اتحادخبر-ساناز دانشگر: فاطمه سروری بانوی ورزشکار برازجانی از 15 سالگی ورزش را شروع کرده است و رشته های مختلفی را تجربه کرده است. این خانم  سختکوش موانع و سنگ اندازی ها را پشت سر  گذاشته و با ایمانی که به خود داشته است حضور پر رنگی در ورزش استان بوشهر و شهر برازجان داشته و ورزش پیلاتس را برای اولین بار وارد باشگاه آفتاب کرده  و رشته بدمینتون را احیا نموده است. وی در گفتگو با اتحادخبر برایمان از پشتکار و تجربه های  تلخ و شیرین ورزشی خود، حامیان ورزش، کمبود امکانات، شاگردان  و دوستان خوب، مسئولین و ... می گوید که شما را به ماحصل این گفتگو دعوت می کنم.

فاطمه سروی متولد سال 1361 در برازجان است. او در یک خانواده فرهنگی بزرگ شده و متاهل است. این ورزشکار از سن 15 سالگی ورزش را شروع کرده و حدود ده سال است مربی بدمینتون می باشد.
ورزشکار برازجانی مربی آمادگی جسمانی، بدنسازی، آیروبیک و مربی گری پیلاتس (ورزش درمانی) دارد و به مدت سه سال است باشگاه ورزشی بانوان آفتاب را راه اندازی کرده است. او همچنین کوهنوردی نیز می کند.





 شروع به ورزش با تمام محدودیت ها

فاطمه سروری به شروع ورزشی خود اشاره ای دارد و می گوید: با توجه به علاقه شخصی ام به ورزش از دوره نوجوانی با تمام محدودیت هایی که از طرف خانواده ها داشتیم و آن ها اجازه نمی دادند اما ورزش می کردم. آن موقع ورزش رزمی می کردم. راستش مشوق خاصی در زمینه ورزشی نداشتم. بعد از ازدواج همسرم موافق ورزش کردنم بود و سنگ اندازی نمی کرد. همسرم هیچ زمانی برای ورزش منعم نکرد که این خود بزرگ ترین  تشویق در جامعه است. به جرات می توانم بگویم  تنها حامی من در زمینه ورزش در شهرستان دشتستان همیشه آقای اطمینان بودند. همچنین استادهای خیلی خوبی در زمینه ورزش داشتم. آقای اقدسی، خانم ارشدی که همه جا گفته ام که استاد من بوده اند.


تجربه رشته های مختلف ورزشی

این ورزشکار که تجربه رشته های ورزشی مختلفی را دارد برایمان از رشته هایی که در این سال ها کار کرده است می گوید: در سال های ورزشی ام رشته کوهنوردی  را کار کرده ام و هنوز ادامه می دهم. اکثر قله های چهار و پنج هزاری ایران را فتح کرده ام. حدود دوازده سال است که کوهنوردی می کنم و این رشته را به صورت حرفه ای کار می کنم. رشته بدمینتون را تا مربی گری پیش رفتم و فعلا بخاطر کرونا سالن بدمینتون تعطیل شده است. در رشته  های بدنسازی مدرک هایی را گرفته ام و ده سال در باشگاه بدنسازی پروشات و سه سال است که مستقل بدنسازی کار می کنم. والیبال ، فوتسال و دو و میدانی  کار کرده ام. رشته شنا را به صورت حرفه ای کار کردم. رشته کراسفیت را برای اولین بار در باشگاه آفتاب آوردم. کراسفیت را خصوصی آموزش دیده ام و در ایران مدرک مربی گری کراسفیت برای بانوان نداریم.

 دو و میدانی را بیشتر دوست دارم

از مربی جوان برازجانی دلیل جابجایی و تغییر در رشته های ورزشی را جویا می شوم که در پاسخ به من می گوید: به طور کلی من ورزش کردن را دوست دارم. هر رشته ای جذابیت خاص خود را دارد. اگر بخواهم بگویم کدام رشته را از همه بیشتر دوست داشته ام؛ رشته دو و میدانی بوده است. اگر توانایی آن را داشتم و آقای پاکدامن نرفته بود. من هنوز دو و میدانی را ادامه می دادم. در سنی نبودم که برای قهرمانی بروم، در نوجوانی موانعی داشتم که بیشتر تفریحی ورزش می کردم البته  قصد حرفه ای کار کردن برای قهرمانی را نداشتم.

