بهرام نکیسا

ناباورانه در بهار سفر نمود و با رفتنش بخشی از بوستان شعر محلی جنوب خزان گرفت.
زنده یاد استاد فرج الله کمالی مرد صبر و تقلا و علم و حلم و هنر و ادب، در ردیف دیگر شاعران محلی سرای فرهیخته استان بوشهر، زنده یادان حاج علی مرادی، محمد بیابانی، محمد حسن آرش نیا و ایرج شمسی زاده و ...، از جمله مفاخر نادر و گنجینه گرانبها و ارزشمند فرهنگ و ادب منطقه بود.
بدون تعارف و اغراق فرج الله کمالی شاعر و محلی سرای کم نظیر و فوق‌العاده خوش ذوق و مردمی در جنوب ایران بود. هم او که از فرق سر تا نوک پا عاشق و بیقرار دشتسون بود، سروده هایش سرشار از بوی نخلستان و باران و دشت و بیابان و عشق است.
واژه ها از ذوق و هنر او به پرواز در می‌آمدند و فضا و روح آدمی از عطر شعرهایش به وجد. چون نخل استوار و کلامش چون خرمایی دشتستان شیرین بود.
در صدای نجیب و شعر و شخصیت صبورش، عشق به فرهنگ و مردم لبریز بود. آنگونه که خود در یکی از سروده‌هایش چنین می سراید:
"دلی بی‌عشق شعری خش نسازد
 کسی با چوب تر آتش نسازد
 اگر جان در کمان ننهاده باشی
 ترا شهنامه هم آرش نسازد".
او با گویش شیرین محلی دشتستان، زیبا شعر می سرود. شعرهائی که از درد و زندگی، امید و تجربه و عشق حکایت دارد.
بحق که استاد فرج الله کمالی با سروده هایش حافظ فرهنگ و ادبیات و گویش شیرین محلی بود.
اهل فرهنگ و ادب و هنر و علم و اندیشه سرمایه های ارزشمند و تکرار نشدنی می باشند. آنان را باید یافت، معرفی و تکریم نمود و قدر آنان را دانست؛ که زود دیر می شود!
در بیان شخصیت علمی و فرهنگی و ادبی مانا یاد استاد فرج الله کمالی قلم نگارنده شکسته و قاصر است.
آنچه که تقدیم گردید تنها ادای احترام و گرامی داشت یاد و نام و خاطره آن ادیب عزیز و فراموش نشدنی در سالگرد کوچ غمگنانه اش بود.
یادش گرامی باد.
خداوند متعال رحمتش فرماید.