نرگس محمدزاده فرد: امروزه یکی از وسایل مورد نیاز در بحث عمران و به خصوص ساختمان سازی و راه سازی، شن و ماسه و آسفالت است. در دشتستان در حال حاضر، 34  کارگاه و شرکت تولیدی شن و ماسه فعال می باشند که شرکت تولیدی شن و ماسه و آسفالت صادقی، یکی از قدیمی ترین آن هاست. برای آشنایی با برخی جزییات و ویژگی های این حرفه و مشکلات این گونه مشاغل، گفت و گویی با مدیر شرکت تولیدی شن و ماسه صادقی انجام داده ام.
ـ در ابتدا، لطفا خودتون رو معرفی کنید.
بسم ا... الرحمن الرحیم. با سلام خدمت همشهریان و هم استانی های عزیزم و تبریک سال نو و نوروز زیبا. من محمدصادق صادقی هستم. متولد 1334. اصالتا دشتستانی هستم و در حال حاضر هم که ساکن برازجانم؛ البته تا سال 56 در شهر وحدتیه بودیم و از 56 تا الان برازجان هستیم.
ـ آقای صادقی، شغل شما چیه؟
در حال حاضر مدیر کارگاه تولیدی شن و ماسه و آسفالت هستم.
ـ از چه سالی این کار رو شروع کردید و از کجا؟
از قبل از انقلاب اسلامی تا الان؛ البته تا سال 1373، کارگاه شن و ماسه در سعدآباد داشتیم و بعد از آن در برازجان.
ـ کار رو خودتون شروع کردید یا شغل اجدادی شما بود؟
ما کار را خانوادگی و از کارگاه سعدآباد شروع کردیم. از زمان مرحوم پدرمون.
ـ شما دقیقا در این کارگاه چه می کنید؟ کمی در مورد مراحل کار توضیح دهید، لطفا.
روند تولید مصالح شن و ماسه بدین ترتیب است که به وسیله بولدوزر، دپو مواد خام از معدن صورت می گیرد و پس از بارگیری و حمل در دستگاه تفکیک شده و به انواع ماسه و شن تقسیم و تبدیل می شود که هر نوع از شن و ماسه کاربرد خاص خودش را دارد؛ البته تولید هر محصول روند خاص خودش را دارد که روندی پیچیده است و من فقط به طور خلاصه توضیح دادم.
ـ در این زمینه چه تولیداتی دارید؟
ماسه ی شسته، ماسه ی شکسته، انواع شن شکسته با دانه بندی های مختلف در 4 نوع شامل 012، 018، 025 و 040 که انواع شن هستند و مصالح تولیدی ساختمانی به حساب می آیند. هر وقت هم که برای تولید مصالح راه سازی تقاضا داشته باشیم، بیس و ساب بیس برای زیرسازی جاده های درون شهری و برون شهری تولید می کنیم که مراحل تولید و انواع خاص خودشون رو دارند. علاوه بر این ها، یک دستگاه سرند دیگه هم داریم که برای تهیه ی مصالح خام راهسازی است که بعد از تفکیک به دو نوع مصالح تقسیم می شوند؛ یکی از آن ها قلوه سنگ است که معمولا در مکان های باتلاقی و گلی مثل بندر بوشهر و بندر گناوه استفاده می شود و در جاهایی مثل برازجان که زمین ها خشک و سنگی است، استفاده نداره و دیگری مصالح زیر سرندی است که در زیرسازی جاده و محوطه سازی مصرف دارد.
ـ آب مورد نیازتون رو چطوری تامین می کنید؟
آب، مهم ترین مساله برای کار ما به خصوص در بحث ماسه ی شسته است؛ آب رو از چاه هایی که قبلا حفر شده تامین می کنیم.