 مسئولین تنها برای عکس گرفتن می آیند

فاطمه سروری می گوید: چند سال در شیراز زندگی می کردم. رشته بدمینتون را دوست داشتم امتحان کنم که دیدم بسیار جذاب و خوب است و ادامه دادم. بعد که به برازجان آمدم ؛ پرس و جو کردم که به من گفتند: یک زمانی بدمینتون در برازجان بوده و مثل اینکه کسی استقبال نمی کرده و رشته آن منحل شده است. دوره مربی گری را در بوشهر گذراندم و در برازجان به اداره ورزش رفتم که آقای معلم آن موقع بود و خانم ریاستی مسئول امور بانوان بودند. به آن ها گفتم می  خواهم استارت رشته بدمینتون را در برازجان بزنم که به من گفتند: ما هیچ کاری برایت نمی کنیم. هر کاری می خواهی خودت با هزینه شخصی انجام بده و بعدا فاکتور برای ما بیاور تا هزینه ای که کرده ای را ما متقبل بشویم. ده سال پیش سیصد تومان هزینه کردم و تور بدمینتون گرفتم. در خط کشی زمین خانم ارشدی خیلی به من کمک کرد. خانم ارشدی بنده خدا هیچ کس قدرش را در برازجان نمی فهمد. ولی واقعا اگر در این شهر سمتی داشت خیلی باعث پیشرفت ورزش می شد. بدمینتون را راه انداختیم و خیلی هم استقبال خوبی از این رشته  شد و در چند مسابقه استانی مقام آوردیم. شاگردانم به مسابقات کشوری رفتند و مقام آوردند. تمام این ها بدون حامی بود. غیر از آقای اطمینان که همیشه حمایت کردند. رئیس اداره یا مسئول امور بانوان هیچ کاری نمی کردند. تنها موقع عکس گرفتن می آمدند. کسی حمایتی از ما نکرد.

بانویی که برای اولین بار رشته پیلاتس را به برازجان آورد

 این ورزشکار اولین بانوی ورزشکاری است که رشته پیلاتس را در برازجان شروع و راه اندازی کرده است. او درباره این رشته می گوید: رشته پیلاتس را به برازجان آوردم که هنوز در برازجان ناشناخته است. این رشته چند سالی است که به ایران آمده ولی در برازجان کسی با آن آشنایی نداشت که دوره مربی گری آن را در بوشهر گذراندم. با هزینه شخصی کلاس خصوصی گرفتم. تنها باشگاهی که رشته پیلاتس را به شکل حرفه ای کار می کند ما هستیم. چون بقیه باشگاه ها کار می کنند ولی مدرکی ندارند. پیلاتس یک ورزش درمانی است برای افرادی که آسیب دیده اند. دیسک کمر، دیسک گردن، زانو درد دارند و نمی توانند ورزش کنند. پیلاتس یک ورزش اصلاحی است برای افرادی که آسیب دیدگی دارند. این رشته را برای اولین بار در دشتستان من شروع کننده آن بودم.  اکثر شاگردانم در این سانس راضی بودند و می گفتند: خیلی  دردمان کمتر شده و راحت تر شده ایم.  این ورزش عضلات را تقویت می کند.


حس خیلی خوب از استقبال شاگردان

از مربی بدمینتون می پرسم: چه حس و حالی از احیا و شروع ورزش هایی که نام بردید دارید؟ او در پاسخ به من می گوید: حس خیلی خوبی ازاینکه می دیدم خیلی استقبال می شود داشتم. مثلا رشته بدمینتون خیلی علاقه مند داشت. پریسا دهقان یکی از شاگردانم که مقام استانی و کشوری آورد در مدرسه کار می کرد و بعد از اینکه دیپلم گرفت دیگر نمی توانست این رشته را به دلیل نبود آن ادامه بدهد. بعد که ما راه اندازی کردیم به ما پیوست و چند مقام آورد.

