محبوبه پورجم:

آن زمان سن و سال زیادی نداشتم. ولی خوب به یاد دارم. اواخر مرداد ماه بود و هوا مثل تمام تابستان های جنوب، گرم.که ماجرای خواستگاری فخری -خواهر بزرگترم- به میان آمد. می گفتند: "پسرعمو عباس سخت دلباخته اش شده؛ آخر عقد دختر عمو پسرعمو را در آسمان ها بسته اند.ولی من هرچه قدر به آبیِ کدرِ بالای سرم نگاه می کردم، چیزی نمی دیدم. 

دوستش نداشتم؛ نه خودش را، نه بازی هایش را.دست های بزرگ و زبرش را که می کشید روی تنم ،چندشم می شد.نمی دانستم چه کارکنم؟ در و همسایه می گفتند:"حاج احمد به خاطر گیر و گرفتاریش، و پول هایی که از برادرش قرض گرفته، حالا محبور است به این وصلت رضایت بدهد.این ها را که به آقام گفتم.اول؛ خوب نگاهم کرد و بعد رفته رفته صورتش سرخ شد.همان طور که به پشتی لم داده بود، نی قلیانش را  پرت کرد سمت من؛ فرار کردم، ولی صدای داد و بیدادهایش وخیره سر گفتن هایش هنوز تو گوشم است. 

مادرم؛ عادت داشت، صبح ها حیاط را آب پاشی کند. بوی رطوبتی که از خاک بلند می شد، مستم می کرد. گاهی هم، اگر چشم فخری را دور می دیدم، دامن چین چین گلدارش را در جایی دور از چشم او، می پوشیدم، ودور تا دور حوض حیاط کوچکمان  می چرخیدم.با هر تکان، چین های دامن باز و بسته می شد و شیرینی دلچسبی وجودم را پر می کرد. زیرزمینمان را دوست نداشتم.تاریک بود. همیشه بوی نا می داد.وحشت به سراغم می آمد آن جا.ولی وقت هایی که پسرعمو عباس به خانه امان می آمد، بهترین جا برای قایم شدن بود.آن قدر از پشت شیشه های رنگی زیرزمین، هیکل دراز رنگ رنگی او را نگاه  می کردم تا برود.پسر عمو دورتا دور حیاط را سرک می کشید. وقتی نگاهش به زیر زمین می افتاد، چند لحظه ای مکث می کرد و بعد سراغم را می گرفت. بعد، راهش را می کشید و می رفت. هربار با گچ بری های ناشیانه زیرزمین به خودم دلداری می دادم. هرکدام راحیوانی تجسم می کردم و با آن ها حرف می زدم.خدا را شکر که آقام به حرف ها و غرغرهای مادر توجهی نکرد وخودش زیر زمین را گچ بری کرد. 

مدام فخری را می پاییدم. پچ پچشان با مادر زیاد شده بود.هربار که می پرسیدم یا جواب سربالا می دادند یا می گفتند:

_"بچه رو چه گفتن تو کار بزرگترش دخالت کنه."

این اواخر بیشتر پاهایش را تکان می داد. نشانه ی خوبی نبود. این را فقط من می دانستم. 

نیمه ی شب؛ قامت بلند پسر عمو با آن موهای فر پر پشت در چهار چوب در آشکار شد. پتو را سفت به خودم چسباندم.دیوار های اتاق انگار داشت مرا می خورد، در خودش حل می کرد.

باضربه های آرامی که فخری به صورتم می زد؛ ازخواب پریدم.دور و برم را نگاه کردم.قطرات عرق روی شقیقه ام بازی می کرد.

چشم های نگرانش صورتم را می کاوید.همان طور که خمیازه می کشید، سعی می کرد لیوان آبی را به زور به خوردم دهد.

_ چِت شد تو آخه یهو؟ 

_ آبجی تو واقعاً میخوای عروس بشی؟ 

بدون جوابی فقط گفت؛ " بخواب." 

به خودم آمدم. همه جاشلوغ بود. هرکس کاری انجام می داد. آن قدر آدم ها رفته و آمده بودند که شمارشان ازدستم رفته بود.صدای مادرم هر لحظه بلند می شد:

_ آقا اون صندلیا رو درست بچین! مراقب باغچه باش! پدرِ اون گلا دراومد!

نخل محبوب آقام اسیر ریسه ها شده بود.درست عین چلچراغ می درخشید.بی هدف دور خودم می چرخیدم.این بار باز و بسته شدن چین های دامن قرمزم خوشحالم نمی کرد.عکس پسرعمو عباس درست پشت سرم افتاده بود تو ی آب. با آن کراوات قرمزرنگش درست شبیه شخصیت های بد کارتونی شده بود. 

چیزی را احساس نمی کردم.فقط صورت پسرعمو عباس بود که با ریختن کارتن سیب ها تو آب حوض، کش می آمد، موج برمی داشت، میشکست، وتکه تکه می شد.