مختار فیاض

امروز پنجشنبه نهم اردیبهشت، با وجودِ این که خودم به واسطه ی ابتلای به کرونا، در قرنطینه به سر می بردم، از طریق فضای مجازی، خبر ناگوارِ درگذشتِ دوست گرامی و فرهیخته ام جناب دکتر الله کرم لیراوی را دریافت کردم!
ایشان را سال هاست که می شناختم، و از نزدیک شاهد پژوهش های حوزه ی فرهنگِ عامه شان بودم.
شخصیت شادروان دکتر لیروای از چند بُعد برای من جالب توجه و شایسته ی تکریم بود:
نخست: این که همتی عالی داشت! او هیچگاه احساس خستگی نمی کرد و هر روز که بر عمرش افزوده می شد،  احساس می کرد که جوان تر و پویاتر شده است و برای انجام پژوهش های حوزه های مختلف آماده تر می شود. ایده های بدیع فراوانی در حوزه های مختلف ارائه می داد و هیچگاه کلام  و ایده هایش بوی کهنگی و ابتذال نمی دادند.
دوم این که با تواضع و فروتنی خاصی که داشت، ابداً در انتقال یافته های خود به دیگران، دریغ نداشت. سال ها به عنوان کارشناس حوزه ی فرهنگ عامه، با بیشتر برنامه های رادیو بوشهر همکاری صمیمانه داشت؛ من به عنوان تهیه کننده رادیو بوشهر، مطلقاً به یاد ندارم که حتی یک بار به ایشان، جهت بحث در برنامه ای زنگ زده باشم و جوابِ رد شنیده باشم.
سوم: آثار ارزشمندی که دکتر لیراوی تالیف و منتشر کرده اند، همگی از متن و بطن فرهنگ غنی جنوب جمع آوری شده است، آثاری که منحصر به فرد هستند و ضمن اینکه کمک بسیار زیادی به زنده نگه داشتن فرهنگ عامه ما کرده است، زمینه را برای محققان دیگر این حوزه، کاملاً مهیا و آماده کرده اند.
چهارم: او یک معلم بود و همواره روحیه ی معلمی خود را حتی پس از بازنشستگی نیز حفظ کرد؛ و به واسطه ی علاقه ای که به آموزش داشت، اخیراً نیز اقدام به راه اندازی آموزشگاه مهارت آموزی کرده بود و با آموزش مهارت های لازم، جوانان را برای ورود به بازار کار، آماده می کرد.
آخرین کتاب منتشر شده ی شادروان لیروای، مجموعه مقالات ارزشمند ایشان پیرامون مهارت و حرفه آموزی بود که حاوی ایده های خلاقانه اش در این حوزه است.
آخرین باری که با ایشان تماس گرفتم و جواب شنیدم، هفته گذشته بود، نتوانست صحبت کند، پیامک داد که "به علت درگیری به کرونا و گلو درد بستری هستم و نمی توانم صحبت کنم". و این هفته هر چه تلاش کردم که بتوانم جویای حالش شوم، موفق نشدم؛ چرا که  او نه توان پاسخِ تلفنم را داشت و نه توانِ ارسال پیامک!
هر چند عمر ۶۵ ساله دکتر لیراوی پُربار بود، اما انصافاً برای ایشان که سرشار از نشاط و امید و خلاقیت برای کار و پژوهش بود، رفتن هنوز خیلی خیلی زود بود. کاش مسئولانِ سیاسی کار ما که حتّی به جان این مردمِ مظلوم نیز  سیاسی می نگرند، قبل از این که لیراوی و لیراوی ها را از دست می دادیم، واکسن تهیه می کردند و بیش از این، جامعه ی مفلوک ما را عزادار و ماتمزده نمی کردند.
کاش...

(مختار فیاض-نهم اردیبهشت هزارو چهارصد)