،،قدرت مظاهری،،

...
بچه که بودم، پدربزرگم درحاشیه‌ی روستا کوره‌ای آجرپزی داشت و برخی اهالی آبادی را توی آن به‌شکل روزمزد به کار گرفته بود. ما بچه‌ها هم بعنوان وردست و پادو آجرها را جابجا می‌کردیم و اواخر روز با دستمزد ناچیزی که می‌گرفتیم، صف می‌بستیم جلوی دکانِ ،،دِی‌عبدالرضا،، که از شیرِ گنجشک داشت تا جانِ آدمیزاد.
بعضی از هم‌ولایتی‌های خسته از کار، شروع به غُرغُر می‌کردند و دائم درحالِ نِق و نوق بودند. کار به جایی رسید که از غُرغُرکردن و نِق زدن، وارد مرحله‌ی ناسزاگویی و فحاشی شده و در نبودِ پدربزرگ، آشکارا او را سِب و لعن می‌کردند.
روزی با یکی‌شان که از خودم خیلی بزرگ‌تر بود، درگیر شدم و در پاسخ به فحشی که نثار پدربزرگ کرده بود، تکه‌آجری پرت کردم. مردکِ فحاش در اِزای پرتاب تکه‌آجر که به هیچ جایش هم نخورده بود، کشیده‌ای محکم بیخ گوشم خواباند و دستم را چنان پیچاند که دردش مثل پیچ و تابِ ماری کهنه، تا سال‌ها توی کتفم بازی می‌کرد.
شب، ماوقع از طریق مادرم به‌اطلاع پدربزرگ رسید و فردایش کنار کوره‌پزخانه منتظر پیچاندنِ گوشِ فرد خاطی توسط پدربزرگ شدیم اما در کمال حیرت، پدربزرگ، مردکِ فحاش را مورد نوازش و دلجویی قرار داد و حکمش را بعنوان سرکارگرِ کوره‌پزخانه صادر کرد. مادرم که معترض شده بود، با این پاسخ پدربزرگ روبرو شد که : ،،برای توسعه‌ی کوره‌پزخانه، نیاز به وفاق و همدلی داریم،،
همان دیدگاه پدربزرگ اما موجب انهدام کوره‌پزخانه و جمع‌شدنِ تمامی وجوه آن از روستا شد. همان مردکِ فحاش که هیچ تخصص و تبحری در هیچ زمینه‌ای بجز فحاشی و لیچارگویی و مهمل‌بافی نداشت، غروبِ یک روز پاییزی، به‌دلیلِ قراردادنِ مخزن نفت‌کوره در مجاورت آتش، باعث انفجار شدید کوره و محو همیشگی آن در حاشیه‌ی آبادی شد.
،،وفاق،، اگر بمعنای واقعی کلمه، با همان کاراییِ ،،وفاق،، است، چرا فقط منوط به قوه‌ی مجریه شده و قوای دیگر نظیر مقننه و قضاییه را شامل نمی‌شود !
چرا رادیوتلویزیون، بنیادها و بنگاه‌های اقتصادی وابسته به حاکمیت، آستان‌های مقدس مذهبی، ارگان‌های نظامی و امنیتی و نهادهای شبیه به آنها نیاز به چینشی ،،وفاق،،آمیز در خود نمی‌بینند !
چرا دولت ویرانگر پیشین، پاکبان‌های نواحی و محلات را هم عوض کرد تا حتی سیطره‌ی خود بر جمع‌آوری زباله‌های شهری را هم به رخ مردم بکشد !
وفاق اگر ،،وفاق،، واقعی است، باید در همه‌ی حوزه‌های تصمیم‌گیری و در همه‌ی ارکان حاکمیت بُروز و ظهور یابد. نه‌اینکه قوه‌ی مجریه را گوشتِ نذری فرض کرده و آن را به همه تعارف کنند اما باقیِ مناصب حکومتی، مشمول خالص‌سازی شده و مختص خواص و خودی‌هایشان شود.
چینشِ این روزهای قوه‌ی مجریه متأسفانه به گونه‌ای است که انگار هرروزه داریم بصورت دسته‌جمعی کشیده می‌خوریم و دست‌مان پیچانده می‌شود و هرچه فریادمان بلندتر می‌شود، کمتر به گوش پدربزرگ می‌رود.
کِی و چه مدتِ دیگر کوره‌پزخانه با همه‌ی متعلقاتش توسط نفاق‌ْدوستانِ وفاقْ‌نما منهدم شود، خدا داند !
*و از قضا میانِ واو و نون هیچ حرف و فاصله‌ای نیست.