،،قدرت مظاهری،،
...
کریسمس مبارک، ولی انگار پیلات دوباره داره دَسّاش رو می‌شوره که آماده‌ی یه فرمانِ جدید بشه.
کریسمس مبارک، ولی انگار باز فریسیان دارن برای دنیا و مردمش تصمیم می‌گیرن.
کریسمس مبارک، ولی انگار یهوداها خودشون رو جا کردن توی لباسای مسیح و قایمکی قاه‌قاه دارن می‌خندن بهمون.
کریسمس مبارک، ولی انگار مجبوریم از ترس، تا بانگِ خروس، هزارهزار بار مسیح رو انکار کنیم.
کریسمس مبارک، ولی جای یه دونه جلجتا، تمامِ گوشه‌کنارای دنیا، هزارتا تپه‌ی بزرگتر از جلجتا روییده که هرروزه فرزندای آدم رو روشون به صلیب می‌کشن.
کریسمس مبارک، ولی همه‌ی خونه‌های امنِ خدا تبدیل شدن به بازارایِ مکاره‌ای که کاسبای دین، دارن از تنورای داغِ‌شون، نونای گرم و روغنی درمی‌آرن.
کریسمس مبارک، ولی هزاران‌هزار مسیح، هرروزه صلیبای محکم و سنگی‌شون رو، رو دوشِ‌شون حمل می‌کنن و هیچ‌کسی صدای شکسته‌شدنِ استخونای کتفِ‌شون رو نمی‌شنوه.
کریسمس مبارک، ولی انگار زیاد، مبارکی و میمنتِ چندانی دیده نمی‌شه توی اوضاع و احوالِ دنیا.
کریسمس مبارک، ولی حالِ هیچ‌کسی خوب نیس انگار.
کریسمس مبارک، ولی می‌تونم قسم بخورم که اون بچه‌هه برای خدا تعریف کرده همه‌ی قصه‌مون رو.
همون کودکِ سوری که ترکش خورده بود و چن‌دقیقه قبل از مرگِش، توی بیمارستان، به دکتر گفت : ،،همه‌چی رو به خدا می‌گم!،،
کریسمس مبارک بچه‌ها، ولی مطمئنم همه‌چی رو گفته به خدا. مطمئنم گفته، وگرنه دلیلی نداشت حالِ دنیا و آدماش اینقده بد شده باشه یه‌باره!