیم و دست دیگران را بگیریم.

با توجه به بحث و فضای رقابتی که در رشته های مختلف هنری وجود دارد، نزدیک ترین و بهترین پیشنهاد برگزاری هفته فرهنگ و هنر است که این رخداد هر چقدر هم برگزار شود کم است. مسئولین هر چیزی را که می توانند انجام دهند و هنرمندان را ناامید نکنند.

با هنر متعهد می توان حرفهای ناگفته را زد ...هنر پویا می تواند جامعه را از رخوت و رکود نجات بدهد البته در صورتی که هنر را هنرمندانه عرضه کنیم...

 

*در این زمینه چه انتظاراتی از سازمان ها و مسئولان دارید؟

همه سازمان ها می توانند به رشد فرهنگ و هنر کمک کنند، هم مالی و هم معنوی. چرا شهرداری عقب می کشد؟ ما زمانی به سمت اینها می رویم که بودجه می خواهیم، تا حالا شده که یک گروه هنری برود و یک تئاتر و نمایش خیابانی مجانی برای سازمان ها و نهادها اجرا کند؟ پس ایراد از خودمان هم است، پس یک روز بدون احساس نیاز به سمتشان برویم چرا که این ارتباط باید دوطرفه باشد. اگر ما زرنگ باشیم از سیاسی ترین، اجتماعی ترین، و یا مذهبی ترین مسئول نیز می توانیم کمک بگیریم.

 

مسئولان دغدغه فرهنگ و هنر را داشته باشند

*از مدیریت ارشد استان، چه انتظاری هست و ایشان می تواند چه کاری برای رشد فرهنگ و پیشرفت و وحدت هنرمندان انجام دهد؟

باید دغدغه ایشان بشود فرهنگ و هنر، و وظیفه ما است که بحث فرهنگ و هنر را به دغدغه ایشان تبدیل کنیم. هر گاه این حوزه تبدیل به دغدغه مسئولان شد می توانیم انتظار داشته باشیم و فعالیت کنیم. باید مسئولان ما از بخشدار، مدیران، فرماندهان انتظامی، و هر شخص دیگری دغدغه فرهنگ و هنر را داشته باشند. چرا فکر می کنیم در خانه فقط باید مادر غذا درست کند؟ این وظیفه پدر هم هست! همه چیز را نباید به اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی واگذار کرد بلکه دیگر سازمان ها و نهادها هم باید دست هنر و هنرمند را بگیرند.

*چقدر اهل کتاب خواندن هستید؟ و اگر بخواهید دو کتاب خوب ایرانی پیشنهاد دهید...

شاید مبالغه و اغراق باشد که بگویم پشت هر اتفاق فرهنگی کتاب است. شاید نداشتن گوشی هوشمند باعث شده که بیشتر دغدغه ام کتاب باشد و حتی در ماموریت های کاری نیز کتاب همراه دارم. هر چقدر هم که با گوشی و اینترنت و تکنولوژی سازگار شویم ولی لمس کاغذ چیز دیگری است که نباید آن را از دست بدهیم حالا کاغذ می تواند نشریه، کتاب، مجله و یا هر چیز دیگری باشد.

کتابهای «کلیدر» از محمود دولت آبادی، و «آتش بدون دود» از نادر ابراهیمی و بوستان و گلستان سعدی که از کتابهای بسیار خوب است و من عشق و علاقه خاصی به این چهار اثر جاودان ادبیات دارم و فکر می کنم کامل ترین کتاب  ها باشند.

 

*چند عبارت یا کلمه می گوییم و شما نظر و عقیده خود را بگویید.

بهترین فیلم: چند کیلو خرما برای مراسم تدفین به کارگردانی آقای سالورا؛ فیلم گاو به کارگردانی داریوش مهرجویی و آخرین سکانس، به کارگردانی سید رضا صافی و نویسندگی حسین صافی که به خاطر آن جایزه بازیگر اول در جشنواره مراکز صدا و سیمای کل کشور که سالانه برگزار می شود را دریافت کردم و افتخارم این بود که این جایزه را از دست مرحوم عزت الله انتظامی گرفتم.

بهترین کار تئاتر: ماه منیر با کارگردانی پیمان زند که در آن جایزه بازیگری دوم مرد را دریافت کردم.

