امید دریسی

در زمان ریاست جمهوری محمود احمدی‌نژاد، عبدالرضا داوری مشاور رسانه‌ای او بود. وی در صفحه شخصی خود در توییتر -ایکس- نوشته است که: «ننویسم، جفاست؛ سال‌ها در کیهان و دولت احمدی‌نژاد، در چند عملیات روانی سنگین علیه آقایان هاشمی‌رفسنجانی، خاتمی، روحانی، ظریف و... قلم زدم، اما آنان نه شکایتی کردند و نه هوادارانشان مرا صهیونیست، فاحشه، عبدالشیطان و... خواندند تا ارزش شخصیت و اصالت افراد برایم آشکار شود.»
گمان نشود که این اعتراف مربوط به ماه‌ها یا سال‌ها پیش است. خیر، تازه و گرمه است! همین دیروز به تاریخ ۱۱ آذر از جانب داوری بر زبان جاری شده است تا بهانه‌ای برای نوشتن در گیرد و نکاتی یادآوری شود.

نویسنده و البته قسمتی از مخاطبان این سیاهه حتماً به یاد دارند که در زمان پخش سریال «یوسف پیامبر» چگونه در کشور تشابه‌سازی‌هایی رخ داد و سرکشی‌های «یوزارسیف» به ولایات مختلف مصر در دوران فراوانی نعمت و با محوریت ذخیرهٔ گندم برای دوران هفت سالهٔ قحطی مصر، با یکی از برنامه‌های دولت وقت مقایسه شد. هر چه دل‌سوزان فریاد بر آوردند افاقه نکرد و هیچ‌گاه نخواستیم بپذیریم که قیاسِ قیمت بی‌سابقهٔ نفتِ دوران احمدی‌نژاد و هدر رفت آن کجا و مدیریت «یوزارسیف» در ذخیره‌سازی و آینده‌نگری جهت بحران‌های آتی و مصرِ قحط زدهٔ آینده کجا! مهم فقط شبیه‌سازی سفرهای یوزارسیف به نقاط مختلف مصر با سفرهای استانی احمدی‌نژاد بود! یوزارسیف در آن هفت سال فراوانی، گندم ذخیره کرد و مصر را از خطر خشک‌سالی نجات داد، احمدی‌نژاد هم با همراهی اصول‌گرایان سرمست از صعود تصاعدی قیمت نفت، سنگی درون چاه انداخت تا هنوز که هنوز است کسی نتواند آن را بیرون آورد!

نمونه‌هایی از این دست آن‌قدر زیاد است که در این مقال نمی‌گنجد و تکرار آن حوصله‌بر است.. از اشارهٔ خطيب موقت تهران پیرامون اين که نامهٔ احمدی‌نژاد به بوش از «الهامات خدا» بوده، تا معجزهٔ هزارهٔ سوم خواندن رئیس‌جمهور توسط همسر سخن‌گوی وقت دولت و البته آشامیدن باقی‌ماندهٔ لیوان آب او به عنوان تبرک توسط برخی از نمایندگان! سر آخر نیز احمدی‌نژاد و نزدیکان‌اش توسط همان تحسین کنندگان، منحرفین لقب گرفتند و ملت ماند و آن تحریم‌های لعنتی و اقتصاد برانداز که هیچ‌کس هیچ چیزی را گردن نگرفت و نمی‌گیرد و یک به یک اعلام برائت جستند و می‌جویند!

در ذهن نویسنده این نیست که مخاطب داوری چه کسانی هستند. هدف از پرداختن به توییت عبدالرضا داوری البته بیش از آن‌که به موارد بالا هم مربوط باشد، تلنگری به «خودمحور» شدن صاحبان قدرت است که اطرافیان نقش به سزایی در جهت برکشیدن چنین خصلت خطرناکی ایفا می‌کنند. به طوری که اگر شخص ابتدا دموکرات و اهل خردجمعی هم باشد در مقابل موج عظیمی از پاچه‌خاریِ اطرافیان، در نهایت در دام خودشیفتگی گرفتار می‌شود و نسبت به توانایی‌های خود دچار توهم می‌شود. پیوند سطور صدر و ذیل البته دقیقاً در همین راستاست و سعی کرده‌ام با ارائهٔ فکت به درستی چنین القایی را به وجود بیاورم. در ادامهٔ یادداشت، شما را به مطالعهٔ برگی از خاطراتِ مربوط به دورهٔ نوجوانیِ محمدعلی فروغی دعوت می‌کنم تا حق مطلب را بهتر ادا کرده باشم. فروغی از شخصیت‌های بزرگ تاریخ معاصر ایران است که در مدرسه دارالفنون تحصیل می‌کرد و بخشی از خاطراتِ ایشان این‌گونه منتشر گردیده است: «یک روز ناصرالدین‌شاه همراه گروهی از ملازمان از مدرسه بازدید کرد. معلم مرا پیش کشید و کتابی انگلیسی به دست من داد که بخوانم. شاه به مهربانی کتاب را از من گرفت و خود مشغول خواندن شد و از من می‌پرسید که معنی‌اش چیست...؟ شاه کمی با زبان فرانسه آشنایی داشت و ظاهراً تصور کرده بود که متن به زبان فرانسوی است و تقریباً همه کلمات را غلط می‌خواند. هنوز یک سطر را تمام نکرده بود که هلهله از رجال بلند شد. کج شدند،‌ راست شدند، پیچ و خم خوردند، غش و ضعف کردند، یکی گفت: سِحر می‌کنید، دیگری گفت معجزه دارید، آن یکی گفت شما کی انگلیسی خواندید که ما خبردار نشدیم...؟ مختصر، کمدی عجیبی بود و من مبهوت مانده بودم. بعدها دانستم که این تملق‌گویی‌ها در جنب مجالس دیگرِ چاپلوسی باز آبرومند بود.»