دکتر اصغر علی خانی

می گویند: شکست مالِ مرد است اما من می گویم :شکست سخت است. سنگین است. جانکاه است. از روحت مثلِ سوهان بر می دارد. به خاک سیاه می نشاندت. فرقی هم نمی کند از چه نوعی باشد. شکست در یک مسابقه ی گل کوچکِ محلی همان قدر ویرانگر است که یک شکستِ عشقی. ورشکستگی و افلاس در تجارت به دلیل کلاه برداری سودجویان تلخ است، رد یک تقاضای اداری به علت نداشتن پارتی هم همان قدر تلخ است! با آن که می گویند: "شکست پلِ پیروزی است." اما شکست های پیاپی یک فیل را از پا در می آورد چه رسد به آدمی زاد که چهار تکه استخوان و مشتی گوشت و پوست است.

 آدم ها در مقابل شکست چند دسته می شوند: گروهی مثل قماربازها به امیدِ بردِ دست دیگر، آن قدر می بازند که فقط برای آن ها لباس تنشان می ماند.
گروهی آن قدر در زندگی وا می دهند که بی خیال همه چیز می شوند، درست مثل آن سرباز بی  سوادی که تلاش می کند دست چپ و راستش را از هم تمیز دهد و نمی تواند ، به فرمانده اش می گوید: بی خیال! کتک را بزن و برو!

گروهی آن قدر احساسی اند و تاب  ندارند که خود را نفله می کنند. روان شناسان معتقدند که این ها نازک نارنجی و ضعیف نفس اند! حق با روان شناسان است یا شکست خوردگان؟ نمی دانم! عده ای آن قدر صغری و کبری می چینند، طرح می ریزند، نقشه می کشند، تا دم صبح بازی می کنند تا جبران مافات کنند... عده ای دیگر، عالم و آدم  را به هم می زنند. همه چیز و همه کس از در و دیوار تا پروردگار را در شکست دخالت می دهند تا خود را تبرئه کنند.

هیچ آدمی زادی شکست را دوست ندارد. هیچ بنی بشری با شکست عشق نمی کند.  همه می جنگند برای پیروزی. اما بدترین شکست ها، خنجر نامردی است که از پشت بر جگر می نشیند و انسان را از پا در می آورد. وقتی که خود را در عرش می بینید. هنگامی که روی ابرها راه می روید. زمانی که دستت به ماه می رسد، موقعی که بال به بال نسیم راه می روی. یک باره خونی سرخ گیج گاهت را تر می کند، قلبت را از هم می درد. به پشت می افتی. وقتی نگاه می کنی و قیافه ی آشنا می بینی. دلت می شکند . خوش حال می شوی که دیگر چشمت توی چشم آن بی غیرت نمی افتد. آسوده سر بر خشت بالین می گذاری.

فقط "شغاد" نابرادر نیست که توطئه می چیند. فقط "غلام حسین تنگکی" نیست که از پشت هدف قرار می دهد.  فقط "علی خان" دلاک نیست که رگ می زند. فقط "خاوری" نیست که چفیه شهدا را به گردن می اندازد و کانادا نشین می شود.  

مدیری که اختلاس میلیاردی می کند، حقوق نجومی می گیرد و وام کلان به جیب می زند. پزشکی که بیمارش  را تلکه می کند و برای سلامتی اش کاری نمی کند. کارمندی که به بهانه خرابی سیستم، مردم را سر می دواند و امروز را به فردا و فردا را به پس فردا پاس می دهد. کارگری که دور از چشم کارفرما از کار می زند. استادی که دانشجویش را استثمار می کند. معلمی که درست آموزش نمی دهد  و  مهم تر، سیاسیونی که وعده ی سر خرمن می دهند، همه و همه یک شغاد، یک تنگکی، یک علی خان دلاک و ... هستند که امیدها را به خاک می مالند. استعدادها را کور می کنند و اعتماد مردم را لجن مال می کنند.

علما، فضلا و عقلا، مردم این ملک دیگر طاقت شکست ندارند. به قول آن پرزیدنت،  شکست دانشان پرشده است. لطفاً به جای درد و غم، شکسته بند باشید...