صمیمی با شاگردان

از ورزشکار برازجانی می پرسم: بین دوستانتان به باوفایی و صمیمی بودن معروف هستید. این حس از کجا می آید؟ او در پاسخ به من می گوید: بعضی چیزها واقعا ذاتی است و دست خود آدم نیست. همه دوستانم به من محبت دارند. آدم های دور و بر من همه خودشان آنقدر خوب هستند که هر وقت کسی به من می گوید: فلانی از تو تعریف کرده است. من می گویم: صد درصد از خوبی خودش است. چون تا آدم خودش خوب نباشد از کسی تعریف نمی کند. اطراف من خیلی آدم های خوب هستند و انرژی مثبت می دهند.

دوست خوب حس امنیت می آورد

از فاطمه سروری می پرسم: در برهه ای از زمان ورزشکارانی مثل مهتاب خدری و فاطمه ریاحی کسانی بودند که هم استانی نبودند ولی ورزشکارانی بودند که ساکن برازجان شده بودند. در آن زمان شما به آن ها خیلی کمک کردید. این حس خوب از کجا سرچشمه می گیرد؟ این دو شخص از دوستان خیلی خوب من هستند. آن ها در اینجا غریبه بودند ولی آنقدری که بدرد من خوردند فکر نمی کنم منی که برازجانی هستم به درد آن ها خورده باشم. چون خیلی خوب است که آدم دوست خوب در کنار خود داشته باشد. دوست خوب برایم احساس امنیت می آورد وقتی یک نفر مثل مهتاب یا خانم ریاحی در کنار خودتان داشته باشید.

فعال کردن کوهنوردی بانوان/ نیازی نیست خانم ها به آقایان وابسته باشند

بانوی کوهنوردی که زمانی نائب رئیس هیئت کوهنوردی استان و شهرستان بوده است از اقداماتی که در این زمینه انجام داده  است یاد می کند و با تاکید به این نکته که خانم ها بدون آقایان همه کاری می توانند انجام دهند می گوید: در زمانی نائب رئیس کوهنوردی استان بودم. آن زمان اصلا دستمان باز نبود. آقای مریدیان رئیس هیئت بود. برای آنجا هر کاری نیاز به بودجه دارید. وقتی نظر یا طرحی را ارائه می دهی و سریع به تو می گویند ما بودجه نداریم. چه کاری می توانی انجام بدهی؟ هیچ. نائب رئیس شهرستان که بودم و آقای اقدسی رئیس هیئت بود و عالی بودند. همانطور که گفتم: از استادهای بزرگ من هستند که خیلی چیزها از او یاد گرفتم. چه اخلاقی و چه ورزشی بسیار از آقای اقدسی آموختم. آقای اقدسی برای فعالیت بانوان در رشته کوهنوردی چندین سال قبل خانم ارشدی و خانم شهاب زاده بودند که خیلی فعال بودند.آن ها کوهنوردی را کنار گذاشتند. من که نائب رئیس هیئت کوهنوردی شهرستان شدم، کوهنوردی بانوان را فعال کردم. گروه کوهنوردی مخصوص بانوان راه انداختم. تاکید دارم که خانم ها بدون آقایان همه کاری می توانند بکنند. نیازی نیست به آقایان وابسته بود. کوهنوردی بانوان گروه خیلی بزرگی داشتیم که خیلی ها هم سنگ اندازی می کردند. خیلی اذیت شدیم ولی تا آنجا که توانستم خیلی کوهنورد تحویل شهرستان دادم. خیلی از خانم هایی که الان حرفه ای فعالیت می کنند با ما  شروع کردند.

آقای اطمینان باعث تحول در ورزش های همگانی شد

او در ادامه می گوید: نائب رئیس هیئت همگانی شهرستان نیز بودم که چند مسابقه برگزار کردیم. وقتی آقای اطمینان آمد هیئت همگانی جان گرفت و خیلی فعالیت های آن ها بهتر شد. آقای اطمینان باعث تحول در ورزش های همگانی شد. بخصوص ورزش بانوان کامل متحول شد. الان ما خیلی مربی بانوان داریم.

