غمچو:

...همیطحری که هاسی اَشخاللِ پاشِه ی خیابونه جاروف میکِردُم، رسیدُم وُ نونوُوی عَودِلا که نونِ فتوکپی دُرُس میکُنه. جاروفمِه نِهادُم ری زمین و یه کمی نشسُم شی سیَه یه کُنارِ کچیکی که دم خونه‌ی حاج عیوَضِه که یه کمی استراعت کُنُم. یه دِتا قورت اُو هم خاردُم اُما از بسکی گرم بی، بیشتر تش گرُفتُم. یه چن دقه ای که نشسُم، دوارته راس واویدُم جاروفمه ورداشتُم و میخاسُم نون خُرده یَلِ ری زمینه جاروف کنُم که یه کِشا یکی پَسَندری بُنگُم دا وُ گفت دی والا جاروفشون که کِردی، نریزشون تو سطل اَشخالی.

واگشتُم سیلِ پشت سرم کردُم تا یه پیرزن لاغر و لهوُزیه وُ همیطحر کمرخَل کمرخَل هاسی میا هَلُم. یه مشتِ مینِ سفیدش رِخته بی ری توریش وُ پیشونیش هم پُرِ چین بی. گفتُم بز و کهره داری ننه !؟ یه هسکه ی گتی دا وُ گفت ها، بز و کهره دارم. گفتم خو بُیَد یه کیسه ای، گُنینی، یه چی بیاری که بریزیشون داغُلِش. یه دِتا نیلونِ دو گوشه ای دراُوُرد و گفت خوفِت نبو، اُوُردُمه خوم. بعدش نشس ری زمین و گیرِ جَعم کردنِ نون خورده یَل واوی. همیطحری تند تند شَهپال میکِرد و میرِخت تو نیلونَل. گفتم چن تا بز و کهره داری ننه ؟ سرشه جموند و هیچی نگفت. گفتم سی فروش هم داری کهره ی کچیک !؟ بازَم هسکه دا وُ چی نگفت. سیلِ نیلونَل کِردُم تا پُر واویدنه اُما هنی هاسی تند تند جَعم میکنه. گفتم اَرّرّه، مِی گَلّه داری که ایقه نون خوردِه جَعم میکنی !؟ یه کشا راس واوی وُ گفت تو از دلِ مو، چه خِوَر داری !؟ چه میفهمی که هاسی چه میکشُم وُ روزگار ؟

اِی بز و کهره داشتُم، روزگارُم ایطحری بی !؟ بعدش شروع کِرد وُ تعریف کِردن که دِتا بِچَش تو تصادف مردنه وُ هف هش تا نوه ی کچیک باقی نهادنه سیش. پیرزنو قُوه اش نمیرسه ئی بچه بارَلِه سیر کنه. نه پیل و پِله ای داره وُ نه کسی کمکش میکنه. گفت ئی نون خورده یَلِ خشکه میبرُم خونه. میریزُم شون تو یه تشتی وُ پُی اُو دوارته خمیرشون میکنُم و وشون نون دُرُس میکنم تا ئی بیزونَل بُخارِن. گفت عندالله جوری واویده اوضاع وُ احوالُم که پیلِ یه نونی هم ندارُم. گفتم خو سی چه ایقه تند تند جعم میکنی !؟ سرشمه جموند و گفت سی محض ئی که مو خوم تَهنا نیسُم که ایطحریه وَعضُم. صدتا آدم هسن که شو وُ روز میآن میگردِن دیندِی نون خشکه تا خمیرش کنن و پاش نون دُرُس کنن! اِی مَعطَل کنُم، پاکشه وَرُم مییِرِن. بعدش دِتا دسشه کِرد بالا وُ یَک نِرفینی وُ چن تا آدم کِرد که اِی مو جُی خدا بیدُم، یه ثانیه هم اَمونشون نمیدادُم.