ـ در مسیر بازدید از کارگاه، استخری دریاچه مانند رو دیدم و به نظرم رسید آب آن قابل استفاده است. در مورد این دریاچه توضیحاتی دارید؟
بله. اون دریاچه در واقع حاصل از پساب آب است. ابتکاری که ما و اکثر کارگاه ها انجام داده اند این است که استخری بنا گذاشته ایم که پساب آب را به آن منتقل می کنیم، مواد معلق در آب استفاده شده در استخر ته نشین می شه و ما دوباره به وسیله ی پمپ، آب را به استخرهای آب و محل شست و شو انتقال می دیم و از اون استفاده می کنیم که باعث صرفه جویی در آب است و خیلی هم به خصوص در این سال های کم آبی به ما کمک می کند؛ چون چاه های آب جوابگوی نیاز آبی ما نیست.
 ـ کمی هم در مورد کارخانه ی آسفالت صادقی توضیح بدید. مراحل کار تولید آسفالت به چه شکله؟
کارخانه ی آسفالت، روند تولید خاص خودش را دارد. اولین چیز در کارخانه ی آسفالت، استخر دپوی قیر است؛ ما برای این استخر، ابتکاری به خرج داده ایم و استخر را در دامنه کوه احداث کردیم که هم مشکل پمپاژ نداشته باشیم و هم محل تخیله ی کامیونی که از پالایشگاه می یاد، فراهم باشد. در زمان های قبل، قیر را به وسیله ی نفت کوره گرم می کردند که این گرم شدن مجدد باعث می شد، قیر به حالت سوخته در بیاد و خاصیت اولیه اش رو از دست بده ولی الان با پیشرفت علم، قیر با روغن گرم می شه و آفت قیری نداریم. بعد از گرم شدن، قیر به کارخانه می رود و در 4 تا سیلوی مختلف که سایزهای مختلفی از مصالح رو دارد، در کوره ی حرارتی با دمای حدود 180 سانتی گراد وارد و گرم می شه و به آسفالت تبدیل می شود؛ البته آسفالت هم با توجه به مورد استفاده اش، سایزهای مختلفی دارد.
ـ شما گواهی استاندارد هم دارید؟
بعد از این که کارگاه های تولید شن و ماسه موظف به اخذ استاندارد شدند، ما جزء اولین کارگاه ها بودیم که گواهی استاندارد مصالح را کسب کردیم.
ـ میزان تولید شما چقدره؟
در قبل تولید کم بود ولی با پیشرفت های جدید و نصب دستگاه ها، تولید افزایش پیدا کرده؛ البته الان مشتری نیست ولی اگر تقاضا باشه، روزی 2000 تن تولید شن و ماسه و 600 ـ 500 تن تولید آسفالت خواهیم داشت؛ البته آسفالت در روزهای به خصوص در سال فروش دارد و مثلا در سه ماه گذشته به خاطر گرانی قیر، کارگاه آسفالتمان تعطیل بوده.
ـ شغل شما جزو صنایع آلاینده محسوب می شه؟
تولید شن و ماسه نه ولی آسفالت بله.
ـ برای رفع مشکل آلایندگی چه اقدامی انجام داده اید؟
ما از محدود کارگاه هایی هستیم که برای کنترل آلاینده های هوا و حفظ محیط زیست، تلاش زیادی با هزینه ی خیلی زیاد انجام داده ایم؛ درختکاری کرده ایم که تانکر حمل آب آن ماهیانه 6 ـ 5 میلیون تومان برای ما هزینه در بردارد و کار تانکر فقط این است که روزانه درخت ها را آبیاری کند. همین طور، آب پاشی محوطه برای جلوگیری از گرد و خاک هر روز صبح به خصوص در تابستان انجام می شود در حالی که هیچ کارگاه دیگری این کار را انجام نمی دهد؛ برای کارخانه آسفالت، فیلتر آبی استفاده می کنیم و هر سه ماه یک بار بازرس محیط زیست از تهران می آید و ذرات معلق و آلاینده ها را اندازه گیری می کند که این خودش هم خیلی هزینه بر است.
