غلامعلی بدخشان

در روزی که انفجار اسکله‌ی شهید رجایی، بندرعباس را در اندوهی سترگ فرو برد،
و باد جنوب، با بوی داغ و اشک در کوچه‌ها گذر کرد،
بار دیگر روشن شد که هنر این دیار، تنها آواز شادمانی نیست؛
که ترجمان جان‌هایی است صبور و نجیب،
که هم سرود شادی را خوب می‌دانند، هم مرثیه‌ی رنج را به نیکویی می‌نوازند.

در دل این سوگ،
فستیوال کوچه‌های بوشهر،
با ضرباهنگ نی و نیمبانه،
که تا دیروز سرود کودکی‌های آفتابی بود،
امروز بی‌درنگ، به تپش دمام و سنج بدل شد؛
چونان که کوچه‌ها، لباس همدلی پوشیدند
و صداها، طعم اندوه و مردانگی گرفتند.

ای آنان که دیروز، بی‌آنکه گوش جان بسپارید،
و بی‌آنکه عمق این فرهنگ را دریابید،
بر فستیوال و مردمان آن، تازیانه‌ی قضاوت ناحق زدید؛
امروز بیایید،
بیایید و ببینید که این سازها،
چگونه در مصیبت بندرعباس،
سطر به سطر، نوحه‌ی حماسه و عزت را می‌سرایند.

بیایید و طلب حلالیت کنید از این کوچه‌ها؛
از این نی‌ها و نیمبانه‌ها که گوشه‌گوشه‌ی خاک بوشهر را جان بخشیده‌اند.
بیایید و باور کنید که این صداها،
نه بیهودگی بود و نه بی‌ریشگی،
بلکه نبض تپنده‌ی فرهنگی است که در شادی می‌خندد و در سوگ، سربلند می‌ایستد.

فستیوال کوچه، روایتگر تبار ماست؛
حکایت نجابت، غرور و همدلی،
که در شادی طنین عشق می‌شود
و در اندوه، فریاد ایستادگی.

ما فرزندان نیاییم،
وارثان سنجیم،
برآمدگان از طوفانیم؛
و در برابر هر قضاوت نادانسته‌ای،
تنها با صدای سازهایمان،
با دل‌های بزرگ و دست‌های گشاده،
پاسخ خواهیم داد.

بگذارید کوچه‌های بوشهر همچنان بجوشند،
با نی و نیمبانه و دمام،
با خاطره و حماسه،
تا تاریخ بداند که این دیار، هرگز بی‌صدا نخواهد ماند.

بدخشان / اردیبهشت  ۱۴۰۴