سعی کرده ام در باشگاه  محیطی امن  برای شاگردانم فراهم کنم

دو تن از شاگردانتان خیلی با شما صمیمی هستند؛ مهتاب بوستانی و فاطمه قهرمان پور. آنقدری که مثل مادر یا دوست صمیمی با شما هستند. چطور می شود شاگردی تا این اندازه صمیمی و وابسته شود؟
با همه شاگردانم دوست هستم. تقریبا با همه خوب هستم مگر اینکه طرف خودش انرژی منفی داشته باشد که از آن فاصله بگیرم. بچه هایی در سن فاطمه  و مهتاب که همسن پسر خودم هستند. نیاز به حمایت دارند. نیاز به دوست دارند. وضعیت جامعه الان مخصوصا برای دخترها خیلی فجیع است. بخصوص در منطقه ما که تفریح و سرگرمی ندارند. بیشتر تفریح آن ها ورزش کردن است. مخصوصا فاطمه قهرمان پور که قهرمان است. کل زندگی اش را برای ورزش گذاشته است. اگر دخترانمان را به راه درست نیاوریم در جامعه به کار خلاف کشیده می شوند. سعی می کنم شاگردانم را در باشگاه نگه دارم. سعی می کنم وابسته اشان کنم که هر روز باشگاه باشند و ورزش کنند. تفریح و استراحتشان در باشگاه باشند. وقتی که کسی انرژی اش را در باشگاه تخلیه می کند، آن‌ هم باشگاهی که محیط امن باشد. دیگر فرصتی برای کار دیگری(کار اشتباه) پیدا نمی کنند. مهتاب بوستانی عالی است و نسبت به سن خود دختر فهمیده و با شعوری است. همیشه می گویم دختر 16 یا 17 ساله نیستی بلکه 37 ساله هستی. هر برنامه کوهنوردی که می روم برای من خاطره است.  بچه هایم که در مسابقات مقام می آوردند جز شیرین ترین خاطرات زندگی من است.

خانواده ام با ورزش کردنم هیچ مشکلی ندارند  

از بانوی ورزشکار می پرسم: خانواده مخالف ورزش کردن و کوهنوردی  شما نیستند؟ در جوابم می گوید: نه خدا را شکر در خانواده مشکلی با ورزش کردن ندارم و همسر و پسرم مشکلی ندارند. تا الان شده که ده روز برنامه کوهنوردی داشته ام ولی مشکلی نداشتند. اینقدر مردم شهر حرف می زنند که شوهرش ناراضی است و طلاق گرفته و ... خوب اگر همسرم مشکلی داشت در این ده سال جلوی من را می گرفت. حرف و حدیث هایی که مردم نمی دانم واقعا از کجا می آورند.  منظورم ورزشکارانی است که خودشان دارند فعالیت می کنند.




مسئولین  هیچ کمکی در شرایط شیوع کرونا به ما  نکردند

فاطمه سروری با گلایه از مسئولین در شرایط سخت کرونا که باعث تعطیلی چند ماهه  باشگاه ها شد می گوید: مسئولین اصلا در زمینه تعطیلی به دلیل شیوع کرونا کمک نکردند. الان همه گرفتار قسط و بدهکاری هستند. من هم کلی وام برای راه اندازی باشگاهم گرفتم. متاسفانه با تعطیلی باشگاه ها کل قسط ها عقب افتاد. خدا رو شکر من همسرم در کنارم بود و مشکل مالی نداشتم. ولی خیلی از مربیان به مشکل برخوردند. خیلی از باشگاه داران آسیب دیدند. بانک ها که اصلا حمایت نکردند. حساب ضامن ها را از ماه پنجم بستند. اداره ورزش که با اعتراض همه مربی ها وام 14 درصد داد که اصلا به نفع ما نبود. وقتی باشگاه تعطیل است. من چرا وام بگیرم و از کجا قسط پرداخت کنم؟ مسئولین در شیوع کرونا هیچ کمکی به ما نکردند. باشگاه تا چهار ماه تعطیل بود.

آرزوی خوب برای شاگردان

این مربی بدنسازی جوان برای شاگردان خود آرزوی خوب و آینده درخشان را می بیند و می گوید: برای شاگردانم آرزوهای خوب دارم. واقعا دوست دارم همه آن ها موفق باشند. آن هایی که برای قهرمانی می روند. یکی مثل خانم الهام بخش خیلی ورزشکار موفقی است و آینده خیلی روشنی دارد. خانم الهام بخش همسن من است ولی اینقدر این خانم باانگیزه است و توانمند است که آینده خیلی روشنی دارد و مقام آورده است. در حرفه خود مقام طلا آوردند که متاسفانه کسی به آن توجه نکرد. الان دارند برای مسابقات کشوری دوباره آماده می شوند. خانم فاطمه قهرمان پور که تازه اول راه است و تا الان کلی افتخار برای شهرستان و استان آورده است. با تلاشی که می کند باز هم می تواند افتخارآفرینی کند. بیشتر آرزوهای خوبم برای بچه هایی است که ورزش می کنند.