ـ شما چند نفر پرسنل دارید؟
در کارگاه شن و ماسه حدود 30 نفر و در کارخانه ی آسفالت، 20 نفر که این تعداد پرسنل متمرکز ما هستند؛ حدود 50 نفر پرسنل کامیون های حمل مصالح ما هستند و در کل با پیمانکارها، با توجه به این که ما شرکت های پیمانکاری هم داریم، حدود 300 نفر حقوق بگیر داریم و همه هم بیمه هستند.
ـ با توجه به وضعیت اقتصادی و اشتغال کشور، تعدیل نیرو هم داشته اید؟ در واقع این شرایط روی شغل شما تاثیر داشته؟ تا چه حد؟
خیلی تاثیر داشته. از اواخر سال گذشته (سال 90) تا الان، در رابطه با تولید کارگاه با رکود بالایی مواجه شده ایم؛ بخاطر عدم فروش و عدم تقاضا، تولید مصالح به یک سوم تقلیل پیدا کرده و هیچ کدام از هزینه هایی که در کارگاه انجام می شه با درآمد ما هم خوانی ندارد؛ پول آب، برق، سوخت، گاز و حقوق پرسنل در این مدت همه از بیرون تامین شده و درآمد خود کارگاه جوابگوی این نیازهای مالی نیست.
ـ پس تعدیل نیرو نداشتید؟
تا الان که خدمت شما هستیم، نه؛ چون ما با کارگران و پرسنلمون خیلی هم سو و رفیق هستیم و آن ها را جزء اعضای  خانواده ی خودمون حساب می کنیم؛ تا الان نخواستیم بگیم که آقای کارگر به خاطر شرایط اقتصادی باید برید تا حالا با تمام مشکلات تعدیل نداشته ایم ولی واقعا اگر بخواهد همینطوری ادامه پیدا کند، سال آینده به احتمال صد درصد باید تعدیل نیرو کنیم؛ چون واقعا دیگه توانایی اش رو نداریم و این یک سال و نیم، کل هزینه ها رو از جیب دادیم.
ـ یعنی اینقدر اوضاع تولید خرابه؟
البته؛ یک زمانی بود که ماشین ها برای بردن بار، تا یک ساعت توی صف باسکول می ایستادند و ما برای این که ماشین ها بیش تر از 5/0 تا 1 ساعت در صف معطل نشوند، یک باسکول دیگر نصب کردیم؛ ولی الان ساعتی، 4 یا 5 ماشین بیشتر از باسکول رد نمی شود که آن هم، کامیون های خودمان هستند که برای پیمانکارامون بار می برند؛ امسال 80 درصد مصالح تولیدیمان مانده در حالی که هیچ وقت تاکنون به خصوص در زمستان با رکود مواجه نبوده ایم و حتی پارسال هم، هر چه تولید در تابستان داشتیم، در زمستان به فروش می رسید و بعضی اوقات کامیون دارها شب همین جا می خوابیدند توی صف که یک کامیون ماسه ی شسته ببرند؛ ضمن این که هزینه ها الان واقعا سرسام آوره.
ـ مثلا چه هزینه هایی؟
بخاطر هزینه ها، واقعا کارگاه های تولیدی ما دچار مشکل شده اند؛ به خصوص قیمت لاستیک و روغن، لوازم یدکی که در کار ما خیلی نقش دارد، برای مثال، روغن را ما به حجم زیاد خریداری می کنیم، چیزی حدود 200 بشکه ی 200 لیتری، پارسال (سال 90) هر بشکه 480 هزار تومان بوده ولی در شهریور ماه شد بشکه ای 700 هزار تومان و الان 1 میلیون و 150 هزار تومان شده؛ لاستیک کامیون پارسال جفتی 700 هزار تومان بود، برج 2 امسال شده بود 1 میلیون و 200 هزار تومان، برج 10، 1 میلیون و 950 بوده و الان 2 میلیون و 200 هزار تومان است؛ قیمت قیر هم که واقعا نگفتنی است؛ در یک سال گذشته، روند صعودی خیلی متفاوتی داشته، اوایل سال 90، قیر حدودا تنی 80 هزار تومان بود، بعد شد 100 تومان و بعد 300 و دو ماه پیش شد 700 هزار تومان، از 2 ماه پیش یک دفعه 2 برابر شد و قیمت به 1 میلیون و 400 هزار تومان رسید، در واقع از اواخر برج 10 و اوایل بهمن ماه.
