عبدالخالق عبدالهی :

در گویش دشتستانی ، ما به " تیله " ، تیرمویه می گوییم و جنگزده های خوزستانی به آن گلوله می گفتند و بدون اغراق نصف اوقات فراغت دوران کودکی ما با "تیرمویه" بازی سر شد . دو تیرمویه بادنجونی یا پرچمی یا نفتی رنگ و دو چاله کوچک به اسم "کُول" به فاصله دو متری از هم می کندیم با دو همبازی ، تنها لوازم این سرگرمی مفرح بود و از صبح تا شب "تیروم کُول ، تیروم جاش و تیروم دَر" می گفتیم و تیله می پراندیم.

در تیرمویه بازی غیر از دقت ، محاسبه و چابکی ، چاشنی شانس هم لازم بود و من اولی و دومی رو که اصلأ نداشتم  سومی هم چنگی به دل نمی زد ، اهل " گناهی کردن " و "دست آوردن "هم نبودم بنابراین همیشه می لوئیدم و تیرمویه های نازنینم را از دست می دادم. البته بعضی والدین با تیرمویه بازی موافق نبودند و آن را نوعی قمار می دانستند و هرگاه فرصتی بدست می آوردند تیرمویه بچه ها را توقیف می کردند . من هم اگر گاهی " تیروم کُولَم" می گرفت و تیرمویه ای می بردم دچار توقیف خانگی می شدم .

بخاطر دارم یکسال تابستان پدرم مکتب  گذاشته بود و به من و بچه های همسن و سالم در مسجد ولات جُزمَک و قرآن می آموخت. پدرم با تیرمویه بازی مخالف بود و یک روز صبح زود قبل از شروع  جُزمَک خوانی ، طی طرحی غافلگیرانه بچه ها را تفتیش بدنی کرد و از جیب و خشتک و لیفک آنها حدود شصت – هفتاد تیرمویه درآورد و ظهر تیرمویه های مصادره ای را جایی در خانه پنهان کرد.

من که جای تیرمویه ها را یاد گرفته بودم هر روز دور از چشم پدر چند تیرمویه  مصادره ای برمی داشتم و می رفتم توی کوچه با بچه ها مسابقه می دادم  و تیرمویه های خودشان را به خودشان می باختم . بیچاره پدرم خوشحال که نهی از منکر کرده و ریشه قمار را در ولات خشکانده ، من هم کیف می کردم که آقا زاده شده ام و صاحب رانت بی حساب و کتاب تیرمویه ای ... یادش بخیر عجب دورانی بود