امید دریسی

وضعیت هک شدن برخی جایگاه‌های سوخت در سراسر کشور را همگان از طریق انواع رسانه‌های دیداری، شنیداری، مکتوب و برخط دیدیم، شنیدیم و خواندیم. بنابراین هیچ نیازی نیست وضعیتِ پیش آمده را که در زمرهٔ حملات سایبری تعریف می‌شود و علاوه بر این که ناشی از ضعفِ مدیریتی است و به لحاظ امنیتی هم قصور تلقی می‌شود، کمتر یا بیشتر از آن‌چه هست بازتاب دهیم. کمترین کار این است که پیش‌بینی‌های لازم انجام شود تا کمتر در این سطح دچار غافل‌گیری شویم! (البته تا آخرین لحظهٔ نگارش این یادداشت، مدیرعامل شرکت ملی پالایش و پخش فراورده نفتی با اعلام این‌که تاکنون ۴۰۰۰ جایگاه وارد مدار شده‌اند و ۱۲۰ جایگاه باقی‌مانده نیز امشب فعال می‌شوند، امکان سوخت گیری با کارت سوخت را از صبح فردا امکان‌پذیر دانست.)

بله، ممکن است هر جایی از این کرهٔ خاکی با چنین مشکلاتی مواجه شوند اما آیا در جاهای دیگر نیز مثل مسؤولان ما کماکان در حالِ صدورِ دستور هستند یا این‌که پیش‌بینی‌های لازم را یک بار برای همیشه انجام می‌دهند؟ این‌جا البته در نوع خود و جالب‌تر از «تفکرِ دستور»، مرجعِ ضمیر است که یکی پس از دیگری به راه خود ادامه می‌دهند! دستور به بورس، به اقتصاد، به خودروساز، به دلار، به... و آخرین دستور نیز که به وزیر نفت برای بررسی موضوع و رفع اشکال بوده است و هیچ ضمیری هم مرجع خودش را پیدا نمی‌کند!
«دستور» در پادگان‌ها هم رنگ باخته و روش‌های جای‌گزین در حال تمرین است دوستان! مسؤولان ما احیاناً گمان نمی‌کنند کشورداری همه‌اش برآیندِ دستور نیست؟

کشورداری اگر به دستور بود که به قاعده دلارِ ۷۰ ریالیِ ۴۰ سال پیش نمی‌بایست اکنون به ۵۰۰ هزار ریال می‌رسید!

کشورداری اگر به دستور بود بی‌گمان دریاچهٔ اورمیه هم خشک نمی‌شد! بلاشک طالبان هم برابر دستور رئیس‌جمهورِ ما می‌بایست حق‌آبهٔ هیرمند را برای‌مان رها می‌کرد! می‌بینیم که همه چیز به دستور نبود و نیست البته.

کشورداری اگر به دستور بود که با یک فرمان همه یا هر چیزی حل شود که نام کشور معجزه‌ها بر آن می‌نهادند تا ما نیز صاحب عصای حضرت موسی می‌شدیم و به اذن خداوند دریاها را می‌شکافتیم و مشکلات را حل می‌کردیم! نه‌خیر، مهربانان و جانانِ ما، این‌گونه نیست! حتی ماشین‌آلات و ربات‌ها و سیستم‌های هوشمند نیز که طبق «دستور» کار می‌کنند قبل از آن برای‌شان برنامه تعریف کرده‌اند! پس می‌بینیم این‌گونه نیست که بدون «برنامه‌ریزی» و پلن‌های جای‌گزین بتوان به موفقیت دست یافت. برای هر حرکت و چشم‌اندازی، «برنامه‌ریزی» و مدیریتِ صحیح و پیش‌بینی‌های لازم است که ما را سر آخر برابر با هدف‌گذاریِ تعیین شده به سر منزل مقصود می‌رساند.

امیدواریم مسؤولان به دور از شعار کشور را در ریل «برنامه‌ریزی» صحیح مدیریت قرار دهند و مثلاً به جای آن که هنگام سیل پاچه‌های خود را در گِل فرو ببرند و یا با مشکل فعلی در عرضهٔ سوخت روبرو شوند، بنشینند و بهترین تصمیمات را در حوزهٔ «برنامه‌ریزی» رقم بزنند.