دکتر اصغر علی خانی*

اول؛ تبریک به دولت  به دلیل حُسنِ سلیقه و گزینش استاندارِ بومی.

دوم؛ تبریک به اتحاد که با نگرخواهی از اصحابِ سیاست، هنر، آموزش، رسانه و ... به عنوانِ بازوانِ مشورتی حکام، همواره دل در گرو توسعه یِ این اقلیم و ایرانِ سرافراز دارند.

واقعیت این که؛ در آغاز قصد داشتم یک تعریف درست درمانِ جامع از مدیریت منابع داشته باشم و مبحث را در دو حوزه ی توسعه ی منابع انسانی و منابع مالی و ... پی گیری کنم. اما چند دلیل مرا از این امر برحذر داشت.

ا- در عصرِ ارتباطات و به واقعیت پیوستنِ فرضیه یِ "دهکده جهانی" "مک لوهان" که عموم می توانند با فشار چند دکمه یک دوره ی علم مدیریت را مرور کنند، به رخ کشیدنِ معلوماتِ ساندویچی برای خواننده یِ آگاه و شاخ و شانه کشیدنِ علمی در محضرِ استانداری که همه فرضیه هایِ مدیریتی را  در عمل امتحان نموده و از ظرفیت ها، صلاحیت ها، شاخص های توسعه و بهره وری، منابع مالی دولت و ... آگاه است؛  کلیشه و جذاب نخواهد بود.

۲- برای مردمی که چند ساعت قبلِ از واریز یارانه ها جلویِ خودپردازها پرسه می زنند. برای آدم هایی که نان را از نانوا قرض می گیرند. برای انسان هایی که تا کمر در سطلِ زباله ها فرو می روند. برای کارگر و کارمندی که در مقابل اهل و عیال، عرقِ شرم بر چهره می نشانند. برای جوانی که از ناداری نمی تواند ازدواج کند. برای نخبه ای که کول بری می کند یا آن طرفِ آب را بر زادبوم ترجیح می دهد. برای بانوانی که به خاطر یک تکه نان، تن به هر خفتی می دهند. برای آنان که چوب حراج به اعضایِ بدنِ خویش می زنند و... کاربرد واژگان قلمبه ی علمی، کاری بسیار عبث است. ایشان نان می خواهند، آب می خواهند، شغل می خواهند، سرپناه می خواهند و ... کدام واژه علمی ( علمی که مدرک گرایی، رانت و پول بازی از سر و کول آن بالا می رود و سهم هر ایرانی در مطالعه زیر پنج دقیقه است و ...)  در کدام قاموس می تواند آن ها را اقناع کند؟  جز آن که نماینده یِ ارشد استان چونان پدری مهربان، هوادار همه ی اینان باشد.

بنده توجه به زیرساخت ها، نظر به ظرفیت هایِ استان در زمینه های صنعت (به ویژه نفت، گاز، پتروشیمی)، کشاورزی، ماهیگیری و تجارت، توجه به انواع کسب و کار و صاحبان آن ( آموزشی، هنری، درمانی، نیرو، امنیت و ...) را منکر نمی شوم  لیکن از جهت اولویت معتقدم:

۱- در مسئولیت ها، به نخبگان، جوانان و بانوان نگاه ویژه داشته باشند. همگان از مدیریتِ فسیل مدیر هایِ زنگ زده خسته شده اند و برای دمیدن در کالبد این روح خسته، چشم به راه  جوانانِ نخبه و بانوانِ باانگیزه اند.

۲- لازمه یِ مدیریت سرمایه(پول) است. اگر  سرمایه نباشد، نیروی انسانی بی انگیزه از هم می پاشد. برای مرتفع کردن این نقیصه به هر راه صواب باید دست یازید. از کارآفرینان و سرمایه گذاران داخلی و حتی خارجی برای رونق بنادر  بهره برد. از ظرفیت های خاص؛ اختصاص یک یا دو درصد پول نفت به مناطق محروم، مسئولیت هایِ اجتماعیِ شهرداری ها و شرکت های بزرک ، قدرت چانه زنی نمایندگان با وزرا بهره گرفت و لفظِ محرومیت را از استان زرخیز بوشهر برداشت و ...

توفیق همگان به ویژه مجموعه استانداری را از درگاه قادر لایزال مسئلت می نماییم.

*نویسنده و فعال حوزه فرهنگ