غلامرضا شاکری

مقدمه:  
در شرایط حساس کنونی و اوج درگیری‌های نظامی ایران با رژیم غاصب و کودک‌کش اسرائیل ــ که بنیان آن بیش از ۷۰ سال پیش نه بر حاکمیت مشروع، بلکه بر مهاجرت سازمان‌یافته، تجاوز و کوچ اجباری مردم فلسطین استوار شد ــ شاهد تکرار الگوهای خطرناک تاریخی در عرصه‌ی داخلی هستیم. این رژیم که تجاوز به کشورهای همسایه از جمله عراق، مصر، اردن، لبنان و سوریه را در کارنامه دارد، امروز با حملات تروریستی، سایبری و روانی، تمامیت ارضی ایران را نشانه رفته است.

حمله‌های ناجوانمردانه‌ی رژیم صهیونیستی، از ترور دانشمندان هسته‌ای و فرماندهان نظامی تا کشتار مردم عادی، تنها بخشی از این توطئه‌ی گسترده است. دشمن با بهره‌گیری از جنگ ترکیبی (هوایی، سایبری، تروریستی و روانی) و با کمک مزدوران داخلی، از طریق شبکه‌های ماهواره‌ای و فضای مجازی، عملیاتی فریبکارانه را برای تضعیف روحیه‌ی ملی، تخریب زیرساخت‌ها و تجزیه‌ی ایران پیش می‌برد.

 رفتار اسرائیل پس از سقوط حکومت سوریه و حملات مکرر به نقاط استراتژیک این کشور، نشان می‌دهد که هدف نهایی آن، حاکمیت کشورهای ضعیف، مطیع و فاقد قدرت بازدارنده ساختن همه کشورهای بی ثبات در خاورمیانه است.

اکنون شاهد هستیم برخی با بهانه‌گیری از الگوهای رفتاری داخلی در زمینه های مختلف با پس زمینه های ذهنی خود، نه تنها به تضعیف جبهه‌ی خودی می‌پردازند، بلکه غافل از آنند که این رویکرد، تکرار فجایع تاریخی است.

 به عنوان نمونه در دوره‌ی قاجار شکست در جنگ‌های ایران و روس و انعقاد عهدنامه‌های ننگین ، محصول نفوذ عوامل بیگانه و رشوه‌گیری وزیرانی چون میرزا ابوالحسن شیرازی بود که منافع ملی را فدای منافع شخصی کرد یا جدایی هرات: چشم‌پوشی از این شهر استراتژیک ــ با وجود آمادگی مردم برای دفاع ــ تحت فشار و خیانت مشاوران داخلی و بی عملی حاکمان زمان و استعمار انگلیس رخ داد که تا کنون نیز با گذشت بیش از ۲۰۰ سال داغ این خیانت ها بر دل  مانده است و قابل بخشش نیست.  

سازوکارهای تضعیف روحیه‌ی ملی؛ نقشه‌ای کهن با ابزاری نو:  

در هر دو دوره، گروه‌هایی با بزرگ‌نمایی قدرت دشمن و کوچک‌شماری توان داخلی، جامعه را به تسلیم سوق می‌دادند. امروز نیز با تاکتیک‌های مشابه، ایران را «ضعیف»، «منزوی» و «در آستانه‌ی فروپاشی» تصویر می‌کنند. سه خطر اصلی در این زمینه عبارتند از:  

۱. تجزیه‌طلبی نرم: ترویج خودکم‌بینی و تردید در توان ملی.  

۲. خودباختگی فرهنگی: پذیرش روایت دشمن به بهانه‌ی انتقاد از حکومت.  

۳. تخریب نمادهای مقاومت: تضعیف نهادهای دفاعی

درس‌های تاریخ برای امروز:  

۱. وحدت ملی، پیش‌شرط امنیت: هرگونه تفرقه‌افکنی داخلی، تهدیدات خارجی را تشدید می‌کند.  

۲. دفاع از تمامیت ارضی، وظیفه‌ای فراجناحی: همان‌گونه که مردم در دفاع مقدس، با وجود اختلافات، در برابر صدام متحد شدند.  

۳. نقد منصفانه بدون تخریب هویت جمعی: پاسداشت وحدت به معنای نادیده‌گرفتن نقد نیست، بلکه مستلزم پرهیز از بازی در زمین دشمن است.  

۴. افزایش آگاهی نسبت به جنگ نرم: شناخت الگوهای تاریخی خیانت و مقاومت، سلاحی ضروری در برابر توطئه‌های مدرن است.  

تاریخ ایران گواهی می‌دهد که ضعف داخلی، اصلی‌ترین عامل شکست‌ها بوده است. امروز نیز تنها با وحدت ملی، هوشیاری نسبت به توطئه‌های روانی دشمن و پاسداری از اقتدار دفاعی می‌توان مانع تکرار فجایع تاریخی شد. دفاع از ایران ــ فراتر از هر گرایش سیاسی ــ وظیفه‌ی همگانی ملتی است که می‌داند:  

«تضعیف روحیه‌ی ملی، پیروزی را پیشکش دشمن کردن است، آیندگان نیز این غفلت تاریخی ما را هرگز نخواهند بخشید.»