برای اطلاع بیشتر، یک روز هزینه و درآمدمون رو حساب کردیم؛ در حالی که 2 میلیون و 800 هزار تومان هزینه کرده بودیم، فقط 900 تومان فروش و درآمد داشتیم که این وضعیت نابسمان تولید را نشان می دهد.
ـ با این افزایش قیمت، چه مساله ی در کار شما بیشترین تاثیر را دارد؟
خوب با این قیمت ها، نقدینگی خیلی مهم است؛ زمانی که خرید می کردیم، به طور مثال، 500 تن قیر می خریدیم ولی الان برای خرید این مقدار قیر آن هم بدون هزینه ی حمل و ... ، باید 750 میلیون تومان پرداخت کنیم که مطمئنا همچین نقدینگی ای وجود ندارد که کسی بتواند یک دفعه محموله ای 500 تنی قیر بخرد؛ الان یکی از عواملی که باعث رکود کارخانه های آسفالت استان شده و تعداد کارخانه های آسفالت فعال استان را به کم تر از تعداد انگشت های دست رسانده، همین بحث نقدینگی و گرانی قیر است و به همین علت ما هم 3 ماه گذشته را تعطیل بوده ایم.
ـ همین موضوع باعث شده که حضور شرکت ها و پیمانکاران در مناقصه ها کم رنگ تر بشه؟
نمی توانند شرکت کنند، شرکت برای حضور در مناقصه، آنالیزی انجام می دهد و قیمتی را پیشنهاد می کند و ورود به کار 3 ـ 2 ماه طول می کشد و وقتی می خواهد وارد کار شود، می بیند قیمت ها و چندین برابر شده و کار در این شرایط خیلی خیلی سخت است و نمی توان در مناقصه ها شرکت کرد.
ـ هیچ راهکاری برای این مساله اندیشیده نشده است؟
تا سال 64، خود ادارات صادر کننده ی مجوز، کمک هایی به تولید کننده می کردند؛ مثلا دفتر فنی استانداری یا بازرگانی سابق، یک سری ماشین آلات معدنی مثل بولدوزر، لودر و کامیون های حمل مصالح را با نرخ دولتی و با اقساط طولانی در اختیار تولید کننده قرار می دادند ولی متاسفانه بعد از سال 64، این کمک ها متوقف شده و هیچ کمکی به مساله ی تولید انجام نشده است.
ـ الان چند شیفت کار می کنید؟
قبلا سه شیفت بودیم و الان یک شیفت شده ایم و تعداد زیادی از کارگران، کاری برای انجام ندارند.
ـ به جزء کاهش تقاضا و نبود نقدینگی، مشکل دیگری هم دارید؟
مشکل دیگر این است که با توجه به رکود بازار و تقاضای مصالح، برای خرید هر چیزی، اول باید پول نقد بدهیم؛ با توجه به نوسان دایم ارز، این تقاضا انجام می شود در حالی که قبلا این گونه نبود و تمام لوازم یدکی، لاستیک و غیره را به صورت اقساط و حتی به مدت یک سال در اختیار کارگاه ها قرار می دادند.
