غمچو:

میگُم بعضی وَختَل فکر کِردن هم چی خوُویا. میشینی یه دو سه ساعت فکر میکنی، میوینی تا هاسِی یه چیَلی سیت معلوم ویمو.

دیگ، بعدی که جاروف کِردُم وُ یه گُلی مُرده ای هم اُنداختُم تو سطل اَشخالی ( نَمی کَمو تُرمَحک واویده پُی یه شُرِ لَکّی سیِی خِفَهش کِرده بی وُ اُنداختیدِش تو خیابون ) نشسُم شی سیَه مُخِ کُید و رفتُم تو فکر.

ور خوم فکر کردُم که از سال هشتادوهشت به بعد، هاسِی وامیگردیم عقب. مثِ ئی فیلمَلِ تخیلی هَسی که آدمل تو زمان، عقب و جلو وِیمِنا، همیطحری. مث مسافرلِ اتوبوسی واویدیمه که راننده دنده عقب گرُفته وُ تو گردنه یَلی که پُی  هُزارتا انا و انزلنا و چارقل و آیت الکرسی وُ مشقّت رفتیدیمه بالا، ایسو پُی سرعت هاسی وامیگردنمون دومَن.

سال هشتادوهشت، واگشتیم وُ سال هفتادوهشت که دانشجوُوِلِ بیزونِه وُ بالا پِرد میکِردِن دومَن.

سالِ نِود وُ نود و یک، پاک مردم وُ دسِ محمود خسّه واویدِیدِن وُ میگشتِن دیندِی یکی که سر و جناسِش مث آدم بو وُ حرفلِش هم مث حرفَلِ آدمیزاد بو. اُنگار واگشتیدیم وُ سالَلِ هفتادوچار، هفتادوپنج که ملت یه جور دیه خسّه واویدِیدِن وُ دیندِی خاتمی میگشتِن.

سال هُزاروچارصد به بعد هم خو اُفتادیمه دیندِی حجاب و گیر دادن وُ دخترل و پُسرل که مینِشونه چِطحری کنن و چطحری گپ بزنن و چطحری بخندن و چطحری صحرا برن و چطحری چی بُخارن و چطحری سیل کنن و چطحری لِواس بَر کنن و چطحری زندِی کنن اصلا. دقیقاً واگشتیمه وُ سالَل دهِی شص که کمیته دسِ آدمله میکِرد تو سطل رنگی وُ پِنس میزِه تو پِشونی دخترلی که مَقناشون یه کمی پس رفته بی.

چی خاصی نمیخوام بُگُم. فقط میخوام بگم اِی وُ همی دس فرمون که دنده عقب گرُفتیمه وُ هاسی ری وُ پس میرِیم، برِیم جلو، کم کم میرسیم وُ سالَلِ پنجاوُهشت و پنجاوُهفت و بعدِش هم خدای نخاسه ...

(به قولاً پ.ن : ایقه گندکاری و زُشتک بازی دربیارین وُ مردمه خسّه وُ درمونده کنین که یه انچوشکی مث پهلوی هم امیدوار واوو که بُخا بیا ایران. عندالله هاسی چه میکنین پُی خوتون و پُی ما وُ پی ئی دی بوُایَلی که نورَلِ چیشِشونه تو جنگ دادِن سی شُمانَل؟ یه کمی وُ خوتون بیاین وُ قدرِ ئی مردمه بیشتر بفهمین. حق ئی مردم، ئی زندگی و روزگار نی. حقشون ئی نی. کِی گفتُمه سیتون. اِی خدا اِی شاه هم یکی مث مونه داشت، ئی ذاتی سرش نمی اُومه...)