حیدر کاشف
ویژه نامه گذشته "هامون" پیرامون انتخابات شورا حاوی نقدهایی بود که گرچه از نظرگاه برخی از همشهریان و البته شوراییان نه نقد، بل که «سهم خواهی» تعبیر شد، اما در نهایت تاسف شاهد بروز و ریشه دار شدن مسایلی گردید که شورای شهر را عملن از کارایی مطلوب بازداشته است. نوشتن از عملکرد چند ماهه شورا چنان دشوار به نظر می آید که نگارنده سخت در خم کوچه اول مانده است، نه منبع موثقی برای پیگیری کارکردهای شورا وجود دارد و نه پایگاهی خبری و نه اطلاع رسانی شفافی.
هرچه هست ازگزارشات نشست هایی است که بسیارش غیر علنی بوده یا رسمیت نداشته است.
اینکه امروز و پس از چند ماه ازآغاز به کار شورا تنها موضوع جالب نظر، درگیری ها و اختلافات درونی شورا باشد، امری ست که نه خوشایند مردم است و نه رسانه ها و اصحاب قلم. مردم از آنسو که اموراتشان در این میان معلق مانده و رسانه هم از آن جهت که بی تقصیر، متهم به جنجال سازی می شوند. ولی ما ناچاریم که آنچه بر ما و شورا رفته است را بازنویسیم.
زلزله که آمد، شورا عملن جلساتش رسمیتی نداشت، چراکه ائتلاف چهار نفره ناراضی از انتخاب شهردار با عدم حضور خود مانع از به حدنصاب رسیدن شمار اعضا شدند، تا 11روز پس از زلزله و باز با همان شیوه دیرین که در گذشته نیز یادآور شده بودیم حلقه آَشتی در جلسه شورا بسته و دعای وحدت خوانده شد، باز هم این «ریش سفیدی» بود که جایش را به قانون داد، جلسات متعددی بدون رسمیت یافتن و یا تصمیم خاصی سپری شد. پرسشی که در این میان به ذهن میرسد این است که تکلیف این چند ماه هدر رفته، چه می شود؟ مگر جز اینست که هر ثانیه از وقت نمایندگان بنا بر احکام الهی متعلق به بیت المال است؟آیا این چیزی غیر از تضییع حق مردم است؟
از بحث ائتلاف و دودستگی گذر می کنیم، چون پیشتر بسیار گفته ایم ولی زمانی که از دید عملکرد شورا می نگریم در می یابیم که همین اختلافات امروزه، به بحث های مدیریت شهری نیز کشیده شده است.
متاسفانه گماردن افرادی با تخصص های نامربوط در گذشته و حال در شورا و شهرداری باعث تلف شدن سرمایه های ملی نیز شده است. درگذشته شورا طرحی را برای آرامستان جدید آماده می نمود و میلیون ها تومان پول مردم نیز هزینه شد، طبق گفته های سال های پیش، همه نظرات کارشناسی اعمال شد، اما شورای کنونی با یکی دو ایراد دم دستی مانع از پیشرفت پروژه شد و به دنبال محلی دیگر دست به دامان بنیاد شهید شده اند. جالب تر این که شورا و شهرداری نیز به هیچ روی در این مورد همداستان نیستند، شورا خبر از تعطیلی پروژه می دهد و شهرداری آگهی مناقصه همان پروژه را منتشر می کند. حدود یک ماه بعد عضو دیگر شورا خبر از توافق جمعی شوراییان و مسئولین ذیربط برای تعطیلی پروژه مذکور می دهد.این عاقبت عدم نگاه دراز مدت مسئولین به مسائل شهری ست. این سرانجامی است که همواره گفته ایم درکنار تعهد و خوشنامی، تخصص نیز لازمه کار اصلی اعضای شوراست.
در بحث واکنش شورا به زلزله و عملکردش نیز که ناگفته پیداست شورایی که به گفته یکی از اعضا به پنج نفر تقلیل یافته بود، نمی توانست کارکرد خاصی داشته باشد چراکه تصمیم گیری و رسمیت یافتن جلسات نیازمند حضور دستکم شش نفر در هر جلسه است.
  هرچه صفحات سایت های خبری را جستجو کردیم، هیچ پایگاه اطلاع رسانی رسمی وابسته به شورا یافت نشد؛ جز اخباری در سایتهای خبری شهر که آن هم یا بیان اختلافات و موضع گیری ها بود یا گزارش دو سه نشست شورا با مسئولین شهرستان و کمیسیون های شورا. در میان همین نشست ها نیز هرچه پرسه زدیم هیچ مصوبه خاصی مشاهده نشد، تنها پرسش و پاسخ بود و طرح تیتر وار و کلیشه ای مشکلات شهری.
تنها یکی از نمایندگان شوراست که سایتی شخصی را به گزارش دهی به مردم اختصاص داده که این خود حرکتی هر چند کوچک، اما درخور ستایش است که لزوم وجود "بولتن خبری ویژه شورا" را بیش از پیش هویدا می کند.
در نخستین جلسه کمیسیون  طرح برنامه ریزی شهری شورا، پیشنهاداتی مطرح شد که متاسفانه هیچکدام به سرانجام معینی نرسید. بحث دانشکده علمی کاربردی شهرداری که با نظرات مخالف اعضا و شرکت کنندگان کمیسیون برای بررسی بیشتر به معاونت اجتماعی فرهنگی سپرده شد، که این عملن به معنای به محاق رفتن این ایده است. پس از آن هم موضوع مؤسسه فرهنگی ورزشی شهرداری مطرح شد که بنا بر مخالفت های شهرداری برخلاف شهرهای دیگر کشور از تیم داری و سرمایه گزاری در ورزش مبرا گردید.
از این دست جلسات در این چند ماهه بسیار اندک بوده است، یا نشست بحث و بررسی با مسئولین چند سازمان بوده یا رسیدگی به امورات ریز و درشت شهروندان که آن هم از معضلات و از عدم شفافیت موضوعیت شوراهاست، برای مردم که بعضن جایگاه این نهاد را با شورای حل اختلاف اشتباه گرفته اند.
به باور من شورا هنوز به همان دردهای همیشگی مبتلاست./ج