بهترین نمایش: مجلس مرثیه خوانی ماه دخت، من در آن نمایش چهار نقش بازی کردم که باز هم جایزه دوم را گرفتم.

*بهترین اثر هنری استان از نظر شما کدام است؟

بهترین کار موسیقی استان. اگر بخواهیم به یک نوستالژی اشاره کنم کارهای محمود جهان

 

*بهترین اثر نمایشی که دیده اید یا بازی کرده اید؟ ماه منیر و خاک و خورشید 

بهترین بازیگر زن استان: شعله عباس زاده

بهترین بازیگر مرد استان: مهرداد معماری

بهترین کارگردان تئاتر: پیمان زنده بودی

بهترین فیلم: صحرای زنده به کارگردانی آقای صافی

*بهترین فیلمی که خودت کار کرده ای؟

مانده مقداری سنگ، چند کیلو ساروج که تندیس جشنواره سینمای جوان کشور را دریافت کرد.

 

خیلی دوست دارم مستند نخل ساخته شود

*بهترین کاری که باید انجام بدهی و انجام نداده ای؟

ساخت یک فیلم بلند با موضوع اجتماعی فرهنگی بزرگترین دغدغه ای است که من دارم، و بعضی وقت ها شاید گریه ام بگیرد وقتی به آن فکر می کنم. یک مجموعه مستند دارم درباره نخل، و احساس می کنم اگر ساخته شود اتفاق خیلی خوبی در زمینه معرفی و شناساندن نخل خواهد افتاد، چون یک نگاه شاعرانه و زیبایی به نخل دارد و اگر بعد از آن هم فیلمی نسازم پرونده کامل و خوبی برای من خواهد بود.

 

 

*حرف نگفته ای اگر مانده است بفرمایید.  

من خیلی از بچگی عاشق روزنامه و مجله بودم، و بانی این عشق پدرم بود. ایشان همیشه با چند روزنامه به خانه می آمد و اولین کسی که روزنامه را از دستش می گرفت من بودم. روزنامه ها را از پدرم می گرفتم با آنکه هنوز سواد آنچنانی هم نداشتم. اکثرا صفحاتی را که حاوی تصاویر فیلم ها بود با قیچی جدا می کردم کاری که خودش هم انجام می داد و تیترهای خاص را جدا می کرد و الان هم به مدت 50 سال است که این کار را انجام می دهد.

پدرم از سال 40 تا 97 آرشیو کامل روزنامه های ایران را دارد و من از همان دوران کودکی با روزنامه و نشریات آشنا شدم. اولین سالی که با تئاتر به شکل حرفه ای آشنا شدم، پشت سر تماشاگران و با بدترین وضعیت تئاتر می دیدم و همه کسانی که سردمدار این هنر بودند را از آنجا می دیدم. همان جا آرزویم این بود کی می شود که بروم روی صحنه، خوشبختانه اتفاقاتی رخ داد و با توجه به تلاشی که داشتم و دیگر مسائل، هم با کسانی که آن زمان روی صحنه بودند همبازی شدم و هم قبل از آنها و با اولین کارم جایزه گرفتم و هم همان افرادی که پیشکسوت تئاتر بودند بازیگر کارهای خودم شدند! که جا دارد از کسانی که به نوعی استاد من بودند نام ببرم مرحوم رمضان امیری، مرحوم حمید لطفی، مرحوم جواد تلیان. من در تئاتر مدیون پیمان زند هستم که همیشه در زندگی و تئاتر دست من را گرفته است و این روزها هم بعد از 13 سال کارش را روی صحنه برده است و آرزوی موفقیت برای ایشان دارم.

هر چه خواسته ام برایم اتفاق افتاده است

در ابتدا 9 سال در رادیو کار کردم و بعد رفتم تلویزیون و از نسل قدیم رادیو و تلویزیون هستم. بزرگترین اتفاقی که برای من رخ داده و همیشه در ذهنم است اینکه هر چه خواسته ام برایم اتفاق افتاده و به آن رسیده ام. من خیلی سینما می رفتم و هر فیلمی را شاید چهار پنج بار می دیدم و هیچوقت هم خسته نمی شدم، بارها پول نان را برمی داشتم و با آن میرفتم سینما! بارها در سفرها خانواده را رها کردم و سر از سالن سینما دراوردم. حتی یک بار در مسیر مشهد، در بندر ترکمن که هیچکس فکرش را هم نمیکرد سینما داشته باشد از ماشین به بهانه ای بیرون رفتم و بعد سر از سینما در آوردم. در مشهد هم با تمام شلوغی های این شهر هتل را ول کردم و دنبال سینما گشتم، و فیلم آخرین مهلت را دیدم که یک بنده خدایی هم می خواست من را بدزدد! خاطرات از این دست زیاد دارم.

