احمد خواجه حسنی

به نام خدا
جامعه ایرانی مدت هاست متکثر شده ، ماتریکس ذهنی اینان در قالب های پیش فرض نمی گنجد و جامعه رویکردهای مونولوگی را بر نمی تابد، بی گفتگوست جامعه امروزی ترکیبی از سه فرهنگ ملّی، مذهبی و مدرن است ، حاکمیت امّا ظرف چهار دهه گذشته به نحوی از انحاء با دو فرهنگ موجود (ملّی و مدرن) در تقابل بوده تا بدین سان با کاربست رویه های جامعه ستیز و با اعمال تنش سیاست فرهنگی مابین این سه ، و تحمیل برخی مؤلفه ها، فرهنگ مذهبی را به زعم خود قدرت و اعتباری بخشند و فرهنگ غم پروری را به نوعی نهادینه کند غافل از اینکه باد کاشته و طوفان درو می کند.
مردمان این جامعه به تقریب آگاهند که بنا به دلایلی ، نظام ارزشی جامعه فرو پاشیده و جامعه نظام ارزشی جدیدی برگزیده ، در این وضعیت اولویّت سیاست گذار بر ایجاد تعادل و توازن فرهنگی است نه تقابل و تخاصم به این دلیل ساده و به اعتبار سخن هانا آرنت : «هنگامی که‌ در چنین شرایطی مردم با چنگ و دندان ،حقی را از آن خود می کنند، دیگر پس گرفتنش محال است» ، بنابراین با توجه به تغییرات اجتماعی حادث شده و مفروض بر اینکه شادی و نشاط را به عنوان یک شاخص کلان مرتبط با توسعه، رضایت اجتماعی وکیفیت زندگی در نظر بگیریم ، در این مقطعی که با جامعه ای تکیده و چروکیده منبعث از هزار و یک شب مصائب کلانی از جمله سوء مدیریت ها و تهدیدات دائم الوجود خارجی مواجهیم ، اجازه دهید نبض جامعه با شادی و نشاطی به سان برگزاری قاعده مند فستیوال کوچه تنظیم شود ، خالی از فایده نیست با توجه به اینکه این روزها با عوامل آمریکایی در حال مذاکره هستید از عیان ترین لباس جلوه و فرهنگ اجتماعی(نشاط) در ایالات متحده امریکا بپرسید تا به این مهم نائل شوید که اهمیت نشاط در روابط انسان ها، دومین جمله بیانیه اسـتقلال آمریکاست کـه بـه درستی از شـادی بـا تعبیر «حق جدایی ناپذیر انسان ها» یاد کرده است.

✓ همان بهتر که دائم شاد باشیم، زهر درد و غمی آزاد باشیم...