بانوان به خودشان اهمیت بدهند؛ آن ها خیلی قوی هستند

فاطمه سروری توصیه ورزشی خود را اینگونه به بانوان می گوید:  به بانوان توصیه می کنم به خودشان اهمیت بدهند. خودشان را ببینند. الان خانم های منطقه ما هر چند نسبت به قبل خیلی بهتر شده است. قبلا که کل زندگی خانم ها خانه داری و بچه داری و شوهر داری بود و به خودشان اهمیت نمی دادند. افرادی مثل ما هم که آن زمان تابوشکنی می کردیم و در اجتماع فعالیت داشتیم. هزار حرف و حدیث در آن بود. الان خیلی خانم ها بهتر شده اند. باز هم خانم های منطقه ما خیلی اعتماد به نفس پایینی دارند که نمیدانم چرا اینطوری هستند.  بانوان ما خیلی قوی هستند و در هر زمینه ای شروع کنند قوی هستند ولی اعتماد به نفس پایینی دارند.

مربی نما خیلی داریم

مربی برازجانی به آفت های اصلی در ورزش بدنسازی و مربی گری می پردازد و می گوید: مشکل اصلی که در شهرستان در رشته های ورزشی داریم این است که ما مربی نما خیلی داریم. مثلا: طرف دو سال سابقه ورزشی دارد و هنوز شاگرد است. شما با دو سال ورزش کردن مربی نمی شوید. مربی گری خیلی تجربه و سابقه می خواهد. خیلی خودت باید فعالیت کرده باشی تا بتوانی به دیگری آموزش بدهی. دو سال  است که دارد ورزش می کند یا ژنتیکی اندام خوب یا قدرت بدنی خوبی دارد. چهار تا عکس از خودش می گذارد و چهارتا تبلیغ می کند و مدالی که گرفته است را تبلیغ می کند و مربی می شود.

 مسئولین جلوی افرادی که بدون هیچ استانداردی در خانه کار می کنند را بگیرند

او در ادامه می گوید: الان بعضی ها بدون هیچ استانداردی در خانه کار می کنند. روی فرش شاگردانش را تمرین می دهد. شما وقتی باشگاه می خواهید بزنید بازرس از هزار جا می آیند و تایید می کنند. چون بحث سلامت جسمانی است. الان چند نفر در خانه داریم که فعالیت می کنند و فقط بالای تبلیغات است. طرف اصلا مدرک مربی گری ندارد. یکی از آن ها شاگرد خودم در پروشات بود. بعد که دوره مربی گری برگزار شد دوره دید. فقط در در رشته بدنسازی کار کرده بود و هیچ پیش زمینه ای در هیچ رشته دیگری نداشت. الان در خانه مربی گری می کنند. مسئولین هم خبر دارند. مسئولین چرا هیچ کاری نمی کنند. ما که این همه هزینه کرده ایم و باشگاه زده ایم با آن ها باید الان در یک سطح باشیم. نمی دانم چرا مسئولین هیچ کاری نمی کنند. کسی که خود هنوز ورزشکار است و الان دارد شاگرد پرورش می دهد. این ها همه فردا ورزشکار و افراد ناقص تحویل جامعه می دهند.

