بانو بوشهری/برازجان:

دختر نازک نارنجیِ من که نمی شود به اندازهٔ سرسوزنی باهاش شوخی کرد و بدتر اینکه در این مواقع نمی توانم بگویم تو به کی رفتی که اصلاً نمیشه باهات شوخی کرد چون همهٔ انگشت ها به سمت خودم نشانه می رود، به تازگی دارد از دنیای حروف و کلمات سر در می آورد. امروز رویِ در اتاقش با مداد روی کاغذ نوشته ایست و چسبانده به در اتاقش، دستم را گرفته آورده می گوید: ببین نوشتم ایست وارد اتاقم نمیشین وقتی دارم تمرکز می کنم کاردستی درست می کنم.

فکر می کنم ایست برای دنیای آدم بزرگ ها معنایِ ملموس و واجبی ندارد، ایست های صادره از هیچ منبع و مرجعی برایمان قابل اعتنا نیست. حتی اگر سرپیچی از بازدارنده ها به هلاکت مان بیانجامد.

اینکه مردم شبیه دولتمردانشان می شوند یا حکومت دست پرورده همین جامعه است را باید یک کارشناس و تحلیلگر بیاید وسط و با چند تا مثال درست و حسابی تلنگری به شعورمان بزند اما بدیهی تر از این نمی شود که وقتی حکومت دارد زور می زند و از هر آنچه تحت قوه قهریه در چنته دارد برای جمع کردن اوضاع به کار می برد اما ملتی پیدا می شود که فرمان ایست برایش در حد همان تخمه شکستن پایِ یک سریال آبکی تلویزیون است که بعد تُفش می کند. چون سفر و شمال رفتن و سرپیچی را یا از طفولیت به طرز باشکوهی با خودش حمل کرده، یا همین جامعه به خوردش داده است.

ایست هایی که آزادی را پَر دهد و لگام بیندازد بر پیکرهٔ ملت ها نه قابل دفاع است نه متمدنانه.‌ اما سخن این است که گاهی پایبندی به فرمان ایست ها خودِ سلامت، خودِ فرهنگ، خودِ آزادگی است.