بیست و نهم خرداد ماه مصادف با سالمرگ شهادت گونه ی دکتر علی شریعتی است. بدون تردید ایشان یکی از چند مصلح جهانی در دوران معاصر است. شریعتی از جمله اندیشمندان مسلمانی است که به دین به عنوان یک عامل و محرک قوی می نگریست.

او معتقد بود دین و مذهبی که به فریاد دنیای دینداران نرسد؛ به درد آخرتشان نیز نمی خورد. به همین خاطر پیرو سیره ی اسلافی همچون سید جلال الدین اسدآبادی و اقبال لاهوری، به اصلاح امور مسلمین می اندیشید و عامل قهقرای مسلمین را دوری آنان از ساحت انقلابی و اجتماعی اسلام می دانست. هر چند بسیاری از افراد بی انصاف، راه و جریان فکری شریعتی را انحرافی می دانند اما یقیناً معلم راستین انقلاب اسلامی، کسی غیر از شریعتی نیست. هم اوست که ضمن احاطه بر علم جامعه شناسی، تاریخ و حکومت های سیاسی جهان، با مطالعه ی عمیق در جوامع اسلامی، خصوصاً شیعی، راه برون رفت از بحران را تشکیل حکومت دینی می داند و جالب اینجاست که ایشان ساختار حکومت دینی را آنچنان که هم اینک در کشور ما اجرایی شده است؛ پیشنهاد می کند.

امروز، سی و نه سال از درگذشت ایشان می گذرد. به نظر می رسد که الان فرصت مناسبی است تا اندیشه و آرمان های این مرد بزرگ بدون احساسات و کینه یعنی بدون حب و بغض، مورد بررسی و نقد قرار بگیرد. گرچه دکتر شریعتی هم مثل هر اندیشمند دیگر، ممکن است در ارائه ی فکر و اندیشه ی خود، خطاهایی داشته باشد، کما اینکه شخصا به این اشتباهات اذعان کرده است و اجازه ی اصلاح کتبش را به آقای حکیمی سپرده بود اما تحقیقاً وجود چنین اندیشمندانی در کشور ایران که در عمر کوتاه چهل و چهار ساله خویش، منشأ خیرات و برکات فراوان سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و علمی گردید؛ مایه ی فخر و مباهات است. من فکر می کنم در لابلای کتب مرحوم شریعتی مؤلفه های بکر فراوانی وحود دارد که می تواند به درد ما و جامعه ی فعلی ما نیز بخورد. خلوص، شهامت، دینداری، دغدغه، بی تعلقی به زخارف دنیوی، همت عالی، علم ورزی، جوانمردی، تیزبینی و... از مهم ترین ویژگی های دکتر شریعتی است که می تواند مورد توجه همه ی اندیشمندان، دانشجویان و جوانان امروز ما قرار گیرد.

روحش شاد و راه سبزش همواره پر از رهروان چالاک باد.