ـ آقای صادقی، شغل شما به طور مستقیم و غیر مستقیم با چه مشاغل، ارگان ها و افرادی در ارتباط است؟
عرضه ی مصالح که کلا با مردم در ارتباط است؛ کل کسانی که در خانه سازی فعالیت دارند، پیمانکارها، راه و باند و ... در مورد ادارات هم، کل ادارات دولتی که با مصرف مصالح ارتباط دارند، در درجه ی اول، راه و شهرسازی، شهرداری ها، بنیاد مسکن انقلاب اسلامی، ادارات بندر، نوسازی مدارس، دفتر فنی استانداری و کلیه ی اداراتی که با طرح های عمرانی در ارتباط اند.
ـ پرداخت حق الزحمه ی شما از سوی ادارات به موقع انجام می شود؟
معمولا با تاخیر پرداخت می شود؛ بعضی طلب های ما مربوط به سال های گذشته است که پرداخت نشده و ما برای رفاه و آسایش مردم به کار خود ادامه می دهیم و کل هدف و عشق ما خدمت به مردم است.
ـ پس در زمینه ی دریافت طلبتان با مشکل مواجه اید؟
در این زمینه ما 2 معضل داریم؛ یکی اداره جات و دیگری پیمانکارانی که برای اداره جات کار می کنند. آن ها هم بدهی هایشان را پرداخت نمی کنند و این مسایل با توجه به کمبود اعتبارات و تخصیص، به خصوص در 2 ـ 1 سال اخیر بیشتر پیش آمده است.
ـ الان چند تا شرکت تولیدی شن و ماسه در استان و شهرستان فعال است؟
حدود 70 تا کارخانه ی دانه بندی شن و ماسه در استان داریم که 34 معدن آن در دشتستان است؛ از این 34 تا، 22 تا کارگاه شن و ماسه و12 تا کارگاه مواد خام است.
ـ این تعداد کارگاه با توجه به منطقه، زیاد نیست؟
من به جزء مدیریت شرکت صادقی، حدود 20 سال است که عضو هیات مدیره ی انجمن صنفی شن و ماسه ی استان هم هستم؛ جلسات متعددی با دفتر استانداری و اداره صنایع و معادن که عامل واگذاری معدن و صدور مجوز بوده و الان با اداره ی صنعت، معدن و تجارت برگزار کردیم، به آن ها گفتم که به تعداد نیاز استان مجوز صادر کنند ولی متاسفانه آن ها گفتند که طبق بخشنامه نمی توانیم این کار را انجام دهیم و هر کس درخواست برای سرمایه گزاری داشته باشد باید مجوز بگیرد.
الان هر صبح که بیدار می شویم، تعداد کارگاه های بیشتری می بینیم، هر حاشیه ی رودخانه ای مجوز کارگاه داده شده که این مساله هم به ضرر خودشان است و هم کارگاه های قبلی؛ در حالی که از سال 64 ـ 1361، کل مجموعه ی کارگاه های دانه بندی شن و ماسه در استان، 10 عدد هم نبود و در همان زمان هر چه ما برای گرفتن مجوز مراجعه می کردیم، می گفتند با توجه به این که کارگاه ها برای استان بسنده می کند، مجوز نمی دهیم و ما 4 سال در نوبت گرفتن مجوز بودیم ولی الان هر روز، هر تعدادی مراجعه داشته باشند، مجوز می دهند و کاری به این ندارند که سرمایه گذاری که آمده، می تواند تولید کند و کارگاهش را اداره کند یا نه! حتی در شهر شیراز که 10 برابر استان است، این تعداد کارگاه شن و ماسه وجود ندارد.
یک زمانی در برازجان، همین جاهایی که محل اسکان عشایر فصلی است، همه کارخانه ی گچ تولیدی شهرستان دشتستان بود ولی مثل کارخانه ی شن و ماسه، اینقدر بی رویه مجوز احداث کارخانه ی تولیدی گچ دادند که کل کارگاه ها هم زمان تعطیل شد و در حال حاضر حتی یک کارخانه ی گچ هم در دشتستان و برازجان فعال نیست در حالی که قبلا به خاطر مرغوب بودن گچ نازک کاری، گچ برازجان به استان فارس و به خصوص کازرون و نورآباد هم صادر می شد.
