بهرام نكيسا:
در آستانه هفته دفاع مقدس قرار دايم. هفته دفاع مقدس هفته اي است كه ياد آور امام ، شهيدان ، خانه به دوشي بخشي از مردم عزيز كشورمان و نجواي هركه دارد هوس كرببلا بسم ا.. ، هفته تجليل از تمامي مردم ايران است . آري ياد امام شهدا ما را مي برد كرببلا.
هر چه كه امروز داريم مديون ايثار هشت سال دفاع ملي ومقدس مردم است. دفاع ملي ومقدس درسهاي فراموش نشدني دارد.
 كافي است با مقايسه وضع امروزايران با عراق بخوبي متوجه شويم كه بر خوردار از چه آثار با ارزشي هستيم كه ناشي از ايثار، مقاومت و شهادت جوانان خصوصا و مردم عموما مي باشد.
عراقي كه برخوردار از تمامي امكانات و حمايتهاي قدرت هاي دنيا بود و ايراني كه تنها متكي به جوانانش بود البته با عنايت خداوند.
 ما همواره نيازمند اين مي باشيم كه در عرصه دفاع ملي فارغ از اختلاف سليقه هاي داخلي عمل نماييم لذا بر متوليان اين مهم است كه در اين حوزه دقت ويژه مبذول دارند.
حفظ روحيه آمادگي در برابر تهديدات در كنار پرداختن به امور روزمره زندگي نكته قابل اهميت و موضوع حساسي است. نكند بوي دنيا ماها را غافل نمايد. چرا كه شيطان در كمين انسان است. نكند شرمنده شهيدان و نسلهاي آينده شويم.
مجموعه فعال در عرصه دفاع مقدس برخوردار از تجربيات گرانسنگي مي باشند كه در كنار انرژي بالاي نسل جديد مي تواند گره گشاي بسياري از مشكلات و معضلات ناشي از بي تدبيري هاي گذشته گردد. چرا كه به تعبير مقام معظم رهبري تفكر جهادي كار امد ترين  تفكر است.
تفكر مكتب دفاع مقدس، دنيا خواهي نيست، خدمت است. كه روزي در سنگر جبهه هاي نبرد نظامي، روزي در عرصه مديريت و سازندگي كشور، روزي ديگر در عرصه ديپلماسي جهاني، روزي در عرصه دفاع از فرهنگ و ارزشها، روزي در قامت آمر به معروف و نهي از منكر متصديان امور و چه بسا روزي با خانه نشيني و عزلت مسئولانه ، معنا يابد و هرچه باشد دنيا طلبي نيست.
در يك كلام ، بازماندگان عرصه خون و شهادت نه وام دارند و نه وام خواه، سهيم در مبارزاتند اما سهم خواه پيروزي ها نيستند. وجه تمايز آنان اخلاص ايشان است. و اخلاص چيست؟ اعتراف مي كنم كه تعبيري رساتر از بيان شگفت انگيز انديشمند بزرگ انقلابيمان در توصيف اخلاص نيافتم. از همين رو اين نوشتار را با اين سخن زنده ياد دكتر علي شريعتي در تبيين اخلاص به پايان مي برم :

خدایا! اخلاص ! اخلاص !
و می دانم ای خدا ، می دانم که برای عشق زیستن و برای زیبائی و خیر ، مطلق بودن ، چگونه آدمی را به مطلق می برد، چگونه اخلاص این وجود نسبی را ، این موجود حقیری را که مجموعه ای از احتیاج هاست و ضعف ها و انتظار ها ، “مطلق“می کند!
در برابر بیشمار جاذبه ها و دعوت ها و ضرر ها و خطر ها و ترس ها و وسوسه ها و توسل ها و تقرب ها و تکیه گاه ها و امید ها و توفیق ها و شکست ها و شادی ها و غمهای همه حقیر  - که پیرامون وجود ما را احاطه کرده اند و دمادم ما را بر خود می لرزانند ، و همچون انبوهی از گرگ ها و روبا ه ها و کرکس ها و کرم ها ، بر مردار «بودن » ما ریخته اند، با یک خود خواهی عظیم انقلابی ، که معجزه ی ذکر است و زاده ی کشف ِ بندگی ِ فروتنانه ی ِ خویشتن ِ خدایی ِ انسان است - ناگهان عصیان می کند ، عصیانی که با انتخاب ِ تسلیم ِ مطلق به حقیقت ِ مطلق ، فرا می رسد و از عمق ِ فطرت شعله می کشد و سپس با تیغ ِ بوداوار ِ بی نیازی و بی پیوندی و تنهایی ، “مجرد “می شود و آنگاه از بودا فراتر می رود و با دو تازیانه ی «نداشتن» و نخواستن همه ی آن جانوران آدم خوار را از پیرامون ِ انسان بودن خویش می تاراند و آنگاه، آزاد ، سبکبار، غسل کرده و طاهر ، پاک و پارسا، «خود »شده و «مجرد»و «رستگار» ! انسان شده و بی نیاز ، به بلند ترین قله ی ِ رفیع  معراج ِ تنهایی می رسد و آنجا همه ی «من» های دروغین و زشت را ، که گوری است بر جنازه ی شهید ِ آن من ِ راستین و زیبا و خوب ، که همیشه در آن مدفون است و از چشم خویش نیز مجهول و از یاد خویش نیز فراموش ، فرو می ریزد، با «ذکر» ، با «جهاد ِ بزرگ» و با «مردن پیش از مرگ» از درون ، به هجرت آغاز می کند ، هجرت از آنکه هست ، به سوی آنکه باید باشد.
تا…
به اخلاص میرسد و «بودنِ آدمی »به خلوص !خالص شدن برای او بروی او ،
اخلاص: «یکتایی»!
آری ، یک توئی !
آنگاه اینچنین «بنده ی خاشع »، که به بندگی خدا گونه ای شده  است در زمین و اینچنین «دوستی خاکی»،
که در دوست داشتن ، خدائی شده است ، چه ! دوست داشتن اگر به اخلاص رسیده باشد ، دوست را با دوست مانند می کند
از زندگی زنده تر است و از خوشبختی جدی تر!
نیاز ، هراس، چشم داشت ، حق شناسی ، حق کشی ، خطر ، امنیت ، سود و زیان ، دشمنی ها و دوستی ها ، نفرین ها و آفرین ها ، شکست ها و توفیق ها ، شادی ها و غم ها…