اتحادخبر- محمد بحرینی فرد: فرض کن مرده ای! آری، تو؛ خودِخودت. مگر قرار نیست بمیری؟ حالا فرض کن پس از هر زمان که عشقت میکشد مرده ای! حالا دیگر نه پستی هست و نه مقامی و آن دوستانی و نه حتی یک خدابیامرزی. بله، یک خدا بیامرزی! چقدر دلت میخواهد یکی از میان جمع بگوید خدابیامرزدش؟ چقدر دوست داری از ته دل بگوید؟ چقدر دوست داری در آمرزیدن تو بقیه هم همداستان شوند و از ته دل همداستان شوند؟ چقدر دوست داری روحت اینهمه مصیبت زده ی دروغی و ریایی نبیند؟

حالا کاری ندارم چقدر گناه کرده ای، فرض کن بخاطر یک امضای نابجا داری مؤاخذه میشوی! چه میگویی؟ میگویی طبق ماده ی فلان قانون فلان و تبصره ی فلان....جلوی قاضی معلّق میزنی؟ اینجا هم از قبل هماهنگ کرده ای؟ به دوستان گفته ای طبق سلیقه ی تو آن ماده را تعریف کنند؟ لابی هایت چه کسانی بودند؟
راستگویی، بی ریایی، وجدان، خدا؟
چقدر به این آخری معتقدی؟ نباش، معتقد نباش، اما ((لااقل آزاده باش))
حالا دارند نانهایت را حساب میکنند. در دنیا چند دندان داشتی؟ چقدر لقمه ی حلال وارد آن دنیایت کرده ای؟ یادت هست، بیچاره ای گفت: چرا تو بیشتر برمیداری و تو گفتی هر که بامش بیش؟

اصلا آن دنیایی فکر نکنیم، کلاً مادی می اندیشیم. با ذهنمان سازگارتر است.
فرض کن که مرده ای! میخواهی چه کنی؟ الان هرچه که با دندان طمع جمع کرده ای را دارند نوباوگان تقسیم میکنند. پاره های تنت! راستی، اداره هم دارد برایت مراسم میگیرد. همه به احترامت آمده اند. همه هم تا بناگوش نیششان باز است. تو فراموش شدی. حتی آن خدابیامرزهای آبکی هم با بفرما شام منزل در خدمتیم جایش را عوض کرده، دو روز دیگر هم بچه ها لباس سیاه را میکَنند و تو بایگانی میشوی؟ یکی هم جایگزینت کرده اند. یکی که برایش زیرآبی خوب میرفتی. ببینم! هنوز آنقدر هنرمند هستی که زیرخاکی هم بروی؟ یکی از همفکرانِ بالا دستت خانه ی بغلی است. شرمنده، یادم رفت که زیر خاکی، در گور بغلی است. اگر هنوز قدرت داری و دارد، برو با هم پاپوش بدوزید...بد شد که در جوانی رفتی، وقتی بودی به سراغ لب و گونه ی زنان بیوه زیر چشمی خوب میرفتی؟ سعی میکردی به هر قیمتی راضی نگهشان داری. بس که خدا شناس بودی!!!حالا نیستی و دوستت عاشق زنت شده و منتظر است عده بگذرد و مال خودش کند. بین عده هم وظیفه شناس است، نمیگذارد به خانم بد بگذرد!. و تو ناظری، غیرتی شده ای اما دریغ...
فرض کن تو مرده ای، چرا فرض؟ داشتم ذهنت را آماده میکردم. خواستم شوکه نشوی. بله، راستکی مرده ای. دیشب که خوابیدی هنوز در همان وضعی. الان قوم و خویش ها می آیند و می پیچندت و در پرتگاهی می اندازندت که خوراک موران شوی. خوب خودت را فربه کردی! نوش جانشان. یک عمر برایت خدابیامرزی واقعی میفرستند موران. اما روبه روی اعلامیه ی مرگت، جلو همان بانکی که خیلی دوستش داشتی، روی همان تابلویی که عکس مردگان را با بی تفاوتی نگاه میکردی، یکی بدجور نگاهت میکند، با دلی شکسته. و تو می بینی. خیلی دلت میخواهد...اما...
آنجا دیگر بازپروری نیست./ب