این روز ها

تنها!
گرد و خاکِ مسلسلِ قلم این روز ها
کاری از پیش نمی برد انگار !
به مادرم !
که بازوانش را بسته بودند
قول دادم
گرسنه بمانم!
بعد از اینکه فرشته شود
بعد از اینکه خبرش در سایت ها نوشته شود
بعد از اینکه در صورت جهنمی آتش، آب دهان شلیک کند!
همین چند لحظه پیش
که روح کودکانه ام مردانه شد
و قد کشیدم لابه لای سیم خار
بی یار! در محاصره ی مغناطیس زرد و ملتهب اینهمه نامرد –
به مادرم
که بازوانش را بسته بودند
قول دادم
گرسنه بمانم!
در سینه ام گلوله می تپد!
مغزم هار شده از درد
و تمام قد
آماده
ایستاده ام
سگ های هوسباز اسرائیلی را درست از وسط پاره کنم.
و استخوان های لعنتی شان را
با فشار آرواره هایم بشکنم
درست وقتی که
برگ تردِ لبهایِ شهیدم را
از چنگ خاک سرد
بیرون می کشم
و به رگبار می بندم
واژه ی سرخ گلوله را
تا عمق فاجعه ی “گُر گرفته ای” را برای باد تفسیر کند!
این فاخته ی پاره پیرهنِ سینه دریده
که بی لب آواز می خواند
در سوگ گلهای گداخته ی زنده به گورش
این روزها!

سعید نوذری – بوشهر –  مرداد 1393