مصائب نویسندگی ۔۔


از اینکہ نوشتن و طنز نوشتن را در ردیف مشاغل سخت دنیا قرار نمی دھند،خیلی خیلی شاکی ام۔
مگر کم ھنری داریم ما خلاقان عرصه نگارش(ریشخند نزن عزیزم، یه روز به درد ما گرفتار میشیا)۔
اول اینکه باید ھمه تن چشم و گوش باشی و تمام سوراخ سمبه ھای ذھن را بکاوی برای یافتن موضوع مورد نظر بعد ھم که خدا بخا از ھفت خانِ انتخاب و نگارش متن مورد نظر گذشتی، می اُفتی در دامِ اینو حذف کنم اونو اضافه کنم۔ چرا؟ چون علاقه مند به شر درست کردند نیستی و اصول کله ات میانه ای با بوی قرمه سبزی ندارد۔
اینکه تأمین جانی و مالی ھم نمی شوی که داغی دیگر بر دل و جان است۔ھمیشه خدا ھم که در عقب خطِ مقدمیم ۔و در گمنامی چھرہ و تصویر روزگار می گذرانیم ۔
در کُل اگر عشقِ چھرہ شدن و دیدہ شدن دارید به سمت ھنر نوشتن نیاید(والا حالتون خاش ترہ)۔ھمین کہ ما(خودمو عرض می کنم) آلودہ و دچاریم کفایت می کنه
در ضمن اگر یه زمانی انشاء خوب می نوشتید اصلا یک صدوم ھم فکر نکنین که حتما نویسندہ خوبی می شوید ۔منم که می بینید اینجا دارم قلم می زنم محض رضای خدا اینجام۔
کُل ترقی بندہ ھم در این در حیطه نوشتن از آغاز تا کنون، جھشِ از نوشتن با کاغذ و قلم، به تایپ با گوشی موبایل بودہ،ھمین۔
این اواخر ھم که از بس تا نصف دلِ شو،برای(جاروف) می نویسم ،ھمی روزله که سرطان انگشت بگیرم ۔
نمی خوام بترسونمتون، ولی اینا ھمه خطرات و معایبِ نویسندگی بود ،حالا دیگه شما خواہ پند گیر،خواہ ملال!
خلاصه این که اگه دیدید یه مدت خبری ازم نیست یقین کنید که از بی توجھی افسردگی گرفتم ،آخه خدا خاشش میا،نه وامی/ نه بُن کتابی/ نه توجھی/نه تقدیری/۔۔ ھیچی آقا ھیچ۔
با ھم
اینا ولی خب،تمام فیس و غرورم به ھمی یه،که مطلبم تو ھفته نامه چاپیمو ۔ او ھم چه؟اتحاااااااااد جنوب۔






بانو بوشھری/برازجان