ـ بریم سراغ چند تا سوال شخصی، شما شرکت صادقی را خانوادگی اداره می کنید.
بله. ما 7 برادر هستیم و من بزرگ ترین برادر هستم؛ در شرکت، کارها تقسیم شده و هر کدام از برادرها مسئول یک بخش از شرکت است و همه دارند فعالیت می کنند و تا حالا مشکلی نداشتیم که این از الطاف خداوندی است.
ـ در این مدت، اختلافی بین شما پیش نیامده؟
شاید اغراق باشد یا قابل قبول نباشد ولی مرحوم پدرمان، حاج علی کرم صادقی برادری و اخوت را بین ما به وجود آورد که تا حالا باقی مانده و این در حالی است که همه ما از یک مادر نیستیم ولی تربیت صحیح و نان حلال باعث ایجاد این برادری و اخوت بین ما شده است؛ مرحوم پدرمون، حتی یک ریال حق کسی را کم و زیاد نمی کرد و خمس و زکات و ... را به موقع پرداخت می کرد و ما تازه بعد از فوت ایشان فهمیدیم که یکی از خیرین منطقه بوده و اگر کمکی می کرده، سری و مخفیانه انجام می شده است.
ـ شنیدم شرکت شما در کارهای خیر هم دستی داره؛ چند نمونه از اقدامات خیرخواهانه ی خودتون را برای ما شرح می دهید.
خدا توفیق داده که ما در سال بتوانیم کمک های مردمی از محل کارگاه انجام دهیم؛ کمک به شخص، کمک به مساجد، گلزار شهداء و ...؛ امسال، حدود 4 هزار تن مصالح کمک کرده ایم که نزدیک به 400 کامیون مصالح به ارزشی حدود 20 میلیون تومان می شود که بیشتر آن یعنی حدود 70 درصدش کمک به اشخاص بوده و به جزء این کمک های نقدی به مستمندان که دارای کارت مخصوص حقوق بگیری که ماهیانه دریافت می کنند.
ـ مرحوم پدرتان هم در کار پیمانکاری و تولید مصالح بودند؟
پدرم هم در پیمانکاری دسته دوم و کامیون داری کار می کردند، از اول پیمانکار حمل مصالح بودند؛ حتی به یاد می آرم زمانی که کوچک بودیم و لودر درست و حسابی گیر نمی اومد، ما می رفتیم کنار رودخانه ی دالکی و با دست مصالح و سنگ قلوه ها را بار کامیون می کردیم و آن را برای شرکت های بوشهر می بردند؛ از زمان قدیم در این کار بودیم.
ـ شما به جزء مدیریت شرکت صادقی، جای دیگری هم فعال هستید؟
من در حال حاضر در استان و شهرستان، عضو اتحادیه ی انجمن صنفی شن و ماسه استان، عضو هیات مدیره ی انجمن صنفی راه سازان استان بوشهر، عضو هیات مدیره ی انجمن خیرین مسکن ساز استان بوشهر، عضو هیات مدیره ی انجمن حمایت از زندانیان شهرستان دشتستان، عضو هیات امنای حوزه ی علمیه ی خواهران دشتستان و عضو هیات امنای مسجد حضرت مهدی (عج) هم می باشم.
ـ پس به جزء شرکت شن و ماسه ی صادقی، شرکت دیگری هم دارید؟
به جزء 2 کارگاه تولیدی شن و ماسه و آسفالت، 2 تا شرکت پیمانکاری هم داریم؛ یکی به نام شرکت مهس سازان و دیگری به نام شرکت معماران نقش رستم که جدیدا به شرکت سپهر سازه ی پارس؛ تغییر یافته که در کل استان به خصوص در شهرستان بوشهر، گناوه، دشتستان و اهرم فعالیت می کنند.
