،،قدرت مظاهری،،

...

وقتی شوخی‌شوخی می‌شه رئیس‌جمهور شد، پنج‌درصدی می‌شه رفت مجلس، با یه دومادیِ ساده می‌شه بالاترین پستای مدیریتی رو گرفت، با یه چشمک از ،،بالا،، می‌شه مدیرکل و مدیرعامل و وزیر و وکیل شد، با یه امتیازِ پسرخاله دخترخاله‌ای می‌شه نصف بانکای کشور رو صاحاب شد، با یه رانتِ پدرسوخته‌زادگی می‌شه نفت و گاز و همه‌ی ثروت مملکت رو سند زد به اسمِ خودت، وقتی با دوزار سواد می‌شه تز داد و متخصصای کشور رو فراری داد و متواری‌شون کرد، وقتی مث پیشوندای حاجی و کَبلایی و مَشَدی می‌شه مث نقل و نبات، دکتر مهندس و پروفسور چسبوند بغل اسم میرزابنویسایِ پوک و بی‌سواد، وقتی شایسته‌سالاری جای خودش رو می‌ده به هم‌ولایتی‌سالاری و عموزاده‌سالاری و عروس‌دومادسالاری، وقتی به‌قول حافظ، معیارِ سنجش و ترازِ ،،لعل،، می‌شه ،،خَذَف،، و ریگ و قلوه‌سنگای بی‌ارزش و بی‌بهاء*، چه فرقی می‌کنه ناترازی رو ناطراضی بنویسیم یا ناتراظی یا ناطراظی اصلاً !

وقتی هیچی تراز نیس توی این مملکت و کج‌و‌کوله‌ها جایگاه و پایگاه بالاتری دارن نسبت به شق‌ و رَقا، وقتی یه عده توی موقعیتای حساس و سرنوشت‌سازِ کشور حواسِ‌شون به مخرجِ‌شون بیشتر هس تا بادی چیزی ساطع نشه ازشون یه‌باره ولی برای دهنِ‌شون چفت‌وبندی رو لازم نمی‌دونن، وقتی اجاره‌نشینا برای صابخونه‌ها تصمیم می‌گیرن و پیمونکارا برای کارفرماها متن قرارداد تنظیم می‌کنن، وقتی توی زمانه‌ی علم و آگاهی و دانش و تکنولوژی، دانشمندا پشتِ رُلِ تپسی و اسنپ نشستن و مَداحا و گریه‌بندازا پشت کرسیِ دانشگاه جا خوش کردن، وقتی نخبه‌ها و نوابغ مملکت توی صف نوبت ویزای سفارتخونه‌ها وایسادن و سهمیه‌ای‌ها جاشون صندلیای دانشکده‌ها رو اشغال کردن، وقتی نابیناها و آستیگماتا شدن راهنمای راه و می‌خوان بیناها رو تبیین کنن و از گردنه‌های صعب‌العبور و خطرناک عبورشون بدن، وقتی کَلّه‌ها و پاچه‌ها رو ریختن توی یه تشتِ مشترک و قیمت پاچه‌ها رو خیلی‌خیلی بیشتر از قیمتِ کَلّه‌ها اتیکت زدن، وقتی شاهینای هیچ ترازویی تراز نیس و همه‌اش کج و کوله وایسادن مقابلِ هم، تراض و تراظ و طراظ چه فرق و تفاوتی دارن با همدیگه !

شما اصلاً همین امروز برو درِ هر سفارتخونه‌ای و به سفیرش بگو من توی کشوری زندگی می‌کنم که باوجود ناترازیِ شدید توی حوزه‌ی انرژی، رئیس کمیسیون انرژی‌اش یه آخونده که هیچ تجربه و تخصصی توی این حوزه نداره و علت انتخابش فقط و فقط همجواری زادگاهش با یه منطقه‌ی صنعتی و عملیاتیه.

اگه همون‌لحظه سفیره با یه بغضِ عمیق توی گَلوش زنگ نزد وزیر‌خارجه‌ی کشورش و برات درخواست پناهندگی نکرد، بیا تا من اسم‌مو عوض کنم و دیگه هم یه کلمه چرت‌وپرت راجع‌به هیچ چیزی ننویسم. جدی می‌گم.

...

*جایِ آن است که خون موج زَنَد در دلِ لعل ... زین تَغابُن که خَزَف می‌شکند بازارش