اتحاد خبر: دکتر سید محمدمهدی جعفری نویسنده، مترجم، پژوهشگر برجسته نهج البلاغه، فعال سیاسی و مبارز دوران ستم شاهی، استاد تمام بازنشستهٔ دانشگاه شیراز و همچنین نماینده مردم دشتستان در مجلس اول شورای اسلامی است. مراسم نکوداشت و تجلیل از این داشمند فرزانه قرار است 29 دی ماه در بوشهر و برازجان برگزار گردد که گرچه برنامه بوشهر به قوت خود باقی است ولی در زادگاه دکتر جعفری تعداد معدودی از دلواپسان به مخالفت برخاسته و ایشان در پیامی متواضعانه خواستار لغو نکوداشت خود در برازجان گردید.

اتحاد خبر در این خصوص نظر برخی از صاحب نظران و فعالین اجتماعی و سیاسی را در قالب این دو سوال جویا شده است:

1. نظر شما در مورد شخصیت سید محمدمهدی جعفری چیست؟

2. تحلیل شما از فشارها برای لغو نکوداشت دکتر جعفری چه می باشد؟

حسین روئین تن

روزنامه نگار و فعال سیاسی اصلاح طلب

1. سید محمدمهدی جعفری زمانی عَلَم پاسداری از دین و دیانت و آزادی را برداشت که دم از دین و آئین زدن دل شیر میخواست. او در کنار آیت الله طالقانی و مهندس بازرگان و سحابی ها و دکتر شریعتی و بزرگانی دیگر که خاطرم یاری نمی دهد با سلاح قلم، عَلَمِ عِلم برافراشت و با تفسیر قرآن و علوم دینی سفینه و سراج الدین شد.
میزان خدمات علمی و اندیشه ای ایشان به این مرز و بوم را نمی توان توزین کرد. بی شک نام خواستگاه او، بوشهر و  برازجان و دهقاید از سال های گذشته و متمادی در مرکز کشور مشهور گشت و او با آن شخصیت علمی و ادبی اش معرف محبوب و بزرگی برای این خطه بود.
سید با اینکه در زمان پهلوی مورد تعقیب و گاهی زندان بود ولی متانت طبع و فهم و درک بالای او چون درختان پرثمر، سربزیر و متواضع و بی خود نمایی و کبر بود.
در دوران اول انقلاب که شعارها بر شعور رجحان داشت و احساسات بر عقل تفوق داشت با این وجود مردم فهیم دشتستان در اولین دوره ی مجلس شورای اسلامی ایشان را برگزیدند تا افکار بالانشینان را متقاعد تر سازد که این مردمان اینگونه می پرورند و همینگونه برمی گزینند.
سید محمد مهدی جعفری هم آنقدر وزن و ثقل علمی دارد که هیچگاه داشته های خود را به رُخ نکشد و قال و قیل نکند. دکتر به تمام معنا نماد وقار دینی بی ادعا است. این خصوصیات به اضافه ی سواد بالا از او یک شخصیت وارسته ساخته تا از چکاچک رنگ ها و ریا ها به دور بماند و گوهر خویش را به صخره های پوکه ای نزند. او در دوران جوانی خویش و در اوج خفقان؛ در کنار بزرگانی قرار گرفت که عَلَمِ مبارزه منطقی و اصولی را بر دوش گرفته بودند و به پاسداری از حریم دین و کیان و حدود و ثغور میهن پرداختند.
بعد از انقلاب همفکران بزرگ ایشان با آنکه سهم انکارناپذیری در پیروزی مردم داشتند اما هیچگاه سهم خواهی نکردند و با اینکه مورد تاخت و تاز و نامهربانی های شدید قرار گرفتند و تهمت ها شنیدند و اتهام ها خوردند اما به دلیل علاقه و تعهدی که به این خاک داشتند هیچگاه خارج از کشور رفتن را آرزو و نیت نکردند و حاضر نشدند "نیش های" یاران مبارز دیروز و نامهربانان امروز را با  "نوش های" بیگانه معاوضه کنند.
سوگند به خدایی که سکان قدرت مطلقه در دست اوست هیچگاه تجهد و تعهد و تقربشان به خدا منقطع نشد و در خواندن نماز شب هیچگاه کاهلی نکردند و خدا را با خُرما عوضی نگرفتند.

2. با این پیشگفتار می خواهم بگویم سماجت در لغو بزرگداشت این انسان شریف و از قبیله ای که صفاتشان را در بالا برشمردم، نمی تواند براساس تعقل و خرد جمعی باشد و یا دلیلی به جز جهل و جمود و جزم اندیشی داشته باشد.
امروز صدارت امور و اجرای حدود به دست کسانی افتاده است که نه از ممارست ها و مجاهدت ها شمه ای در چنته دارند و نه اطلاعاتی از آن دوران؛ بلکه صرفاً چون براساس روابط و غیر شایسته سالاری به غصب میزها نشسته اند فکر می کنند برای رضای ارباب قدرت، باید دست به اعمالی بزنند که مضراتش برای این نظام از مفایدش دوصدچندان است.
کاش یک بار فقط یک بار یک شیر پاک خورده ای مثل مدرس، مثل صادقی ها، مثل دکتر علی، فرزند استاد مطهری همت می کرد و همین رخداد را بدون حب و بغض مکتوب می کرد و نزد مقام رهبری می برد و شخصاً میخواست که مقام رهبری صراحتاً نظر خویش را در اینگونه موارد بیان کند و من شک ندارم اگر این حرکات نامتوازن با دین و انقلاب و افکار رهبری نظام به گوش حضرتش برسد اعلام مواضع خواهد کرد و بساط این موارد را برای همیشه جمع خواهد کرد.
بهر حال این رفتارها و حرکات چاله میدانی برازنده شخصیت این نظام نیست. کجای جهان را سراغ دارید که به مفاخر و سرمایه های خود اینگونه چوب حراج بزنند. تا کی باید با این اعمال خشونت انگیز و تفرقه افکنانه بر معاندین کشور و انقلاب افزود. والله این راه به ترکستان است.