قدرت مظاهری

...
شاید همین آدم‌ها که توی این حادثه‌ی منحوس و آخرالزمانی جان باخته یا مجروح شده‌اند، همین چند روز پیش توی راهپیمایی سیزده‌آبان، مشت‌هایشان را گره کرده و شعار مرگ بر آمریکا و مرگ بر اسرائیل سر داده باشند.
جاده‌ی مواصلاتی جم به سیراف مدت‌های مدید است که به بهانه‌ی تعمیر، مسدود و دوطرفه شده و ریسک تردد در آن افزایش یافته است اما شما بعنوان ناظری که هر روز از آن عبور می‌کنید، حتی یک کارگرِ بیل به‌دست یا ماشین راهسازی و یا لااقل علامت و نشانه‌ی کوچکی از مشغول به کار بودن، مشاهده نمی‌کنید.
همه‌ی خواص و حتی عوام هم می‌دانند که داستان چیست و قضیه از کجا آب می‌خورد. دست‌های پیدا و پنهانی در کارند تا استخوانِ تیز و بُرنده‌ی آز و طمعِ بعضی‌ها همچنان لای زخم بماند تا التیامی حاصل نشده و از قبَل آن، پول‌های حرامی راهی کیسه‌های ناپاک‌شان شود. حتی اگر جان عزیز و مالِ گرانِ آدم‌ها قربانیِ مطامع کثیف‌شان شود، حتی اگر با شروع زمستان هم راهِ اصلی  بزرگترین مرکز تأمین گاز کشور - عارم می‌آید واژه‌ی دهن‌پرکن و پرطمطراق پایتخت انرژی ایران را به کار ببرم - مسدود باقی بماند، حتی اگر آرامش و امنیت ملی به مخاطره بیفتد!

تصاویر دردناک و آخرالزمانی از حادثه‌ی تلخ عصر چهارشنبه که به فیلم‌های تخیلی هالیوودی شبیه‌اند، محصولِ نوعی نگاه فشل و اهمال‌گرایانه از تصمیم‌گیران و تصمیم‌سازانِ شهرستان، استان و حتی کشورند که شاید منافع‌شان با پیمانکار، نقاط اشتراکی پیدا کرده و دست‌هایشان ناخواسته در یک کاسه، چرب می‌شوند!
راست یا دروغ، می‌گویند پس از ساخته شدن پل ورسک در سال ۱۳۱۵، قبل از عبورِ نخستین قطار، به‌دستور رضاشاهِ ملعون! ، مهندس اتریشیِ سازنده‌ی پل و خانواده‌اش زیر آن قرار گرفتند تا قطار از روی پل بگذرد!
کمتر از دو دهه از ساخت جاده‌ی جم به سیراف و نزدیک به یک قرن از ساخت پل ورسک می‌گذرد. ریسکِ عبور از کدام‌شان بیشتر است !؟
آقایان، حضرات، نماینده‌ها، مسئولین، مدعی‌العموم، به داد  مردم برسید پیش از آنکه فریادشان، عرش خداوند را بلرزاند و انعکاسِ آن، پرده‌های سخت و ضخیمِ گوش‌هایتان را پاره کند.
در حمله‌ی اخیر موشکی اسرائیل، پنج نفر به شهادت رسیدند اما این جاده‌ها - این جاده‌های کولی‌سازِ قناس و بدترکیب - روزانه، جانِ شیرینِ ده‌ها نفر را می‌گیرند و هیچ‌کسی هم مشتش را گره نمی‌کند تا بر مسببان آن مرگ بفرستد. بر مسببانی که راحت و آسوده، امنیت ملی را مخاطره می‌اندازند و کَکِ‌شان هم نمی‌گزد.
آقایان، این که دیگر کار آمریکا و اسرائیل نیست ! اگر می‌خواهید مُبرا شده و دامن‌تان از اتهامِ زد و بند پاک شود، به سرعت، مقصران و مسببان حادثه را محاکمه کرده و به اشد مجازات محکوم‌شان کنید. این، کمترین خواستِ افکارِ داغدارِ عمومی است.
# ایران تسلیت