*اصغر علی خانی

سال ها پیش دوستی تعریف کرد : در چِلّه ی گرما ، آن هنگام که باد گوشه ای کز کرده وخورشید با شدت، هُرمِ خویش را بر گُرده ی دشتستان می کوبید و عرق از فرقِ سر تا ناخن پا ناودانی ساخته ؛ وارد اداره ای شدم برای امرِ خیری- نه از آن ها که میان عوام مرسوم است- به اتاق دوستِ شفیق و یارِ غارِ زمان دانشجویی ام که اکنون مسئولیتِ خطیری داشت، پا گذاشتم.

بعد از سلام و احوال پرسی ، باز کردنِ دفتر تاخورده ی تقدیر و تفرّج در گوشه کنارِ بازارِ مکاره ی دنیا، فرمودند : فلانی بی رو در بایستی خواهش می کنم اداره را در این مدتی که بنده مسئول بوده ام ، نقد کن. سپس سخن را با یکی دو گفتار ائمه مثل :ِ " بهترین دوستان من کسانی هستند که عیب هایم را به من گوشزد کنند ."چاشنی داد که مرا در این امر تیزتر کند.

گفتم : عزیزِ برادر ، مرا از این امر معاف فرما چون اولاً بنده نه دکتر "زرین کوبم" و نه ملک الشّعرا " بهار" . ثانیاً به قول زنده یاد " چخوف" نمی خواهم خرمگسی باشم که روی بدن اسب بنشینم و او را از حرکت باز بدارم . ثالثاً بگذار سلام علیکمان برقرار باشد چون بدترین فحشی که به یک مسئول می توان داد این که بگویی از اداره ات خوشم نیامد آن وقت با تو دشمن خونی می شود. خلاصه از او اصرار و از ما انکار...

وقتی دیدیم گوی به راه است و میدان فراخ. او را به گوشه ی رینگ برده و تمامِ عیوب را از صدر تا ذیل با مصداق بر سرش کوبیدم. با چشمانِ خویش دیدم که دم به دم سرخ و سیاه می شد و دانه های عرق روی صورتش قِل می خورد. رگِ گردنش متورم  و حنجره اش مبتلا به خروسک شده بود. وقتی با دو چشم خویش دیدم که ؛ عجیب هوا پس است .به " ت" " تمت " نرسیده ، قبایم را جمع و جور کردم و رییس را در میان دود و دمِ به پا کرده ام تنها گذاشتم.
فردا به ظهر نرسیده ، دیدم بر روی تمام تابلوهای تبلیغاتی شهر ، بنرهای بزرگی از اقدامات شایسته آن اداره نصب شده با عکسی از رییس ، در حالِ تفکر و معاونین و کارمندانِ شادمان.

ایضاً در نشریاتِ محلی و شبکه های اجتماعی ، مشاوران و مبلّغان مستطاب شروع کردند به قلم فرسایی مطنطن در باب اقدامات نیک اداره و نسبت دادن انواع صفات به  بداندیشان ، حسودان و نان به نرخ روز خوران منتقد.

به علاوه ، دوستان و هم پالگی ها بر کرسی ها و منابر  تف و لعن بر نقّادان بدخواه و بخیل می فرستادند و صدای " پیش باد " گوشِ فلک را کر می کرد.

مُضاف بر آن : نظر سنجی ها در باب خدماتِ شایسته اداره به راه افتاد و بادمجان دور قاب چینان با خطوط اعتباری و دائمِ قرضیِ کسان و غیر ، آمار را  در چشم به هم زدنی به نفع ریاست ، تغییر می دادند.

از طرفی ، به شکلِ خودجوش !!!ماموران خوانشِ کنتورها ، چپ و راست با برگ اخطاریه درب منزل مبارکِ ما ، ریسه شده بودند . خانم های بیکارِ بانک دم به دم ، تماس می گرفتند و اقساطِ چند ساعت عقب افتاده را با توپ و تشر تذکّر می دادند و پیامک های خونینِ ضمانت دم به دم می رسید.

از ترسِ آب رفتن چندر غاز یارانه و مهم تر ، سایه ی سنگین تف و لعن در و همسایه و ...عریضه ای حاوی رقّت بارترین پوزش ،محضر دوست پیشین و ریاست امروزین ارسال کردم و این بیت شیخ را نصب العین قرار دادم که:

چو جنگ آوری با کسی بر ستیز 
که از وی گُزیرت بود یا گُریز
فردا ،ریاست را درب اداره دیدم با لبخندی ملیح بر لب و نگاهی معنادار که " دیدی! چه طور تو را لِه کردم!!! "
نتیجه اخلاقی این که ؛ یاد گرفتم در زندگی یواش بیایم و بروم تا گربه شاخم نزنه و اخلاقی تر ؛ دور نقد و انتقاد را خط بکشم...

اصغر علی خانی / خرداد ۹۷