احمد خواجه حسنی

سروده اند که؛
صبر و ظفر هر دو دوستان قدیمند
 بر اثر صبر، نوبت ظفر آید...

در ایران امّا آنگونه که از شواهد پیداست آپشن ظفر برای مردم بینوا غیر فعال است و عملاً کاربردی ندارد! صرفاً بدین دلیل که زندگی مردم درمانده در طول بیش از این چهاردهه همواره با تلاش برای بقاء یا عبور از بحران و پیچ و خم های متعدد و پیاپی ملازم بوده است و مردم هماره صبر و استقامت پیشه کرده اند، پس این ظفر کجاست و چرا نوبتش فرا نمی رسد ؟
چرا خلاف وعده لسان الغیب بر اثر صبر، نوبت به فلاکت و قهقرا رسیده است؟

البته جانب انصاف را نمی توان رها کرد، در یک نگاه کلی تقسیم کار مسئولین در مسیر درستی قرار دارد که همان نقطه عطف صبر و ظفر است بدین معنا که "خوردن و بردن از برخی آنها و صبر و مقاومت از مردم" باشد فی الواقع کاملا درست و اصولی ریل گذاری شده و از این بابت مشکلی نیست و نگارنده به نوبه خود صمیمانه و قدر شناسانه سپاسگزار است!

اینکه تقریبا ۷٠ درصد از مردم ایران زیر خط فقر نسبی هستند{۱} تنها خلف وعده خواجه حافظ است و کمترین قصوری متوجه برخی مسؤلین بی کفایت نیست!

شوربختانه مدت زمان مدیدی است، نشاط اجتماعی از جامعه رخت بر بسته و فرهنگ غم پروری وجه غالب روزمرگی هاست.
عجب عدالت تلخی که شادمانی‌ها فقط برای شما اتفاق می‌افتد!

آورده اند که؛  گرسنگی تن گرسنگی روح را به همراه خواهد داشت.
 انسانی که زندان نیازهای مادی است موجودیست خالی از غنای روح و نیز جامعه ی گرسنه استعداد دد و دیو پروری را بیشتر از هر چیز دیگر دارد!
مادامی که افرد جامعه برای این‌ که اخلاقی زیست کنند بایستی از بام تا شام دوندگی کرده و شب‌هنگام وقتی سر بر بالین می‌گذارند تازه ندانند که آیا موفق بوده اند یا نه، کوچکترین ارتباطی به کارآمدی و توانمندی مسؤلین ذیربط ندارد، بدون تردید تلاش و تکاپوی این قبیل افراد بر اساس استانداردهای مقاومتی نبوده یا صبر و استقامت را به درستی پیشه نکرده اند!
سوء مدیریت اینجا یک سوء تفاهمی بیش نیست!
صدای خُرد شدن استخوان مردم هم یک تصور خام و وهمی بر پایه شایعات بی اساس است!
همانطور که شاعر اشاره دارند؛
باور کنید حال و هوامان مساعد است
این شایعات شیوه ی برخی جراید است...

آندره تارکوفسکی در یکی از دیالوگ های فیلم سولاریس می گوید "شرم، احساسی است که انسانیت را نجات خواهد داد"
به زعم نگارنده،ما مردم بایستی همزمان با صبر، شرم هم پیشه کنیم، شرم کنیم تا نجات یابیم...
از جور زمان صبوری و از روی مسؤلینی که فلسفه مسؤلیت را فرصتی برای ذوب شدن در خدمت به جامعه هدف می دانند و حرف و عمل آنها مجمع تناقض است، شرم کنیم، به اغلب احتمال دوستی صبر و ظفر در ایران جواب نداده، لیکن صبر و شرمساری همزمان چاره ی کار ماست!
اصحاب کهف صبوری کردند به مقام رسیدند و جاویدان شدند، ایوب پیامبر صبر کرد رستگار شد، یعقوب پیامبر صبر کرد به هدفش رسید، مردم صدر اسلام زیر تازیانه‌های جهالت صبوری کردند به رسالت و ریاست رسیدند ولی مردم ایران چه؟{۲}

مگر غیر از این است که در منطق حکومت علوی اگر کسی به خاطر مسئولیتش دارای امتیاز و احترامی شد، این موضوع نباید اخلاق و رفتار او را با مردم تغییر بدهد و او را از مردم دور کند،حال امّا تعمیق فاصله مردم و دولت منشاء از کدامین اتفاق است؟
کار جامعه سیاست زده ی امروزی از شعائر و توصیه به صبر و مقاومت گذشته و آیه دان ها پر شده است...
قدما می گفتند سیاست عرصه فعلیت فضیلت است، اما امروزه با سوء مدیریت های موجود هر چه در این راه پیش تر می رویم،پس تر رفته ایم!!!
آمار بالای شیوع بیماری‌های اعصاب‌ و روان در ایران براساس آخرین غربالگری به این دلیل است که صبر را با حوصله تلفیق نکرده ایم!
پس بیایید حداقل در این یک مورد،همه تقصیرات را گردن گرفته، دو قطبی کاذب موجود را کنار نهاده و همگان شرم کنیم، صبر خالی که راهگشا نیست!
سعی کنیم حوصله را چاشنی صبر و پایداری کرده و امیدوار باشیم چرا که، رسیدن به حالتی که از هرگونه امیدی دست بشویی، یکی از تعاریفِ جهنم است...

به راستی خیابان، موزه ی روباز شناخت جامعه است، حقیقت خشن این است که اگر در جامعه ای ساختار اجتماعی درست بنا شده باشد، ضعیف، ناتوان و فقیری وجود نخواهد داشت.
اگر فقر و اسراف در جامعه‌ای نباشد، نشانه این است که آن جامعه در تراز عدالت قرار دارد.شکاف طبقاتی و فقر نشانه بی عدالتی هاست.

در انتها، نگارشِ جمله معروف محبوس سنت هلن (ناپلئون) خالی از فایده نیست ؛
افسوس، که من پی نبردم که در قلب مردم عوام الناس چه گنجینه ای از عواطف پاک و احساسات قابل تقدیر وجود دارد که اگر زمامداری بدان ها تکیه نماید حکومت یا سلطنت او تزلزل ناپذیر خواهد شد.

✓  تجویز راهبردی
• به گمانم در این وانفسا کار از تشریح و واکاوی هرم مازلو گذشته است، مفروض بر اینکه امنيت و معيشت را دو عامل حياتي در جهت قوام و دوام هر جامعه ای قلمداد کنیم، این دو به دلیل مکمل بودن نیاز به برقراری توازن دارند، غفلت از هر یک، دیگری را نیز به مخاطره خواهد انداخت.
• به زعم نگارنده، بهترین و اساسی ترین شکل مبارزه با زیاده خواهی امریکا و استکبار جهانی، بازگشت به دامان مردم و تقویت جبهه مقاومت داخلی نیل به همبستگی و رضایت اجتماعی است  و لا غیر...

پ ن؛
۱_ مراد دهداری استاد اقتصاد در گفتگو با انطباق
۲_ انطباق