دکتر یدالله حاجی زادگان

کسی که برای یک لحظه ناگهان از چشم پسرش پنهان شد، و فرو رفت به خوابی سنگین.در وصف آنکه زاده شده بود، تا سایه ای باشد برای آنان که در پناهش آسوده و آرام می زیستند. اما آن سایه، صبحگاهان خشکید و صاعقه ای او را سوزاند. شبی که کودکانش دوست داشتند تا باز هم صدای گرم و آهسته بابا را احساس کنند، اما بی خبر از زوزه مرگ، که مثل گرگی، اطراف آن خانه و آن کوچه، منتظر طعمه خود بود.

تا قلب انسانی را بشکافد، تا بخشکاند سایه اش را، و بلرزاند آن کودک خواب آلود را، و برای فردایی بیدار میشد، که در آن شب، پدرش بر بالای سرش بود، و درس فردا را برایش تمرین می کرد. فردایی که آن کودک معصوم ندانست که دیگر پدرش نیست. مرگ آن مرد بزرگ، جام زهری است که آن پدر و آن مادر، هر روز  از آن می نوشند، تا در خلوت خود ذوب شوند.

خالق هستی نیک  دانست، مرگ فرزند تلخ است، چاره ای جست و الگویی ساخت از جنس بشر، تا سختی این درد، تسکین بشود. حادثه عاشورا رخ داد در تاریخ، و خدا یاد آورد به ما، تا بدانیم که دنیا جای نا امنی است، هر لحظه شاید حادثه ای هول انگیز مثل حادثه عاشورا، منتظر ماست. آن روز، در صحرایی غریب، مردی تنها، در غربتی که آزارش میداد، مثل یک شیر جنگید، و مثل یک پرنده بیگناه سر بریده شد.  تسلیم و رضایش را، با اخلاص تمام، با پاشیدن خون، و زمزمه عشق به معبود خودش، با دل و جان تقدیم نمود. دردها را باید تاب آورد، و شکیبا بودن، مثل مشق مدرسه ها، تمرین بشود. ای خدا !  درد این زخم، و زهر این دشنه خون آلوده، که بر قلب پدر و مادر آن مرحوم، اصابت کرده، آسان گردان. /م