سعیده دشتی

در روزهای داغ بوشهر، گرمای سوزان به حدی است که دیگر نمی‌شود تحمل کرد. امروز وقتی از کار برگشتم، بدنم از شدت گرما مثل آهن داغ شده بود. داغی هوا انگار هیچ‌وقت تمام نمی‌شد. وقتی رسیدم به در خانه، ریموت را زدم تا در باز شود، اما خبری نشد. دوباره تلاش کردم، اما هیچ نتیجه‌ای نداشت. دلم طاقت نیاورد و زنگ زدم به تلفن همراه، شاید کسی صدای من را بشنود و در را باز کند. اما هیچ جوابی نیامد. خط قطع بود. انگار برای کسی مهم نیست که مردم در چه شرایطی زندگی می‌کنند.
با دل پر از خستگی و ناامیدی، ماشین را در کوچه پارک کردم و با قدم‌هایی سنگین به خانه رفتم. امیدوار بودم داخل خانه کمی از این گرمای بی‌پایان فرار کنم، اما به محض ورود متوجه شدم که برق قطع است! دیگر خبری از آب برای رفع تشنگی نبود، حتی گاز هم کار نمی‌کرد! همه چیز از هم پاشیده بود.
آبسردکن، که همیشه امیدی کوچک برای رفع تشنگی بود، هم دیگر از کار افتاده بود. در این وضعیت، حس می‌کنید که همه چیز علیه شماست و هیچ جایی برای پناه بردن وجود ندارد. در جایی که به گفته مسئولین، منبع انرژی کشور است، چگونه ممکن است مردم این‌گونه با مشکلات دست و پنجه نرم کنند؟
این وضعیت دیگر غیرقابل تحمل شده است. هر روز در گرم‌ترین ساعات روز، برق به مدت دو ساعت قطع می‌شود. وقتی دمای هوا به اوج می‌رسد، قطع برق تبدیل به شکنجه‌ای طاقت‌فرسا می‌شود که انسان را از پا می‌اندازد.
آیا مسئولین تا کی باید از مشکلات مردم بی‌خبر باشند؟ نه تنها به خاطر منابع انرژی که به اینجا می‌آید، بلکه به خاطر همان انرژی که باید برای زندگی مردم صرف شود. وقتش نرسیده که مسئولین از وعده‌ها و قول‌های توخالی دست بردارند و کمی از زندگی سخت مردم این منطقه درک کنند؟ مردم دیگر از انتظار خسته شده‌اند و فقط خواهان حداقل‌های زندگی هستند: آب، برق، گاز و کمی آرامش.
من به عنوان یک شهروند از مسئولین می‌خواهم که این ظلم و بی‌توجهی را متوقف کنند. در جایی که منابع انرژی کشور قرار دارد، مردم گرفتار شرایطی هستند که تنها به سختی بیشتر منتهی می‌شود. چرا باید در جایی که ظرفیت و امکاناتش بیشتر از بسیاری مناطق دیگر است، این‌گونه با مشکلات دست و پنجه نرم کنیم؟
دیگر از این وضعیت خسته شده‌ایم. مردم بوشهر فقط به دنبال یک نفس راحت هستند، نه وعده‌های بی‌عمل. این کمترین حق مردم است که در یک روز عادی، از حداقل‌های زندگی بهره‌مند باشند.