ـ با این حساب باید در فعالیت های عمرانی زیادی در استان شرکت کرده باشید؟
کم ترین جایی در استان است که عمران و آبادانی شده باشد و ما آن جا خدمت نداشته باشیم؛ جاده ی وحدتیه، سد رییسعلی، جاده ی شبانکاره، 80 کیلومتر جاده ی نمازگاه، تنگ ارم، دهرود، بوشکان و ... و مهم ترین جاده ای که از اول ساخته ایم، اتوبان گناوه ـ برازجان است که از گناوه تا پل چهار روستایی انجام شده و بقیه هم تا 6 ـ 5 ماه آینده تا خلیفه ای انشاءا... آماده عبور خواهد شد.
خدا این توفیق رو داده که از سال 81 به این ور بیشتر پروژه های روکش آسفالت شهرستان دشتستان را ما انجام داده ایم و البته قسمتی از شهر گناوه، بوشهر و اهرم؛ کلیه ی کارهایی که ما انجام داده ایم جزء الطاف الهی بوده و به کوشش شبانه روزی بچه ها، همه نمونه بوده است.
ـ شاخص ترین پروژه ی شما در این زمینه چه بوده؟
همه نمونه بوده اند خصوصا آسفالتی که سال 1377 تحت عنوان روکش آسفالت بوشهر ـ برازجان ـ کنارتخته انجام دادیم. در این طرح بالغ بر 130 کیلومتر از جاده را آسفالت کردیم که هنوز پابرجاست؛ معمولا روکش های آسفالت حداکثر هر 10 سال یک بار باید تجدید و بازسازی شوند و حتی سال گذشته که آمدند برای تجدید روکش این مسیر، مناقصه انجام دهند، بررسی کردند و دیدند نیاز به تجدید روکش ندارد؛ به خصوص در گردنه های مسیر که به خاطر شیبی که داشته موج دار شده بود ولی با تدبیری که ما انجام دادیم، خدا رو شکر از سال 77 تا الان دیگر مشکلی به نام موج بودن گردنه نداریم و این یکی از افتخارات ماست.
ـ تدبیر شما در این زمینه چی بود؟
ما یک بار کل آسفالت را، آسفالت تراشی کردیم و بعد یک لایه آسفالت به عنوان زیرسازی ریختیم و بعد روکش کردیم و کل سطح آسفالت را یک دفعه انجام دادیم و چون آسفالت عریض شد و ماشین ها از همه جای آن عبور کردند، در یک نقطه جمع نشد و موج ایجاد نشد و در این 14 سال نیاز به تجدید روکش نداشته است.
ممنون از این که وقتتون رو در اختیار ما گذاشتید، برای حرف آخر؟
تشکر می کنم از شما که زحمت کشیدید و وقت گذاشتید. انشاءا... حاصل این گفت و گوها هر چی هست، فرآیندش باعث شود که کارگاه های تولیدی بتوانند خدمت بیشتری به مردم ارایه کنند چون واقعا هر چه برای مردم انجام دهیم، کم است و مردم لیاقتشان بیشتر از این است و این هم همت مسئولین را می طلبد که کمک بیشتری به تولید کننده ها داشته باشند تا آن ها هم بتوانند روی پای خودشان بایستند؛ اگر واقعا مسئولین به خصوص استاندار محترم همتی نکنند و کمک نکنند، صد درصد کارگران بیکار می شوند؛ ما مانند مخزن آبی هستیم که اگر باز باشد و آب جایگزینش نشود، بالاخره خالی می شود؛ اگر واقعا اوضاع به همین شکل پیش برود، فروش نداشته باشیم، حمایت نشویم و فکری برای هزینه هایمان نشود، ما هم ناخواسته مجبور به تعطیلی و تعدیل نیرو می شویم.