یکی از بزرگ ترین مشکل شهرستان دشتستان کمبود امکانات است

ورزشکاری که سال ها رشته های مختلف ورزشی را تجربه کرده است به سختی هایی که در دوران ورزشی کشیده اشاره ای دارد و می گوید: سختی های ما همه به کمبود امکانات برمی گردد. شما از هر ورزشکاری در شهرستان دشتستان بپرسید می گوید: امکانات نداشتیم. ما واقعا امکانات نداشتیم. مثلا می خواستیم فوتسال تمرین کنیم: از خود بچه ها پول می گرفتیم. برویم چهارتا قیف بگیریم. توپ فوتبال اصلا استاندارد نبود یا مثلا بدمینتون که کار می کردم خیلی از چیزها نمادین بود. به بچه ها می گفتم در ذهنتان تصور کنید که مثلا اینجا یک مانع است. امکانات نبود. درآمد هم نبود. مثلا برای استعدادیابی بچه ها را دعوت می کردیم. شهریه ها را نمی توانستم زیاد بگیرم چون خانواده ها پرداخت نمی کردند و از آمدن فرزندشان جلوگیری می کردند. خیلی از شاگردانم توان پرداخت شهریه نداشتند می گفتم: اشکال ندارد. از جیب می گذاشتم. خیلی وقت ها از بوشهر خرید می کردم. هیچ کس حمایت نمی کرد. مجبور بودیم خودمان همه کار انجام بدهیم. کمبود امکانات یکی از بزرگ ترین مشکل شهرستان دشتستان است. باز هم خدا بیامرزد اموات آقای اطمینان را واقعا مدیونش هستم. به جرات می توانم بگویم خیلی وقت ها از جیب خودش گذاشت و کمک کرد. ما دهه شصتی ها پس مرو هستیم و با همه کمبودها ادامه دادیم. بخاطر علاقه ادامه دادیم.

رژیم غذایی کار مربی باشگاه نیست/ تبلیغاتی که با وسوسه کردن، سلامت مردم را در خطر می اندازد

مربی باشگاه ورزشی آفتاب به شدت به برخی از باشگاه های ورزشی  نقد دارد و می گوید: برای آنکه بانوان شهرمان برای سلامت اهمیت قائل شوند باید ابتدا فرهنگ سازی صورت گیرد. خیلی از باشگاه ها فقط با تبلیغات کارشان می چرخد. مثلا تبلیغ می گذارد: چربی سوزی تضمینی در کوتاه ترین مدت. خوب طرف وسوسه می شود. می رود در دو ماه با رژیم غیر اصولی 6 کیلو کم می کند. ماه سوم یا کمردرد گرفته یا زانو درد گرفته است. اصلا فکر سلامت نیستند و بحث مالی را در نظر می گیرند. هیچ کس هم نظارت و پیگیری نمی کند. ما که سمینار تغذیه می رفتیم. اساتید تغذیه می گفتند: منی که مربی ورزشی هستم اجازه رژیم دادن ندارم. من که مشاور تغذیه نیستم. کارشناس تغذیه خیلی چیزها را در نظر می گیرد و رژیمی به شما می دهد که مخصوص شما است.
الان در برخی باشگاه ها یک رژیم در کشو دارند و این را کپی میگیرند و به همه ورزشکاران می دهند. خیلی ها مکمل های چربی سوز در باشگاه می فروشند و هیچ کسی نظارت نمی کند. بازرس می فرستند و به بوفه گیر می دهد.(درد دل یکی از مربیان). هر کس هر کاری دلش بخواهد می کند. نظارت هم نمی شود.


تشکر و قدردانی

فاطمه سروری از همه کسانی که حامی او در مسیر ورزشی بوده اند قدردانی می کند و می گوید: تشکر ویژه از آقایان اطمینان، زاهدی فرد، اقدسی و از خانم ارشدی است که هیچ کس قدرش را در شهرستان نفهمید. خانم ارشدی خیلی زحمت برای ورزش بانوان کشید. در هر مسابقه ای که از او بخواهی از جان و دل و جیبش مایه می گذارد. مدتی که نائب رئیس بدمینتون بود خیالمان خیلی راحت بود. تمام هماهنگی ها را انجام می داد.


صحبت پایانی

ورزشکار فعال برازجانی در پایان می گوید: خیلی جاها مسئولین هم دستشان بسته است. آقای کمارج اگر بتواند کاری کند حتما انجام می دهد. خیلی ها هم بودند که نمی خواستند کاری کنند و اصلا برایشان مهم نبود. الان خدا را شکر با وجود آقای زاهدی که خیلی برای باشگاه ها کار می کند. خیلی خوب هستند. اقای اطمینان و آقای کمارج خیلی خوب بودند. البته مشکل امکانات داریم که آن هم باید از بالاتر بودجه بدهند که در اختیارشان نمی گذارند.