 

افتخار در تئاتر

من بنیان گذار تئاتر کارگاهی در بوشهر هستم. همیشه تئاتر به صورت کلاسیک کار و تمام می شد. ما در حوزه هنری بوشهر نشستیم و فکر کردیم که چه کنیم و تئاتر چطور برگزار شود تا تاثیر داشته باشد. بعد به این نتیجه رسیدیم که این ایده باید به یک جشنواره تئاتر کارگاهی برسد و نتیجه این شد که هفت سال این جشنواره را برگزار کنیم و بعد تازه تهران به این موضوع پرداخت و در این خصوص خیلی تلاش ها شد و با همراهی دوستان توانستیم چنین اتفاقی را رقم بزنیم.

 

احیاء هنرمندان گمنام

ما در روستاها می رویم و می بینیم شخصی اینقدر صدای بسیار خوبی دارد اما در روستای خودش گمنام مانده و هیچکس هم به او توجهی نمی کند، یا همین صنایع دستی، لباس ها، هنرها و غیره... ما فقط به کنار دست خودمان نگاه می کنیم و چند قدم دورتر را نمی بینیم که چه اتقاقی می افتد.

هر چه داریم از مردم داریم

*معتقدم که هر چه داریم از مردم داریم، و زمانی یک هنرمند شناخته می شود که مورد توجه و لطف مردم قرار بگیرد.

*اولین گروه مستند سازی بودیم که در اوج جنگ های عراق با آقای شکیبا و دیگر دوستان مستند می ساختیم و ما هیچوقت این سفرها را فراموش نمی کنیم. در وادی السلام برای اولین بار از مقبره رییسعلی دلواری فیلم گرفتیم و افتخار این را داشتیم که اولین گروه برنامه سازی تلویزیون هستیم که در عراق برنامه ساخته است.

 

برنامه های آینده هنری

مشغول به ساخت مستند پنج گنج درباره آیین و فرهنگ و سنت های استان بوشهر به کارگردانی خودم هستم که به لباس های سنتی، معرفی آیین ها و دعای باران و غیره می پردازد و همچنین سه قسمت مستند در خصوص خلیج فارس با نام دریایی که از پارس می آید و همچنین الان مشغول تهیه و تولید برنامه زنده شونشینی هستم.

مدیون شاهرخ سروری و عباس شاه پیری و پیمان زند هستم

*در رادیو و تلویزیون من مدیون شاهرخ سروری و عباس شاه پیری هستم که اینها واقعا دین بزرگی بر گردن من دارندو در نمایش هم مدیون پیمان زند هستم و در کارهای تولیدی هم آقای مطاف.

 

خبر خوب در عرصه هنر

تغییرات مدیریتی در عرصه هنر استان بی شک می تواند نقش مهمی در بالندگی و رشد هنر استانمان شود که این روزها این اتفاق افتاده و هنرمندان منتظر خبرهای خوبی باشند

هوش رسانه ای و اهمیت مقوله فرهنگ و هنر

اتحاد جنوب زحمات زیادی برای پوشش خبری و انعکاس اخبار جشنواره استانی تئاتر دشتستان متقبل شد که این موید هوش رسانه ای و اهمیت این مجموعه به مقوله فرهنگ و هنر بوده و جای تقدیر دارد.

 

شعرهایم را هیچ جایی ارائه نداده ام

 من شعر هم می گویم ولی در هیچ محفل شعری شرکت نکرده ام و هیچ جایی هم آثارم را ارائه نداده ام. آثار من تنها در سایت شعر نو منتشر شده است.

در پایان هم شعری را به خوانندگان اتحاد جنوب تقدیم می کنم:

دلم رعد و باد و باران می خواهد

که

همه چیز تو را بیاورد

دلت ، احساست، چشمانت،

دلم چقدر چیز می خواهد..

از من خسته نشوی

خدا.....